Lovers by Accident

Part 57

Ιφιγένεια

Το άγγιγμα του είναι απαλό. Αν μπορούσα, θα καθόμουν για πάντα κλεισμένη στην αγκαλιά του...μια αγκαλιά...που με κάνει να νιώθω ασφάλεια. 

Ο Άρης αποτραβιέται από πάνω μου και ξεροβήχει αμήχανα. Το βλέμμα του τρέχει μανιωδώς, για ακόμα μία φορά, στον χώρο τριγύρω. Επικρατεί μια αμήχανη σιωπή.

"Ο Δημήτρης θα χρειαστεί να μείνει στο νοσοκομείο...γιατί κάποια δυσλειτουργία στον οργανισμό του...του προκαλεί συχνούς πονοκεφάλους και έντονη κούραση. Το πιθανότερο είναι να υποβληθεί σε χειρουργείο. Δε θα μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες...γιατί δε θέλω  να σε ανησυχήσω παραπάνω..." μου αποκρίνεται και κλείνω τα μάτια μου, μη θέλοντας να καταρρεύσω μπροστά του αυτή τη στιγμή. Γιατί όλα γύρω μου να γκρεμίζονται; Πάνω που κατάφερα και πάλι να περπατήσω...ο Δημήτρης δεν είναι καλά...

Και ο Άρης...είναι απόμακρος. Ξέρω ότι νοιάζεται...όμως δε θα δεχόταν να μου δώσει μία ακόμα ευκαιρία. Εξάντλησε κάθε υπομονή μαζί μου. Είμαι ξεροκέφαλη ώρες ώρες!

"Σε ευχαριστώ που...τον ανέλαβες. Ξέρω ότι μαζί σου είναι ασφαλής..." του αποκρίνομαι γεμάτη ψυχραιμία στη φωνή μου και γυρίζει να με κοιτάξει με ένα βλέμμα κενό. Να ήξερα τι σκέφτεται!

"Κάνω απλά το καθήκον μου. Με συγχωρείς τώρα...πρέπει να πηγαίνω..." μου απαντά και πάει να φύγει, όμως τον πιάνω από τον καρπό και τον σταματώ. 

"Περίμενε. Μπορούμε να...μιλήσουμε;" τον ρωτάω εντελώς ασυναίσθητα και γυρίζει να με κοιτάξει. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σκληραίνουν...αλλά όχι σε σημείο να δείχνει νευριασμένος.

"Είναι επείγον; Αν όχι...θα προτιμούσα κάποια άλλη στιγμή..." μου αποκρίνεται και περιμένει την απάντησή μου. 

"Γ-Για εμάς Άρη..." του εξηγώ τραυλίζοντας.

"Τι εννοείς <για εμάς>; Νομίζω...πώς τα είχαμε ξεκαθαρίσει αυτά τις προάλλες..." μου απαντά φέρνοντας τα δυο του χέρια σταυρωμένα στο στήθος του και κοιτάζοντάς με κατάματα. 

"Χ-χώρισα με τον Νίκο" του αποκαλύπτω και συνοφρυώνεται. 

"Και εγώ...τι ακριβώς θέλεις να κάνω; Κοίταξε Ιφιγένεια...επειδή δεν είμαι κανένα παιδάκι για να παίζεις μαζί μου...νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να σταματήσει εδώ οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση για <εμάς>. Δε χρειάζομαι ανθρώπους δίπλα μου που δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι θέλουν! Το βρίσκω εντελώς ανούσιο να επενδύω τόσα συναισθήματα σε άτομα που αδυνατούν να με νιώσουν. Όταν είσαι σίγουρη για το τι πραγματικά θες...τότε μόνο να έρθεις να με βρεις! Ελπίζω μονάχα...να μην είναι πολύ αργά" μου αποκρίνεται χωρίς κανένα δισταγμό και αφού μου ρίξει μια τελευταία ματιά φεύγει από κοντά μου χωρίς να πει το παραμικρό, αφήνοντάς με άφωνη και απογοητευμένη.