Take Me To A Better Place

Chapter 45

Pov. Draco

De volgende ochtend werd ik wakker van hef gestommel van madame Pomfrey die met flessen heen en weer liep.

'Goed nieuws Malfoy, bij deze wordt je ontslagen uit het ziekenzaal. Snape had het niet beter kunnen doen. Morgen slaap je gewoon in je eigen bed'.

De woorden zelf klonken niet onaardig, maar Poppy Pomfrey had zo'n ondertoon in haar stem dat ik aan Bellatrix Lestrange moest denken. Die kon ook altijd iets vriendelijks zeggen met een stem dat ze je niet hier wilt hebben. Poppy Pomfrey was blij dat ik eindelijk weg kon.

Zo gezegd, zo gedaan. Het volgende minuut lag ik nog in bed en het anders minuut stond ik alweer buiten. 

'Ben je al beter. Ik dacht dat je daar nog maanden zou moeten zitten'.

Ik schrok van haar stem. Het was veel te onverwachts. Het was Luna Lovegood dat achter hem stond. 

'Ja, blijkbaar ben ik snel genezend'.

Ze knikte, maar ik had het idee dat ze mijn woorden niet eens had gehoord.

'Maar wat doe jij hier eigenlijk. Het is toch een schooldag'.

'Gisteren ja, vandaag is het weekend. En omdat jij drie lessen hebt gemist van Potion heeft ze jullie toverdrank al af. Dat vertelde ze me gister. Ik denk niet dat ze me aardig vind, maar dat komt door haar snillegens in haar hoofd. Die zuigen gaar fantasie weg. Wat jammer dat er geen tegengif voor is'.

Ik moest mijn best doen om niet om Luna's woorden te lachen.

'Ik was eigenlijk van plan om naar het verboden bos te gaan om daar de diertjes eten te geven. Ga je mee?'

In het verboden bos waren nooit Slytherins dus er was geen reden om nee te zeggen. En zo zaten ze dan eventjes later op een omgevallen boom naar andere bomen aan het kijken.

Een vogel landde net voor onze voeten. Luna keek er met een zweverig gezicht naar. Alsof het iets magische en ongewoons was.

'Zouden ze verdrietig zijn?'

'Waarom zouden ze zich verdrietig moeten voelen?'

'Omdat ze geen armen en handen hebben zoals wij'.

'Uhm...Als je het zo bekijkt. Moeten wij dan verdrietig zijn omdat we  geen veren hebt. Waarmee we kunnen vliegen'.

'Elk minuut van de dag'.

Daarom spreek ik graag met haar. Ze zegt van alles. En het maakt haar niet uit dat haar woorden gek in de oren klinken. Dat is Luna. Ze weet we ze is en waarom ze dat is. En niemand houd haar daarbij tegen.

'Ze zijn vrij. Hebben geen verplichtingen en geen doel. Ze kunnen doen wat ze willen'. Ik hield me niet bezig met mijn woorden dat ik net had uitgesproken.

'Is dat wat je voelt. Voel je alsof alles wat je doet een verplichting of een doel is. Wil je je vleugels uitslaan en kijken wat er gebeurt, maar zolang je niet kan opstijgen kun je ook niet vliegen. Je moet eerst hoger staan dan de rest'.