Lovers by Accident

Part 50

Ιφιγένεια

Περπατάω. Μπορώ να περπατήσω...χωρίς τη βοήθεια κανενός. Η αίσθηση είναι τόσο περίεργη...και παράλληλα τόσο οικεία. Κλείνω τα μάτια μου και περπατάω αργά με κατεύθυνση προς το γιατρό μου. Στο νου μου έρχεται ο Άρης...και φαντάζομαι ότι απέναντί μου...είναι εκείνος. Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και ξεφυσάω. Μου έχει λείψει...

"Πώς αισθάνεσαι Ιφιγένεια; Μπορείς να συνηθίσεις την αίσθηση αυτή;" με ρωτάει ο γιατρός μου και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά. 

Δύο εβδομάδες μετά τα αποτελέσματα...είμαι στην ευχάριστη θέση να...μπορώ επιτέλους να περπατήσω! Είμαι ευτυχισμένη. Δε θα μπορούσα να νιώθω πιο χαρούμενη σε ολόκληρη τη ζωή μου!

Θα μπορούσες, αν ήσουν πλάι του...

Γιατί δε λέω να σταματήσω να τον σκέφτομαι; Κάθε μέρα...κάθε στιγμή είναι στο μυαλό μου...σαν να μην έφυγε ποτέ... 

Ξεροβήχω και χαμογελώ, διώχνοντας τον για ακόμα μία φορά από τις σκέψεις μου. 
"Είναι υπέροχα! Δεν περίμενα ποτέ ότι θα ξαναπερπατούσα. Θέλω να χορέψω...να τρέξω...να κάνω πράγματα που πριν δεν μπορούσα!" του αποκρίνομαι με μια ανάσα και μου ανταποδίδει το χαμόγελο. 

"Μπορείς αύριο κιόλας να πάρεις εξιτήριο...όμως θέλω να είσαι προσεκτική τώρα στην αρχή. Η ακινησία σου τόσον καιρό...δε θα σε βοηθήσει και πάρα πολύ στο να αρχίσεις να χορεύεις εξαντλητικά. Σιγά σιγά να ξεκινήσεις ασκήσεις...για να μην κουράσεις τα πόδια και το σώμα σου" με συμβουλεύει και πιέζω τα χείλη μου μεταξύ τους τρομερά χαρούμενη. 

"Εντάξει. Θα προσπαθήσω να συγκρατηθώ" του υπόσχομαι και κουνάει το κεφάλι του ικανοποιημένος από την απάντησή μου. 

------
+++++

{Μία μέρα μετά}

Ο Δημήτρης επέστρεψε στο Λονδίνο πριν τρεις μέρες. Μου είπε ότι θέλει να αρχίσει να ψάχνει και πάλι για δουλειά και με παρακάλεσε να προσέχω. Η αλήθεια είναι ότι κάναμε και μια συζήτηση μαζί για τον Νίκο. Με ρώτησε αν πραγματικά θέλω να συνεχίσω μαζί του και αν αισθάνομαι καλά με εκείνον. Του εξήγησα...ότι ο Νίκος μου αρέσει...αλλά...είμαι μπερδεμένη. Ο Άρης...δε λέει να φύγει από το κεφάλι μου με κανέναν τρόπο. Ό,τι και αν κάνω...όσες φορές και αν είμαι με το Νίκο...πάντα πετάγεται στο μυαλό μου και με κάνει άνω κάνω! Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι; Γιατί η επιθυμία μου να τον σφίξω στην αγκαλιά μου και να τον φιλήσω σαν τρελή στο στόμα...δε λέει να υποχωρήσει;