Lovers by Accident

Part 31

Ιφιγένεια

"Τι υποδοχή είναι αυτή βρε Άρη; Δε χαίρεσαι που με βλέπεις;" τον ρωτάει μία ανδρική φωνή και σμίγω ακόμα περισσότερο τα φρύδια μου μεταξύ τους. Δεν έχει μπει ακόμα στο δωμάτιο.

"Δε νομίζω ότι είναι ο κατάλληλος χώρος, ούτε η ώρα να μιλήσουμε. Με πετυχαίνεις σε δουλειά...και ξέρεις ότι--"

"Καλά καλά ηρέμησε! Ρώτησα, και μου είπαν ότι θα σε έβρισκα εδώ. Για να δω και εγώ...τι δουλειά έχεις;" του αποκρίνεται και μπουκάρει στο δωμάτιο. Θα έλεγα ότι...είναι πολύ όμορφος, όποιος και να είναι.

Τα μάτια του πέφτουν στα δικά μου και μου χαμογελάει. Αν και δε γνωρίζω τον τύπο, του ανταποδίδω το χαμόγελο. Είναι καστανομάλλης, με μπλε μάτια και αρκετά ψηλός. Κάποιον μου θυμίζει...

Ο Άρης έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό. Φαίνεται να μην μπορεί να ελέγξει τον άντρα που μπήκε στο δωμάτιο.
"Δεν ήξερα ρε Άρη...ότι το να είσαι γιατρός, σημαίνει αυτομάτως, ότι θα συναναστρέφεσαι με τόσο όμορφες υπάρξεις!" του αποκρίνεται, χωρίς να πάρει τα μάτια του από τα δικά μου και καταλαβαίνω ότι το κομπλιμέντο πήγαινε σε εμένα. Το χαμόγελό μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο και παρατηρώ ότι ο Άρης βγάζει καπνούς από μέσα του στη δήλωση του νεαρού.

"Σταμάτα να είσαι τόσο χυδαίος! Είναι ασθενής μου...και αυτή τη στιγμή, εμποδίζεις τη θεραπεία της!" του απαντά, όμως εκείνος συνεχίζει ανενόχλητος να με παρατηρεί.

Με πλησιάζει περισσότερο και στέκεται ακριβώς δίπλα μου.
"Ιάσονας" μου συστήνεται και δαγκώνω το κάτω χείλος μου. Μάλλον το παρατηρεί ο Άρης και χτυπάει το μέτωπό του ελαφρώς.

"Ιφιγένεια" του αποκρίνομαι και χαμογελά. Το χέρι του πιάνει το δικό μου και τα χείλη του το φιλούν απαλά.

"Γοητευμένος".
Αυτομάτως, μου έρχεται να γελάσω.

"Με βλέπεις ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, αμακιγιάριστη, με πρόχειρα ρούχα...και παρόλα αυτά...γοητεύεσαι από την παρουσία μου; Ουαου!" του αποκρίνομαι ειλικρινά και χαμογελάει.

"Ναι. Ώστε, τα ονόματά μας...ξεκινάνε από <Ι>. Νομίζω ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο..."μου απαντά και ο Άρης μας πλησιάζει.

"Μικρέ. Πήγαινε στο γραφείο μου να με περιμένεις και, όταν τελειώσω θα έρθω να σε βρω" του ζητάει ο Άρης και είναι έτοιμος να απαντήσει, όμως στην πόρτα εμφανίζεται ο φίλος και συνάδελφος του Άρη, ο Στιβ.

"ΆΡΗ! Έλα γρήγορα στο Β5! Σε χρειάζονται!

"Αμέσως!" του απαντά.
Ο Άρης μας ρίχνει μια τελευταία, γρήγορη ματιά και γίνεται καπνός σε δευτερόλεπτα.

Ο Ιάσονας μου κάνει μία γκριμάτσα τύπου <κρίμα...έφυγε> και έπειτα ανοίγει το στόμα του να μιλήσει.

"Μπορώ να καθίσω;" με ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.

"Ναι...φυσικά!"

"Λοιπόν...εσύ...γιατί βρίσκεσαι εδώ, αν επιτρέπεται;" με ρωτάει και ανασηκώνω τους ώμους μου, δείχνοντας του ότι δε με ενόχλησε η ερώτησή του.


"Είχα ένα ατύχημα...και δεν μπορώ να περπατήσω" του απαντώ και δείχνει έκπληκτος.
"Ένα αυτοκίνητο με χτύπησε...και τώρα βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση."

