İstanbul Masalı

25. Bölüm Hasta

Düzenlendi

Bölüm Şarkısı : Zara Bana Bir Masal Anlat Baba

Keyifli Okumalar :)

"Derya'ya bakmamız lazım koşarak çıktı." Pelin endişeyle konuştu. Derya neden öyle birden fırlamıştı ki? Sedef'in de ortada olmayışı onu baya endişelendiriyordu.

"Diğerlerine de haber verelim. " Engin, Pelin'in elini tutarak dans pistinden çekildi. Etrafa baktıklarında ise Koray'ın da Yavuz'un da dans ettiklerini gördüler. Koray'a bir şey söylemek ne kadar doğruydu bunu ikisi de bilmiyordu ama söz konusu olan Derya'ydı.

"Koray seninle sonsuza kadar dans edebilirim ama yoruldum biraz," dedi İstanbul. Davetin başından beri dans ediyorlardı ve gerçekten yorulmuştu.

"Oturalım o halde." Koray'da yorulmuştu aslında. İksi de elele oturacaken Koray, Engin ve Pelin'in endişeli ifadesini gördü. "Sen bekle ben hemen geliyorum," diyerek onların yanına yürüdü.

"Neyiniz var sizin?"

"Derya, koşarak dışarı çıktı. Ona endişelendik," dedi Pelin. Yavuz'da yanlarına geldiğinde baya endişeliydi. Derya'ya ne olmuşu bir anda?

"Bakalım o zaman."

" Koray sen kal istersen. İstanbul'u yalnız bırakma. Biz bakarız. "

Koray, bir an İstanbul'a  baktı. Ardından geri onlara çevirdi bakışlarını."Tamam ama ne olduğunu öğrenir öğrenmez beni arayacaksınız."

"Tamam"

Koray, hariç hepsi aşağı inmişlerdi. Bahçeye çıktıklarında " Derya " Diye bağırdı Pelin.

Sedef, hâlâ inanmıyordu. Deminden beri Derya'ya aynı şeyi sorup duruyor fakat ablası cevap vermiyordu. "Derya artık bir cevap ver ölecek misin?" Gözyaşlarına engel olamıyordu. Neden ağladığını da bilmiyordu. Derya neden böyle bakıyordu? Oysa Derya saçmalama Sedef diye bağırması gerekiyordu. Fakat Derya duyduğu her şeyin doğru olduğunu kanıtlarcasına bakıyordu .

"Derya bir şey söyle," diye bağırdı.  "Yanlış duydun de bir şey söyle bakma bana böyle." Derya'nın ağlaması daha da şiddetlendi. Aynı şekilde Sedef'te ağlıyordu. "Bir şey söyle ne olur bir şey söyle."

"Doğru " Diye bağırdı Derya. "Ne duydusan doğru Sedef. Ben ölüyorum. Kurtuluyorsun benden artık rahat edersin ben gidince. " Derya hiç olmadığı kadar bağırdı. Sedef ise içinden gelen bir sarılmayla " Abla " Diye Derya'nın boynuna atıldı. " Ben bilmiyordum. Abla özür dilerim seni çok üzdüm benim yüzümden oldu. Ben seni çok üzdüm affet beni abla özür dilerim çok özür dilerim " ilk defa böyle sarılıyordu Derya'ya. Onu kaybetme korkusunu ilk defa yaşıyordu. Ailesini hiç bir zaman görmemişti zaten. Şimdi ise Derya'yı, ablasını kaybetmeye dayanamazdı. Kalbinin acıdığını hissetti o an.

Derya, kardeşine sımsıkı sarıldı. Sedef neden böyle yapıyordu şimdi? En azından Sedef rahat eder ben gidince deyip kendini avutuyordu. Ama Sedef her zamanki gibi oyunbozanlık yapıyordu. "Sedef " diyebildi sadece.

Sedef , öyle bir sarılmıştı ki sanki bırakırsa Derya gidecekmiş gibiydi. Derya, Sedef'in avuçlarının içine aldı. "Ağlama, ağlama bari sen üzülme Sedef. Yeterince üzülecek kişi var zaten. Sen böyle yapma. Arkamda bıraktıklarım için de sen olma Sedef. "

" Abla bırakma beni bırakma. Özür dilerim çok özür dilerim ben bilmiyordum abla beni affet ne olur yaptığım her şey için beni affet. "

"Derya" Pelin'in sesini duyduğunda Sedef'e baktı.

" Sakın onlara bir şey söyleme "

" Ama..."