Lovers by Accident

Part 56

Ιφιγένεια

Πώς στο καλό με δέχτηκαν σε οντισιόν από τη στιγμή που δε δήλωσα ποτέ συμμετοχή; Σμίγω τα φρύδια μου μεταξύ τους και κοιτάζω καχύποπτα τον Νίκο. Εκείνος μου χαμογελά. 


"Πώς στο καλό μπήκα σε οντισιόν Νίκο;" τον ρωτάω ανίδεη και αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να μου εξηγήσει. Ξεροβήχει.


"Ο Δημήτρης. Εκείνος θέλησε να σου βάλει υποψηφιότητα...όταν έμαθε ότι μπορείς και πάλι να περπατήσεις. Ήξερε ότι θα σε δέχονταν και δεν έχασε ευκαιρία..." μου αποκρίνεται και τον κοιτάζω σαν χάνος. Γιατί δε μου το είπε ο Δημήτρης;


"Και γιατί δε μου μίλησε ο Δημήτρης;" τον ρωτάω παραξενεμένη και δαγκώνει το κατω χείλος του νευρικά. Πίνει λίγο από το νερό του και έπειτα γυρίζει να με κοιτάξει. 


"Μου ζήτησε να σου το ανακοινώσω εγώ" μου απαντά, όμως η απάντησή του δε με αφήνει ικανοποιημένη. 


"Γιατί όχι εκείνος; Πού είναι; Τον έχω ταράξει στα τηλέφωνα...αλλά δε μου απαντά. Συμβαίνει κάτι; Έπαθε κάτι ο Δημήτρης;" αρχίζω να παραληρώ και ο Νίκος απλώνει το χέρι του στο δικό μου για να με καθησυχάσει. 


"Ηρέμησε. Μου είπε απλώς να σε ενημερώσω σήμερα...γιατί έχει τρεξίματα..." μου απαντά και προσπαθώ να μην βάζω το νου μου στο κακό. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και καθαρίζω το λαιμό μου. 


"Και...πότε είναι η οντισιόν;" τον ρωτάω και χαμογελάει. 


"Σε τρεις εβδομάδες" μου εξηγεί και γουρλώνουν τα μάτια μου. Θα προλάβω μέχρι τότε; Δεν έχω ξεκινήσει τις κατάλληλες ασκήσεις...


"Μα..."


"Μην αγχώνεσαι μωρό μου...κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς..." μου λέει και στις λέξεις <μωρό μου> ξεροκαταπίνω. Πρέπει να του μιλήσω. Ήρθε η στιγμή. 


"Νίκο..." ξεκινάω να του λέω και στρέφει όλη την προσοχή του επάνω μου. Στη στιγμή, εμφανίζεται ο σερβιτόρος με την παραγγελία μας. 
Μας τα αφήνει στο τραπέζι και φεύγει χαμογελαστός. 


"Ναι; Τι έλεγες;" με ρωτάει και αισθάνομαι λες και βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο ανάκρισης με όλα τα φώτα να είναι καρφωμένα πάνω μου. 


"Θέλω να σου μιλήσω...γι'αυτό που έχουμε μεταξύ μας..." του αποκρίνομαι και συνοφρυώνεται. Είμαι βέβαιη ότι κατάλαβε τι θέλω να του πω. Δεν είναι χαζός. Εγώ είμαι...που πληγώνω τους ανθρώπους...χωρίς να σκέφτομαι!


"Τον θέλεις ακόμα;" με ρωτάει έχοντας πάρει ένα τρομερά σοβαρό ύφος και ξεροκαταπίνω. Φυσικά και αναφέρεται στον Άρη. Εννοείται...πως έχει αντιληφθεί τι νιώθω...


"Νίκο. Νομίζω ότι δεν τραβάει όλο αυτό μεταξύ μας. Μου έχεις φερθεί άψογα...και είσαι υπέροχος άνθρωπος...όμως...δεν έχω παραδοθεί ολοκληρωτικά σε αυτή την σχέση...και φοβάμαι ότι ποτέ δε θα το κάνω. Δεν έχω ξεπεράσει τον Άρη...
Όσο και αν προσπάθησα...δεν τα κατάφερα. Ήθελα πολύ να πετύχει αυτό μεταξύ μας...όμως είμαι ο αδύναμος κρίκος...και ξέρω ότι δε σου αξίζω. Θα βρεις κάποια καλύτερη..." του αποκρίνομαι γεμάτη ειλικρίνεια. Ο Νίκος κοιτάζει τριγύρω, χωρίς να εστιάζει σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο...κάνοντας με να γίνω ένα με το πάτωμα. Δεν του αξίζω και το ξέρω. 


Γυρίζει, τελικά, να με κοιτάξει και διακρίνω μια έντονη θλίψη στα μάτια του. 


