Take Me To A Better Place

Chapter 5

Pov. Draco

Ik keek Granger schaapachtig aan. Wat zei ze nou? Hoe kan het iemand niet boeien dat iemand een mening over hem klaar hebben zonder dat ze die persoon echt kennen. Alleen maar om iets te kunnen zeggen. Gemeen of niet.

'Zulke woorden horen pijn te doen'. Het kwam er bijna sukkelig uit. Alsof ik niet durfde te praten. Met mijn hoofd naar beneden en net niet op fluistertoon. Hermoine keek me aan haar gezicht dat eerst vol woede zat trok weg.

'Soms laten mensen hun pijn niet zien'. Ik keek haar aan. Mijn vader noemde me altijd een teleurstellende zoon. Ik zeurde te veel en ik sprak alleen maar over Granger. Het was dan ook de enige mudblood die ik bij naam wist. Al die dingen zei ik om mijn vader van gedachten te laten veranderen. Ik was geen teleurstellende zoon. Ik was zijn zoon.

Het voelde of Granger me begreep. Ik zou het hebben gezegd als ik niet bang was dat mijn vader er achter zou komen dat ik niets gemeens had gezegd terwijl ze recht voor me stond. Misschien te wachten tot er woorden uit mijn mond kwamen.

'Dat is de kunst'. Dat was het. Vier simpele woorden en ik maakte dat ik weg kwam. Zou ze het begrijpen. Zou ze begrijpen dat in de vier woorden ik eigenlijk bedoelde 'dat voel ik ook'. Waarschijnlijk niet. Ze mocht dan de slimste 16-jarige heks. Gevoelens kon je niet uit boeken halen. En waarschijnlijk dacht ze dat er een misvormde steen in mijn borst zat inplaats een hart. Het was meer ijs. Pas als het zou ontdooien kon het hart functioneren.

Doordat ik tegen Granger aanbotste vergat ik heel even wat ik aan het doen was, maar de realiteit kwam sneller terug dan gehoopt. De heer van het duister zijn opdracht. Dumbeldore vermoorden en Death eater kunnen verplaatsen van hun schuilplaats naar hier. De twee dingen dat hem in al de jaren niet was gelukt. Als Harry Potter vermoorden er ook bij zat was het plaatje compleet. Alle blunders van de heer van het duister. Wat een geluk dat mijn eigen gedachten nog wel van mij is.

Vermoeid  liep ik naar de Slytherin kelder waar Crabbe en Goyle vast al op me aan het wachten zijn. Van gewoonte stop ik mijn handen in mijn broekzak. Ik voel metaal en weet meteen wat het is. De gouden ketting van zolder.

Binnen tien minuten was hij gemaakt en ik kon het meteen mee naar huis nemen. Na nog wat te hebben gedreigd dat hij als hij het ooit aan iemand verteld wat mijn bestelling was hij de rest van zijn leven één keer per maand zou gaan huilen bij volle maan. Als hij het zou vertellen zou ik die belofte nooit kunnen waarmaken, maar ik kon de naam Malfoy niet ten schande maken. Ook al haatte ik het om iemand anders te zijn.

In het derde jaar kreeg ik voor het eerst in de gaten dat ik...Gemeen was. Zacht uitgedrukt. Hermoine vertelde het me zelf. Ze was boos, omdat ik het irritante ettertje was die ervoor zorgde dat Hagrid in de problemen kwam en ik daarna met Crabbe en Goyle zat te lachen om van de vogel biefstuk te maken. Ze riep naar me wat ze van me vond en sloeg me in mijn gezicht. Ik viel naar achteren en mijn hoofd ging vol tegen de steen achter me. Ik was duizelig en sindsdien ga ik nooit meer verder dan mudblood.

Omdat ik inzag door die paar woorden die mij moesten beschrijven en ik erachter kwam dat alles wat ze zei waar was. Door de jaren heen werd ik volwassender en kon ik helderder nadenken. Ik was een Malfoy, maar ik wilde het niet meer zijn. Omdat het van mij iemand maakte die ik niet wilde zijn.