"Λυπάμαι πολύ. Μακάρι να μη χάσεις το χαμόγελό σου! Σου πάει απίστευτα!" μου αποκρίνεται και είμαι σίγουρη, ότι έχω κατακοκκινίσει. Του χαμογελάω και ανταποδίδει το χαμόγελο.

"Ο Άρης σε έχει αναλάβει να φανταστώ;" με ρωτάει και γνέφω καταφατικά.

"Ναι...είναι ο προσωπικός μου γιατρός!"

"Πώς σου φαίνεται; Είναι καλός; Ο αδερφός μου κάποιες φορές...είναι τρομερά πιεστικός...αλλά φαντάζομαι, δεν το κάνει από κακία!" μου εξηγεί και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Ο Ά-Άρης...είναι αδερφός σου; Είστε αδέρφια εσείς οι δύο;" τον ρωτάω εντελώς έκπληκτη και γελάει.

"Δε μοιάζουμε καθόλου...έτσι;"

Αν και σοκαρισμένη, ανοίγω το στόμα μου να του απαντήσω. Ώστε έχει αδερφό! Σκόπιμα το απέφευγε;

"Κοίταξε...δε σε ξέρω καθόλου...αλλά από μια πρώτη εντύπωση και ματιά...θα έλεγα...με τίποτα! Φέρνετε λίγο η αλήθεια...αλλά ως εκεί!" του απαντώ και γελάει.

"Είναι που ο Άρης είναι πιο κλειστός και ντροπαλός τύπος...μέχρι να τον γνωρίσεις καλύτερα. Εγώ πάλι...πιο σταράτος!" μου αποκρίνεται και μου κλείνει το ένα του μάτι.

"Ναι...φαντάζομαι έχεις δίκιο". Γελάω.

Το βλέμμα του ταξιδεύει σε όλο το δωμάτιο και έπειτα επιστρέφει στα μάτια μου. Πολύ ζωηρός μου φαίνεται. Πραγματικά καμία σχέση με τον Άρη. Ο Άρης...είναι αρκετά συγκρατημένος...και καθόλου παρορμητικός. Καλά...ίσως πολύ λίγο.

"Πες μου κάτι για εσένα" με παροτρύνει και σκέφτομαι για λίγο.

"Ήμουν χορεύτρια μπαλέτου και σύγχρονου, πριν το ατύχημα. Τώρα είμαι απλώς άχρηστη" του απαντώ ειρωνικά και κοροϊδευτικά.

"Άχρηστη σίγουρα όχι...αν σκεφτείς ότι η ύπαρξή σου...μας φτιάχνει τη διάθεση...και μας κόβει την ανάσα. Απορώ με αυτόν τον Άρη! Τίποτα δεν κάνει σωστά με τη ζωή του; Έτσι αφήνει τις ευκαιρίες να φεύγουν;" ρωτάει και συνοφρυώνομαι.

"Τι εννοείς;" τον ρωτάω γεμάτη απορία και κουνάει το κεφάλι του πέρα δώθε.


"Τίποτα όμορφη! Αντρικές υποθέσεις!" μου απαντά κλείνοντας μου το μάτι και παίζω αμήχανα με τα δάκτυλά μου. Εννοούσε...ότι θα ήμουν κελεπούρι για τον Άρη;
"Χορεύτρια είπες! Φαντάζομαι θα χόρευες ονειρικά!" συμπληρώνει.

"Δεν έχει και μεγάλη σημασία" του απαντώ και με κοιτάζει συμπονετικά.

"Τα πάντα έχουν σημασία...αρκεί να το θέλουμε" μου λέει, κλείνοντας μου για ακόμα μία φορά το μάτι και του χαμογελώ.

"Ο Άρης, που λες...από μικρός...ήταν υπερβολικά ντροπαλός. Ντρεπόταν πάρα πολύ! Όταν κάποια κοπέλα του την έπεφτε...εκείνος δεν καταλάβαινε τίποτα. Μιλάμε...λιανά να του το έκανε...εκείνος χαμπάρι!"

"Ακόμα την έχει αυτή τη συνήθεια..." σημειώνω και με κοιτάζει γεμάτος απορία.

"Τι εννοείς;" με ρωτάει και κουνάω πέρα δώθε το κεφάλι μου.