"Εκτιμώ ότι μου μίλησες ειλικρινά. Είχα αντιληφθεί, όμως, τη χημεία σας από το βράδυ που συναντηθήκατε απ'έξω από την αίθουσα εκδηλώσεων. Καιγόσασταν ολόκληροι και ο καθένας θα μπορούσε να το καταλάβει..." μου αποκρίνεται και πιέζω τα χείλη μου νευρικά. 
"Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Άλλωστε...δε θα μπορούσα να προσπαθώ μόνος μου σε αυτή τη σχέση..." συμπληρώνει και παίρνω μια βαθιά ανάσα. 


"Συγγνώμη Νίκο. Δεν έπρεπε ποτέ να σου είχα δώσει ελπίδες. Εγώ φταίω...και πραγματικά...μισώ τον εαυτό μου που το συνέχισα...ενώ ήμουν ακόμα μπερδεμένη. Ελπίζω...κάποτε να μπορέσεις να με συγχωρέσεις..." του λέω και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε. 


"Δε φταις εσύ. Δε χρειάζεται να απολογείσαι. Μου είχες μιλήσει εξαρχής για το πόσο μπερδεμένη ήσουν...και εγώ παρ'όλα αυτά...συνέχιζα να ελπίζω. Μόνος μου δημιούργησα μία πλάνη στο μυαλό μου. Θα βρω το δρόμο μου...μη φοβάσαι" μου αποκρίνεται και κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου.


"Είσαι υπέροχος Νίκο. Μην το ξεχάσεις αυτό..."


++++++


Έπειτα από αυτή τη συζήτηση με το Νίκο, φεύγω από το μαγαζί και αποφασίζω να επισκεφτώ το Δημήτρη. Άλλωστε μένουμε στην ίδια πολυκατοικία. Έχω επιχειρήσει άπειρες φορές να τον πάρω τηλέφωνο, όμως δεν έχει απαντήσει σε κανένα από τα τηλεφωνήματά μου και έχω αρχίσει να ανησυχώ. 


Φτάνω στο σπίτι του και χτυπάω το κουδούνι...όμως τίποτα. Ξαναχτυπάω επίμονα...αλλά μάταια. Πραγματικά με έχει τρομοκρατήσει!


"Δημήτρη! Είσαι μέσα; Άνοιξέ μου!" του φωνάζω απεγνωσμένα, όμως και πάλι...καμία απολύτως απάντηση. 


Στιγμιαία η σκέψη μου πάει στο νοσοκομείο. Αν έπαθε κάτι...λογικά θα είναι εκεί. 
Αρχίζω να εύχομαι να μην έχει συμβεί κάτι σοβαρό...και χωρίς κανένα δισταγμό αποφασίζω να πάω στο νοσοκομείο. 


++++


Φτάνω και κατευθύνομαι με γρήγορο βηματισμό προς τα μέσα. Χωρίς να το πολυσκεφτώ...ούτε καν να το συνειδητοποιήσω...βρίσκομαι έξω από το γραφείο του Στιβ, ελπίζοντας ότι θα τον βρω εκεί. Δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι έτοιμη να δω τον Άρη. 


Χτυπάω την πόρτα του γραφείου του και μου ζητάει να περάσω μέσα. 
"Καλησπέρα..." λέω στο Στιβ και σηκώνει το κεφάλι του να με αντικρίσει. 


Δείχνει έκπληκτος που με βλέπει...όμως γρήγορα χαμογελάει απαλά και σηκώνεται από τη θέση του. 
"Γεια σου Ιφιγένεια. Έλα...κάθισε" μου αποκρίνεται δείχνοντας μου με τον δείχτη του χεριού του στην καρέκλα απέναντί του. 


Χωρίς να χάσω χρόνο, μπαίνω μέσα και τον πλησιάζω. 
"Σε ευχαριστώ, αλλά δεν ήρθα για να καθίσω...απλώς...ψάχνω τον φίλο μου το Δημήτρη...και δεν μπορώ να τον βρω πουθενά. Φοβήθηκα...μήπως βρίσκεται εδώ στο νοσοκομείο..." του εξηγώ και μετακινείται από τη θέση του για να έρθει στο κέντρο του δωματίου. 


Ξύνει το πιγούνι του και σκέφτεται για λίγο. 
"Έχω την εντύπωση ότι θα ερχόταν σήμερα για κάτι εξετάσεις. Από όσο ξέρω τον έχει αναλάβει ο...Άρης" μου αποκρίνεται και σηκώνω τα φρύδια μου έκπληκτη. Τι έγινε λέει; 


"Κάτσε...τι εξετάσεις; Τι έχει ο Δημήτρης; Συνέβη κάτι;" τον ρωτάω μην μπορώντας να παραμείνω ψύχραιμη και με τα δυο του χέρια μου κάνει νόημα να ηρεμήσω. 


