Take Me To A Better Place

Chapter 72

Pov Hermione

In de eerste instantie wou Draco iets vernietigends terug zeggen, maar dat deed hij uiteindelijk niet.

"Jullie moeten voorzichtig zijn," zegt hij, dan loopt hij weg. Ik wil hem achterna rennen, maar ik weet dat het niet kan. Om zoveel verschillende redenen.

"Laten we nu dan naar binnen gaan," mompelt Harry.

~*~

Ik sleep mezelf uit het water nadat ik van een gigantische draak ben gesprongen.

"We hebben the horcrux!" Gilt Harry blij.

"Ja," zucht ik "eindelijk."

Ik wring mijn haar uit dat ondertussen weer mijn eigen haar is. Ik vind mijn eigen lichaam zoveel fijner dan dat van Bellatrix Lestrange.

"En nu?"
"Hogwarts," mompelt Harry.
"We hebben geen plan," roep ik.
"Die plannen werkte toch niet uit."
"Dat is waar," zeg ik verslagen.

"Dus we gaan naar Hogwarts?" Vraagt Ronald.
"Ja, domkop, dat zeggen we net," zeg ik boos, ik kan het niet laten geïrriteerd te zijn tegen hem. Hij is zo irritant. Ik hoop voor hem dat hij Lavender snel ziet, want op deze manier lukt het nooit.

"Sorry hoor, mevrouw," zegt Ronald.
"Pffh."
"Wat moest dat geluid voorstellen?"
"Laat het, Ronald."
"Je bent echt een vervelende..."
"Houd jullie koppen even!"

"Sorry," zeggen Ronald en ik in koor waarna we elkaar geïrriteerd aankijken.

"Laten we verschijnselen," stelt Harry voor, ik knik en pak hun handen vast (met tegenzin die van Ronald) en verschijnsel.

Zodra we in Hogsmeade aankomen horen we allemaal alarmen en voetstappen.

"Dementors!"gilt Ronald, een koud gevoel overstroomd me en al mijn gelukkige herinneren lijken niks meer vergeleken met de rest.

We struikelen naar achteren een hoekje in, maar de dementors hebben ons al gezien.

"Expecto patronus!" Schreeuwt Harry en zijn hert komt tevoorschijn. De dementors weten niet hoe snel ze weg moeten gaan, alleen dan hebben we een ander probleem, Death Eaters.

"Psst, kom," horen we een stem fluisteren. We glippen een huisje binnen en rennen de trap op. Van boven hoor ik een gesprek over geiten.

Dan komt de man naar ons toe en ik weet onmiddellijk wie het is, Aberforth Dumbledore.

"U bent professor Dumbledore's broer," zegt Harry die het ook al door heeft.

"Ja, dat klopt. Jullie zijn Harry Potter, Ronald Weasley en Hermione Granger. Jullie worden gezien als de nummer één crimineel, een bloedverrader en een zogenaamde mudblood,"vertelt hij ons, joh, nee wisten we nog niet.

"Mogen we eten?" Vraagt Ronald zonder pardon, maar nu maakt het me niet uit, mijn maag rammeld.

Terwijl we aan het eten zijn raakt Harry verstrikt in een gesprek over spiegels en Aberforth familie.

De schildering van Ariana Dumbeldore loopt weg nadat Aberforth dat heeft gevraagt. Na een tijdje komt ze terug, maar ze is niet alleen.

Het portret vliegt open en een jongen verschijnt in de opening. Zijn oog is misschien blauw en hij is meer gewond dan ik hem ooit heb gezien, zijn bruine haar is misschien vettig en vies, maar het is nog steeds de enige echte Neville Longbottem.