Lovers by Accident

Part 33

Άρης

Προσπαθώ να αναπνεύσω σωστά, αλλά αδυνατώ. 

Ψύχραιμα Άρη! Η μικρή...είναι καλά...

"Σ-Στιβ...έρχομαι!" του αποκρίνομαι και κλείνω, αμέσως, το κινητό. 

Προχωρώ προς το σαλόνι και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Η Νικόλ με κοιτάζει καχύποπτα, όμως αυτή τη στιγμή...δε με νοιάζει τι στο καλό σκέφτεται. Η μικρή δεν είναι καλά. Η μικρή μου...κάτι έπαθε...

"Νικόλ...πρέπει να πάω στο νοσοκομείο. Η Ιφιγένεια δεν είναι καλά" της ανακοινώνω και σηκώνει το ένα της φρύδι. φέρνει τα δυο της χέρια στο στήθος της σταυρωτά και εγώ αρχίζω να ετοιμάζομαι για να φύγω. 

"Ναι...φυσικά. Να πας να μην τη χάσεις κιόλας και πέσεις σε κατάθλιψη!" 

"Νικόλ...βαρέθηκα τα σχόλιά σου για εκείνη. Χώνεψε, επιτέλους, ότι θέλω να την προσέχω και να είμαι σίγουρος ότι είναι καλά!" 

"Εγώ είμαι η καβάτζα σου...ε;" με ρωτάει και αγνοώντας εντελώς την ερώτησή της, βγαίνω από το σπίτι φουριόζος. Κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητό, πραγματικά αγχωμένος και τρομοκρατημένος. Έχω δει χιλιάδες ασθενείς να λιποθυμούν και να μην είναι καλά...όμως η σκέψη της Ιφιγένειας να υποφέρει ακόμα περισσότερο, πονάει τα μέσα μου.

+++++

Φθάνω στο νοσοκομείο και παρκάρω το αυτοκίνητο. Βγαίνω γρήγορα και προχωρώ προς τα μέσα, όπου και πέφτω πάνω στον Στιβ. Η ώρα πρέπει να είναι σίγουρα 23:00 και κάτι. 

"Στιβ! Πώς είναι; Συνήλθε; Είδατε τι έχει; Γιατί το έπαθε αυτό; Είναι μόνη της τώρα;" αρχίζω να του κάνω απανωτές ερωτήσεις και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε μπερδεμένος. Φέρνει τα χέρια του στους ώμους μου και ανοίγει το στόμα του να μιλήσει. 

"Άρη! Τι σε έπιασε; Ηρέμησε! Η μικρή είναι καλύτερα...προσπάθησε να χαλαρώσεις!" μου τονίζει και αναπνέω βαθιά. 

"Πάω να τη δω!" του ανακοινώνω και είμαι έτοιμος να φύγω, όταν με τραβά από το χέρι και με σταματά. 

"Περίμενε...νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε..." μου αποκρίνεται και σταματάω. 

"Τι θέλεις να πούμε;" τον ρωτάω και πιέζει τα χείλη του μεταξύ τους. 

"Ξέρεις πάρα πολύ καλά Άρη..." με διαβεβαιώνει και τον κοιτάζω γεμάτος απορία. 

"Πάω να δω τη μικρή. Όταν τελειώσω θα έρθω να σε βρω" του αποκρίνομαι και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.