Hep onu sevdim.
Ama kabul etmem gereken tek gerçek vardı; Aras başkasının vahasıydı. Onda hüküm süren, onda çiçek açacak olan başkasıydı. Aras bana çiçek açtıramazdı, Aras ruhumun çölünü yeşile bürümekten uzaktı. Çünkü o bütün suyunu, tüm havasını t...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İçinden geçen çocukluğunu, gençliğini gördüm senin Yüzünde yol açan can kuşunu, aşka dair cümleni. Ben gördüğümde bütün zamanlardaydın sen.
Birhan Keskin
Gece içimde çiçekleniyordu. Sanki tüm o karanlık, soğuk; bütün o ürpertici yalnızlık, kimsesizlik birdenbire yok olmuş, kışın ortasında mevsim bahara vurmuştu. Aniden çiçeklenmişti etraf. Her yerde o mest eden koku, her yerde o renk cümbüşü vardı. İçim zemheri vurmuş bir ülkeyken, içim viran bir şehir, yıkık dökük bir beldeyken en beklenmedik anda cennete dönüşmüştü. Ruhumun enkazından bir bahçe peyda olmuştu. İçimde filizlenen renkli çiçekler vardı.
Yollar önümde öylece akıp giderken içim içime sığmıyor, ruhum yerinde durmuyordu. Kalbim kaburgalarımı zorluyordu. Dudağımın kıyısını ısırıp Aras'a baktım. Yüzünün beni her an sarhoş eden haline, gözlerinin kıyısına, saçlarının duruşuna, kirpiklerinin gölgesine. Onu bu denli, böyle çok, bu kadar yıkıcı seviyor olmak nasıl bir imtihandı veya nasıl bir ödül olabilirdi? Ona baktığımı hissetmiş gibi hafifçe bana bakıp gülümsedi. Sanki gözlerimden ipekten ağlar çıkıyor ve onu çepeçevre sarıyordu. Elimi uzatıp yüzüne dokundum. Parmaklarım bir hat boyunca gezindi yüzünün kıyılarında. Bir zamanlar elimi bir ömür uzatsam ona bir an bile dokunamayacağımı düşünürdüm. Şimdi elimi bir an uzatsam onda bir ömür kalabilirdim. Başımı arkaya yaslayıp gülümsedim.
Yollar giderek bildik bir yere ulaşırken içimde bir yer cız etti. Çok özlemek gibiydi etkisi. Hani burnumun direği sızlar derlerdi ya onun gibi. Yerimde doğrulup etrafa baktım yeniden. Gözlerime dolan anılar ki ah anılar, yıllar öncesine uzanıp demir atıyordu. Asırların izdüşümünde hayalleri bırakıyordu gözkapaklarımın içine.
Aklımı alan, neredeyse tüm sevdiklerimi bir arada bulunduran geceden sonra fazlasını istemek aklıma bile gelmezdi. Ama bu, şu an bu... Kalbim yerinde bir kez daha dönerken kirpiklerim titreşti. Parmaklarımı dudaklarıma bastırdım, sesli bir ah aniden dökülmesin diye. Allah'ım hiç bu kadar dolu dolu mutlu olmuş muydum daha önce? Herkesle birlikte, onlar kadar... Bu denli acısız kalmış mıydı içim? Sanmıyordum. Düşünemiyordum bile var oluşunu. O gelince, o hep gelince, bana gelince tüm boşluklarım aşkla doluyordu. Yarım kalan her alan tamam oluyordu. Varlığım defalarca anlam kazanıp Aras'la bütün oluyordu. Onu seviyordum. Deli gibi, ölür gibi... Tükenircesine seviyordum.
Gözlerimi dolduruyordu şimdi ona bakmak bile. Sanki içimde yüzyıllardır büyüyen aşk içime sığmıyor ve bir şekilde dışarı çıkmak istiyordu. Ona doğru gitmek, ona değmek. Çok önemli bir karar vermek üzereymiş gibi kaşlarını çatıp düşünceli bir halde iç geçirdi Aras. Bakışlarında titrek ışıklar yandı. Gözleri ay ışığında uzun uzun dalgalandı. Her halinde ayrı bir büyü vardı içime işleyen. Ona her baktığımda yeniden aşık oluyordum. Bu her zaman böyle olmuştu.
