Lovers by Accident

Part 54

Άρης

Όσο πάλεψα για την Ιφιγένεια...πάλεψα. Κουράστηκα να προσπαθώ για εκείνη...όταν δεν κάνει το παραμικρό για να με κρατήσει κοντά της. Ήξερα ότι υπήρχε ακόμα αυτή η σπίθα μέσα της...μια σπίθα όμως...ικανή να μας κάψει και τους δυο...


Αισθάνθηκα τον έρωτά της. Ένιωσα...ότι με θέλει ακόμα...όμως...δεν έκανε τίποτα για να είναι μαζί μου. Προτίμησε να μου πει ότι δεν είναι πια ερωτευμένη μαζί μου...από το να με αγκαλιάσει σφιχτά και να με φιλήσει γεμάτη πάθος. Της ήταν πιο εύκολο να κρυφτεί από τον ίδιο της τον εαυτό...από το να παραδεχτεί ότι με θέλει ακόμα! 


Όταν δίνεις σε έναν άνθρωπο χιλιάδες λόγους για να είστε μαζί...και εκείνος μετράει μονάχα εκείνον τον έναν λόγο που τον πλήγωσε...φοβάμαι ότι δεν αξίζει. Δεν αξίζει ούτε τον πόνο...ούτε τα δάκρυα σου. Της έδειξα πάρα πολλές φορές...ότι είμαι τρελός για εκείνη...όμως δε θέλησε να με ακούσει. 


Και να σκεφτεί κανείς...ότι εγώ ήμουν ο δειλός στην αρχή! Εγώ φοβόμουν να παραδεχτώ ότι βλέπω ερωτικά την ασθενή μου...ενώ εκείνη μου την έπεφτε ασύστολα. Εκείνη ήταν η θαρραλέα...εκείνη επιδίωξε το πρώτο μας φιλί. Πού πήγε όλο το θάρρος της; Πού πήγε η δυναμική και ειλικρινής Ιφιγένεια που είχα γνωρίσει; Έχει χάσει τον εαυτό της...


Η πόρτα του γραφείου μου χτυπάει και ζητώ να περάσουν. 


"Καλημέρα Άρη...πώς είσαι;" με ρωτάει ο προϊστάμενός μου και του χαμογελώ. 


"Είμαι πολύ καλά...εσείς;" τον ρωτάω και το βλέμμα μου πέφτει σε μια νεαρή γυναίκα δίπλα του.
"Γεια σας" της αποκρίνομαι και μου χαμογελά κουνώντας το κεφάλι της.


"Μια χαρά και εγώ. Από εδώ η δεσποινίς Ανδρέου...η νέα σου μαθητευόμενη!" μου απαντά ο προϊστάμενός μου και στρέφω το βλέμμα μου και πάλι προς τη νεαρή κοπέλα. 


"Άρης Παπαϊωάννου" της αποκρίνομαι, καθώς τείνουμε τα χέρια μας για χειραψία και παρατηρώ ότι συνεχίζει να χαμογελά. 


"Θα μπορούσατε να με φωνάζετε Δανάη" μου αποκρίνεται και απομακρύνουμε τα χέρια μας. 


"Όπως έλεγα, λοιπόν, η δεσποινίς Ανδρέου, μόλις τελείωσε το μεταπτυχιακό της και θα ήθελε να κάνει σε αυτό το νοσοκομείο την πρακτική της. Τα χαρτιά της είναι όλα έτοιμα...χρειάζεται μονάχα η δική σου υπογραφή. Θέλησα να λάβει γνώσεις από τον καλύτερο..." προσθέτει και παραξενεύομαι. Τόσα καλά λόγια για εμένα; 


"Υπερβάλλετε! Όπως και να έχει, όποτε θέλετε ξεκινάμε" του απαντώ και κουνάει το κεφάλι του πάνω κάτω ευχαριστημένος. 


"Τι θα έλεγες να την ξεναγήσεις στο νοσοκομείο, αν δεν έχεις κάποιο άλλο περιστατικό;" μου προτείνει κοιτάζοντας μία εμένα και μία τη Δανάη. 


"Ναι, βεβαίως..." του αποκρίνομαι και χαμογελά. 


"Καλώς. Δεσποινίς Ανδρέου, σας αφήνω στα καλύτερα χέρια" της τονίζει, προτού βγει από το δωμάτιο και εκείνη γυρίζει να με κοιτάξει. Ο προϊστάμενος μου κλείνει την πόρτα πίσω του και μένουμε οι δυο μας.