Przyjaciel mojego brata 2 || ZAKOŃCZONE

131

Uśmiechnęłam się. Wyszła, a po pięciu minutach wszedł Aaron.

- Co tam? Jak tam?

- ‎Okej.

Położyłam się i przytuliłam mojego misia. Ja go nie opuszczę. Mam go od... Właściwie dostałam go na dziewiąte urodziny. Wcześniej był w szafie ale jakoś naszła mnie chęć na misia.

- Ooo pamiętam jak dostałaś tego misia! Kiedy to było? Jak miałaś dziesięć lat?

- ‎Dziewiąte urodziny.

- ‎No dokładnie! Aż się poryczałaś jak go zobaczyłaś.

- ‎Bo mi się spodobał..

- ‎Dostałaś go chyba od Karola, nie?

- ‎No tak.

- ‎On w ogóle żyje?

- ‎No jakoś tak. Brakuje mu trochę waty, ale żyje.

- ‎Słodko.

Położył się obok mnie i mnie przytulił. Po chwili odsunął się, rozebrał i wszedł pod kołdrę.

- Kurwa zamarzam, serio masz jakiś kocyk?

- ‎Jest pełna szafa kocyków.

- ‎Na chwilę pożyczę kołdrę.

Owinął się nią i podszedł do tej szafy. Boże on się cały trzęsie.

- Chcesz herbaty?

- ‎Nie, dzięki.

- ‎A czegoś ciepłego?

- ‎Dam radę z kocykiem, kołdrą i tobą.

- ‎Jestem zimna jak coś.

- ‎Damy radę.

Wyjął coś. Nie wiem po co mi tyle koców, ale ok. Ogólnie je lubię. Położył się, przykrył nas tym kocem i kołdrą.

- Aaron mi będzie za gorąco...

- ‎Ćśii nie będzie.

Przytulił mnie mocno, faktycznie cały się trzęsie.

- Mówiłam żebyś wziął ode mnie tą bluzę.

- ‎Wtedy ty byś się trzęsła.

- ‎Może jestem bardziej odporna.

- ‎No pamiętam że zawsze chorowałem.

- ‎No widzisz.

- ‎Oj damy radę. Ja ci mówię że jutro mi się polepszy.

- ‎No nie wiem. Raczej pogorszy.

- ‎Oj Diana będzie lepiej.

-  Zobaczymy... Dobranoc.

-  ‎Dobranoc.

Spróbowałam zasnąć, ale to na nic. Co chwilę się trzęsie i mu szczęka chodzi jak nienormalna.

- Dobra ja ci zaraz tą herbatę wepchnę siłą. Od trzydziestu minut leżysz i się trzęsiesz.

- ‎Nie, ja umrę.

- ‎Nie umrzesz tylko będziesz chory.

- ‎Umrę. Ja to czuję.

- ‎Idę po herbatę. I psychologa.

Wstałam i wyszłam z pokoju. Na korytarzu zauważyłam pieska.

- Heej.. idź do Aarona. Serio myśli że umrze.