Lovers by Accident

Part 10

Ιφιγένεια

"Ιφιγένεια...θέλω να σου μιλήσω".

Ό,τι έχω κάνει και ό,τι δεν έχω κάνει στη ζωή μου, πέρασε σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο...τρέμω ολόκληρη. Θεέ μου...τι συνέβη; Τα μάτια του προσπαθούν να σταματήσουν στα δικά μου, αλλά εκείνος συνεχώς αποφεύγει να με κοιτάξει κατάματα. 

"Γιατρέ...συνέβη τίποτα;" τον ρωτάω, μη θέλοντας να τον αποκαλέσω με το όνομά του σε μια τέτοια στιγμή. 

"Η αλήθεια είναι...ότι κάτι έχει συμβεί".

"Έχει να κάνει με τα αποτελέσματα της ολικής εξέτασης; Τι έχω; Δε θα πάρω εξιτήριο;"

Παρατηρώ ότι με πλησιάζει περισσότερο από ό,τι πριν και έρχεται και στέκεται ακριβώς δίπλα μου. Το χέρι του πλησιάζει το δικό μου και το αγγίζει απαλά. Η αίσθηση του χεριού του επάνω στο δικό μου, μου φαίνεται τρομερά οικία. Θέλει να με πεθάνει. 
Τα γαλάζια-γκρι μάτια του πέφτουν στα δικά μου και προσπαθώ να πάρω βαθιές αναπνοές. 

"Ιφιγένεια...θέλω να φανείς όσο πιο ψύχραιμη μπορείς με αυτό που θα σου πω. Να ξέρεις ότι τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Ο αγώνας σου τώρα αρχίζει".

"Πες μου...μη με κρατάς άλλο σε αγωνία; Τι έχω;"

O Άρης παίρνει μια βαθιά ανάσα και κλείνει στιγμιαία τα μάτια του.

"Η βλάβη στο κεφάλι...σου προκάλεσε...κινητικό πρόβλημα."

Τα φρύδια μου σμίγουν μεταξύ τους και η έκφραση του προσώπου μου σκληραίνει.
"ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΕΝΝΟΕΙΣ;" τον ρωτάω και εκείνος δείχνει όλο και πιο αμήχανος.

"Δε...δεν μπορείς να...περπατήσεις Ιφιγένεια". 

Τα μάτια μου γουρλώνουν και για μια στιγμή παγώνω. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω, αν αυτό που μόλις τώρα άκουσα είναι αλήθεια ή πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο. Δεν μπορεί να άκουσα καλά...δεν υπάρχει περίπτωση να είμαι ανάπηρη!

"ΛΕΣ ΨΕΜΜΑΤΑ...ΔΕΣ! ΜΠΟΡΩ!" του αποκρίνομαι, καθώς ξετυλίγομαι από τα σεντόνια και πάω να κατέβω από το κρεβάτι, όμως ο Άρης με προλαβαίνει και με επαναφέρει στη θέση μου, κρατώντας με από τη μέση. 

"ΑΣΕ ΜΕ! ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ!" του φωνάζω και κάνω προσπάθειες να με αφήσει, αλλά δεν τα καταφέρνω. 

"Σε παρακαλώ...άκουσέ με". 

"Τι να ακούσω; Ότι τελείωσαν όλα; Ότι δε θα ξαναπερπατήσω; Ή ότι το μεγαλύτερό μου όνειρο δε θα γίνει ποτέ πραγματικότητα; E; Τι από όλα αυτά;" 
Τα μάτια μου αρχίζουν να υγραίνονται και νιώθω τα πρώτα δάκρυα να κάνουν την εμφάνισή τους. Είμαι μικρή ακόμα. Δεν έχω ζήσει τίποτα. Πώς θα συνεχίσω να ζω όλη την υπόλοιπη ζωή μου πάνω σε ένα αναπηρικό καροτσάκι; 

"Πάντα υπάρχει η ελπίδα ότι θα ξαναπερπατήσεις. Η βλάβη ήταν αρκετά μεγάλη...αλλά όχι τόση, ώστε να εξαλειφθούν όλες οι περιπτώσεις πλήρους ανάρρωσης σου".

"Δεν καταλαβαίνω τι μου λες! Εγώ βλέπω ότι δεν μπορώ να περπατήσω και αυτό σημαίνει την πλήρη καταστροφή μου. Μια μπαλαρίνα...πίστεψέ με...δε θα ήθελε ποτέ να βρίσκεται στη θέση, που βρίσκομαι τώρα εγώ. Ποιος ήταν; Ποιος κατάφερε να μου καταστρέψει μια για πάντα το όνειρό μου;" τον ρωτάω και εκείνος στρέφει το βλέμμα του στο κενό. Δε μου απαντάει. Ξέρω ότι δε φταίει εκείνος γι'αυτό που μου συμβαίνει...όμως τώρα, όλοι μου φαίνονται ένοχοι...ακόμα και αυτός.