"Τίποτα. Πες μου και άλλα για τον αδερφό σου, μιας και εκείνος δεν ανοίγεται καθόλου εύκολα..." τον παροτρύνω.

"Εμμ..." σκέφτεται για μερικά δευτερόλεπτα. "Ο Άρης...πάντα έτρωγε πολύ. Μην τον βλέπεις έτσι γυμνασμένο και καλοδιατηρημένο. Από όσο τον θυμάμαι...πάντα είχε μεγάλα μάγουλα. Αργότερα αποφάσισε να το παίξει σέξυ γιατρός...και ιδού το αποτέλεσμα!" μου απαντά και χαμογελάω.

Αμέσως, μου έρχεται στο μυαλό, η ημέρα που είχαμε παραγγείλει πίτσα και είδαμε ταινία με τον Άρη. Του είχα πει ότι θα αποκτήσει μάγουλα, αν συνεχίσει να τρώει...και μου είπε θα προσέχει. Πού να ήξερα, ότι έχει περάσει αυτό το στάδιο στη ζωή του...

"Ώστε...ήταν φαγανός" του αποκρίνομαι και κουνάει το κεφάλι του καταφατικά.

"Τι άλλο; Μμμ...ένα έξτρα tip...αν σου έχει γυαλίσει: μην κωλώσεις! Βουρ στον πατσά!"
Αρχίζω να γελάω ασταμάτητα και με αντιγράφει. Λες και περίμενα αυτόν να μου το πει.
"Αλλά...δε θα σου τον συνιστούσα. Νομίζω μαζί μου θα περνούσες καλύτερα" συμπληρώνει, κλείνοντας μου το μάτι και δεν μπορώ παρά να γελάσω. Μου θυμίζει απίστευτα τον εαυτό μου ο τύπος. Θα κάναμε τρελή παρέα!

Τα χαχανητά και των δυο μας αντηχούν σε όλο το δωμάτιο. Στην πόρτα εμφανίζεται, ξαφνικά, ο Άρης...όχι και τόσο κεφάτος και όταν βλέπει τον Ιάσονα ακόμα εδώ, κλείνει τα μάτια του θυμωμένος, έτοιμος να τον πνίξει.

"Ιάσονα! Σου είπα κάτι προηγουμένως...και εσύ με έγραψες κανονικότατα!" του αποκρίνεται ο Άρης και σκέφτομαι να επέμβω.

"Ηρέμησε Άρη! Ο Ιάσονας ζήτησε να καθίσει μαζί μου...και δε με ενόχλησε καθόλου! Ίσα ίσα...που μου αρέσει η παρέα του" του λέω και φαίνεται τον κάνω πιο τούρμπο από ό,τι πριν.
Ο Ιάσονας σηκώνεται κακήν κακώς από την καρέκλα και με πλησιάζει. Τα χείλη του φιλούν το μάγουλό μου και το άρωμά του διαπερνάει τα ρουθούνια μου.

"Εμείς θα τα ξαναπούμε όμορφη" μου αποκρίνεται χαμογελαστός και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.

"Έτσι νομίζεις!" φωνάζει από πίσω ο Άρης.

"Φεύγω...γιατί έχει νεύρα ο Αρούλης!" μου λέει και ασυναίσθητα γελάω, στη σκέψη ότι και εγώ τον αποκαλώ πολλές φορές έτσι.

Ο Ιάσονας βγαίνει από το δωμάτιο και ο Άρης κλείνει την πόρτα με δύναμη.
Αρχίζει να πηγαινοέρχεται αναστατωμένος σε όλο το δωμάτιο και εγώ απλώς τον παρατηρώ.

"Πήρε φωτιά ο πισινούλης σου Άρη;" τον ρωτάω τελικά και γουρλώνει τα μάτια του.

"Ό,τι και αν σου είπε ο μικρός...είναι ψέμα!" με προλαβαίνει και γελάω. Οι αντιδράσεις του...είναι όλα τα λεφτά!

"Τι; Δεν είστε αδέρφια;"



*********

Καλά ήταν ως εδώωω <3
Έχει αδερφό ο Άρης εεεεε??? ;) ;) ;) {Θα τον ονόμαζα Ιφιγένεια νούμερο 2, αν ήταν γυναίκα πάντως}

Το επόμενο σε 2-3 μέρες <3 <3 <3

Να σας θυμίσω λίγο τα πρόσωπα της ιστορίας...μαζί και το καινούργιο μέλος!!!


Στιβ (Patrick Dempsey)