"Έλα μαζί μου. Μπορείς αν θέλεις να περιμένεις τον Άρη απ'έξω από το δωμάτιο στο οποίο εξετάζει το Δημήτρη...ώστε να σου εξηγήσει εκείνος καλύτερα, που τον έχει αναλάβει" μου προτείνει και χωρίς να χάσω λεπτό σηκώνομαι πάνω και βγαίνουμε από το γραφείο. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Ελπίζω να μην έχει κάτι σοβαρό...γιατί πραγματικά δε θα το αντέξω. 


Τα μάτια μου υγραίνονται ελαφρώς...όμως ανοιγοκλείνω τα βλέφαρά μου και απομακρύνω τα δάκρυά μου. 
Ο Στιβ με οδηγεί απ'έξω από το δωμάτιο και μου προτείνει να καθίσω στην αναμονή. 


"Θα ήθελες να σου φέρω κάτι; Έναν καφέ, έναν χυμό, κάτι;" με ρωτάει, αλλά το μυαλό μου έχει πάει περίπατο. 


"Ό-Όχι όχι...σε ευχαριστώ" προσπαθώ να φανώ ψύχραιμη, όμως φοβάμαι ότι δεν τα καταφέρνω. 


"Εμένα με συγχωρείς. Έχω μια δουλειά και πρέπει να πηγαίνω. Αν με χρειαστείς το οτιδήποτε...ξέρεις που θα με βρεις" με ενημερώνει και γνέφω το κεφάλι μου καταφατικά. 


Μερικά λεπτά αργότερα, έχω αρχίσει να πηγαινοέρχομαι αναστατωμένη πέρα δώθε στο διάδρομο, σαν να περπατώ σε αναμμένα κάρβουνα. Το μόνο που σκέφτομαι είναι ο Δημήτρης. 
Γιατί δε μου μίλησε για την υγεία του; Γιατί κάνει ό,τι κάνει κρυφά από εμένα; 
Το μυαλό μου αστραπιαία πάει σε εκείνες τις φορές στη Θεσσαλονίκη που τον πέτυχα να πονάει το κεφάλι του...όμως δεν ανέφερε κάτι. Θεέ μου!


Ο πανικός και το άγχος με έχουν αποσπάσει τόσο πολύ...που δεν καταλαβαίνω πότε ανοίγει η πόρτα του δωματίου και βγαίνει ο Άρης...φανερά αναστατωμένος. Χάνω δέκα χρόνια από τη ζωή μου, όταν γυρίζω να τον κοιτάξω και εκείνος κάνει το ίδιο. Χωρίς να μου πει το παραμικρό...έχω καταλάβει...ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά. 


Κλείνει την πόρτα πίσω του και εγώ στρέφομαι ολόκληρη προς το μέρος του...περιμένοντας να μου μιλήσει πρώτος...όπως και τελικά κάνει. 


"Ιφιγένεια...τι κάνεις εδώ;" με ρωτάει με σταθερή φωνή και τον πλησιάζω, ώστε να βρίσκομαι μόλις δυο βήματα μακριά του. Η καρδιά μου είναι έτοιμη να εκτοξευθεί...όμως αυτή τη φορά...δε φταίει μόνο ο Άρης...


"Τι έχει;" τον ρωτάω αμέσως και ξεφυσάει. Το βλέμμα του περιπλανιέται σε όλον το χώρο και έπειτα γυρίζει να με αντικρίσει κάνοντας κάθε σπιθαμή του σώματός μου να μουδιάσει. 


"Μόλις υποβλήθηκε σε εξέταση. Θέλω να είσαι ψύχραιμη Ιφιγένεια. Ο Δημήτρης...δεν είναι καλά. Φοβάμαι...ότι θα παραμείνει στο νοσοκομείο..." μου αποκαλύπτει και γουρλώνουν τα μάτια μου. Αβίαστα, ξεκινούν να δακρύζουν και αρχίζω να ταράζομαι ολόκληρη. 


"ΤΙ ΕΝΝΟΕΊΣ; ΤΙ ΈΧΕΙ;" τον ρωτάω όχι και τόσο ψύχραιμα πλέον και φέρνει τα χέρια του στα μπράτσα μου για να με σταματήσει.


"Ιφιγένεια. Κοίταξέ με. Προσπάθησε να ηρεμήσεις. Ο Δημήτρης...έχει μία ασθένεια...η οποία όμως θεραπεύεται...και ευτυχώς...ήρθε σχετικά νωρίς..." με ενημερώνει και τότε είναι που τα δάκρυά μου γίνονται όλο και περισσότερα. 


Χωρίς να το σκεφτώ, τείνω τα χέρια μου προς το μέρος του και τον αγκαλιάζω σφιχτά, ελπίζοντας ότι όλα θα αλλάξουν. Ότι όλα θα πάνε καλά. 


"Άρη...βοήθησέ τον...σε ικετεύω" τον παρακαλώ και τα χέρια του με σφίγγουν στην αγκαλιά του, γεμίζοντάς με ελπίδα.


"Θα βάλω τα δυνατά μου."




***********

I'm back <3 <3 <3 
Ευχαριστώ για την υπομονή και τα μηνύματά σας <3 <3