Take Me To A Better Place

Chapter 44

Pov. Draco

Ik kijk haar aan. Haar warme zachte teren handjes raken die van mij aan. Het was niet de bedoeling, maar geen van beiden trekken onze handen weg.

'Vertel me iets'.

Hermoine had een mooie stem. Eentje waarvan het moeilijk te negeren is. Het is zacht, maar wat ze zegt klinkt streng en zelfvezekerd. Ze was Hermoine. Het meisje met een wilskracht. Het meisje dat alles weet. Het meisje dat ik leuk vind. En voor even maakte het me niet uit wat mensen van ons zouden vinden.

'Wat moet ik dan vertellen?'

'Welk boek lees je nu? Vertel iets'.

'Ik lees De Opkomst en Ondergang van de Zwarte Kunst van Radolphus Pinkelman'.

'Is het een goede schrijver?'

'Valt wel mee. Hij had het meer over de spreuken van zwarte kunst en niet van het verslaan daarvan. Ook is hij erg optimistische op het gebied van zwarte kunst'.

Er ontbrak een stilte, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Het was een prettige stilte. We keken elkaar gewoon zwijgend aan. Recht in de ogen van elkaar. Haar hazelnootbruine ogen glinsterde in het maanlicht. Haar haren kregen een prachtige vloed.

'Het spijt me Hermoine. Voor de dingen dat ik tegen je had gezegd. Het was gemeen....en ontzettend dom'.

'Het spijt me ook...ik had ook aardiger kunnen zijn'.

'Je hebt me geslagen in het derde jaar'.

'Daar ga ik geen excuses voor aanbieden. Je had dat echt verdiend. Wat een klootzak vond ik je toen'.

Ik moest lachen. Toen ze merkte dat ik daar om lachen glinsterende haar gezicht. Ze keek me aan met een glimlach op haar gezicht. Was dit wat vriendschap was. Was dit waar ik altijd jaloers op was. Ik begreep mijn jaloezie. Konden we maar altijd zo blijven zitten.

'Hermoine?'

'Ja, Draco?'

Wat hield ik ervan als ze mijn naam hardop zei. Ze zei het anders dan alle andere mensen die mijn naam zeiden. Ze zei het op de manier dat ik altijd al had gewild. Zonder de Malfoy. Misschien kwam het door haar mooie vrouwelijke stem die mijn naam zo mooi en prachtig uitsprak.

'Bewaar dit alsjeblieft. Voor mij?'

Ik gaf haar mijn kettinkje. Ik had hem al veel eerder willen geven, naar ze had gelijk. Het was niet het juiste moment. Nu wel, want nu kan ik haar aankijken. Haar aanraken. En zeggen waarom. Waarom dit alles gebeurt. En om sorry te zeggen, voor wat nog zal komen. Ik zal haar vertrouwen breken.

Ze staarde naar het kettinkje met het hartje. Ze draaide eraan en zachte klanken van muziek kwamen eruit. Ze keek van het kettinkje naar mij.

'Ik kan dit niet aannemen. Je bent er zo aan gehecht'.

'Ik had het nodig. Ik had iets nodig om aan herrinerd te worden dat er nog licht in de wereld was. Het maakte me rustig, maar nu heb ik een nieuw...iets gevonden. Iets wat me gelukkiger maakt dan alles'.

'Pansy?'

Ik keek haar aan.

'Pansy is een voorbeeld van het donkere in de wereld. En ik kan sowieso niet naar hogsmeade dus daar ben ik makkelijk van af gekomen. Ik heb het over iets magisch. Iets onbetaalbaar. Iets speciaal'.

'Geef eens een voorbeeld'.

'Nu nog niet, maar op een dag zal ik je het allemaal uitleggen. Wat er allemaal in mijn hoofd spookt. Wie Draco Malfoy is en wat zijn nieuwste doel is. Maar nu moet je gaan. Het is laat en je moet goed uitgerust zijn voor morgen. En waag het niet om mijn ketting terug te geven'.

Zoals gevraagd liep ze weg. Ze fluisterde nog dankjewel voor dat ze begon te lopen. Bij de deur draaide ze nog snel om.

'Ik heb alle vertrouwen in je'.