"Ιφιγένεια...ξέρω ότι αυτό που σου συνέβη, είναι από τα πιο δύσκολα και επώδυνα πράγματα, που θα μπορούσαν να συμβούν σε έναν άνθρωπο. Το γεγονός ότι είσαι χορεύτρια, πράγματι, δυσκολεύει την όλη κατάσταση, γιατί έχεις συνηθίσει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, τον οποίο πρέπει να αλλάξεις πλέον υποχρεωτικά, λόγω των συνθηκών. Το μόνο που θέλω να σου ζητήσω...είναι να μην τα παρατήσεις. Αν πριν από αυτό, ήσουν στη ζωή σου γεμάτη πείσμα και επιμονή...τώρα θα πρέπει να έχεις τη δεκαπλάσια υπομονή, προκειμένου να μπορέσεις να τα βγάλεις πέρα. Βλέπω καθημερινά περιστατικά, όπως τα δικά σου και πολλοί έχουν παραιτηθεί πολύ πριν ξεκινήσουν. Μην ακολουθήσεις τα βήματά τους. Μην γίνεις και εσύ δειλή, ξαφνικά, τη στιγμή που πρέπει εσύ η ίδια να το παλέψεις μέχρι τέλους" μου αποκρίνεται και μένω να τον κοιτάζω. Τα μάτια μου δακρύζουν πιο πολύ από ό,τι πριν. 

"Μα θα είναι δύσκολο να προσπαθώ για κάτι που ίσως ποτέ δε γίνει". 

"Αυτό συμβαίνει και στην καθημερινότητά μας Ιφιγένεια. Σε καθημερινή βάση, όλοι οι άνθρωποι βάζουν στόχους και όνειρα που προσπαθούν να πραγματοποιήσουν. Κανένας, όμως, δεν τους εγγυάται, πως θα τα καταφέρουν. Εκείνο που έχει νόημα είναι η πορεία μέχρι την πραγματοποίηση του σκοπού μας. Ακόμα και αν τελικά στο τέλος, έχεις εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να ξαναπερπατήσεις...αλλά δεν τα έχεις καταφέρει, θα ξέρεις ότι το προσπάθησες μέχρι τέλους και δεν υπήρξες δειλή. Μη συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο, από αυτό που πραγματικά αξίζεις."

Το βλέμμα του στρέφεται, τελικά, προς την κατεύθυνσή μου και <<κλειδώνει>> με το δικό μου. Για αρκετά δευτερόλεπτα κοιταζόμαστε και δε μιλάει κανένας από τους δύο. Επικρατεί μια αμήχανη σιωπή. 

"Σ-Σε ευχαριστώ...για όλη αυτή την υποστήριξη...να ξέρεις, πως πραγματικά το εκτιμώ, αλλά δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα αυτή τη στιγμή. Το σοκ που έχω δεχθεί, δεν περιγράφεται με λόγια. Σε παρακαλώ...άφησέ με για λίγο μόνη μου. Θέλω να σκεφτώ" του ζητάω και εκείνος κουνάει το κεφάλι του καταφατικά. Προχωρά προς την πόρτα, την ανοίγει και βγαίνει, τελικά, έξω.

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Ο πόνος που νιώθω, αυτή τη στιγμή, είναι πραγματικά τεράστιος. Φοβάμαι, ότι όλο αυτό θα με κουράσει και θα θελήσω να σταματήσω όλες μου τις προσπάθειες, να ξεπεράσω το πρόβλημα με την κινητικότητά μου. Ο Άρης έχει δίκιο. Αν, πριν από το ατύχημα, πάλευα στη ζωή μου μια...τώρα πρέπει να παλεύω δέκα. Ή θα τα παρατήσω όλα και θα αφήσω τον εαυτό μου στη τύχη του, δείχνοντας σε όλους πόσο δειλή είμαι ή θα πάρω τον έλεγχο στα χέρια μου και θα αποδείξω σε όλους τους, πως ό,τι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Είναι στο χέρι μου και μόνο εγώ μπορώ να το παλέψω.


Άρης

Βγαίνω από το δωμάτιο και προχωρώ προς το γραφείο του Στιβ χαμένος, εντελώς, στις σκέψεις μου. Η καρδιά μου έχει γίνει κομμάτια αυτή τη στιγμή. Η στεναχώρια που αισθάνομαι είναι το λιγότερο τεράστια. Μόλις τώρα αντίκρισα την κοπέλα, που εγώ ο ίδιος κατέστρεψα, να κλαίει και να φοβάται για το μέλλον της. Είδα την αδυναμία και τη θλίψη στα μάτια της και όλο αυτό συντάραξε τα μέσα μου. Πώς μπόρεσα να της το κάνω αυτό; Πώς κατάφερα να καταστρέψω τη ζωή ενός αθώου κοριτσιού με το έτσι θέλω; Όσο δύσκολος είναι ο αγώνας αυτός για εκείνη...άλλο τόσο δύσκολος είναι για εμένα. Γιατί δε θα την αφήσω σε καμία περίπτωση μόνη της...

Θα το παλέψω μαζί της.


**********