ON THIN ICE

47

Pięć miesięcy później

Beckett Sterling

Nie mogłem się powstrzymać, to nie dawało mi spokoju. Ona stamtąd uciekła, a ja cały czas czułem, jakby coś nas powstrzymywało przed życiem pełną parą.

Flora skończyła siedem lat, co było wielką imprezą urodzinową w wynajętym lokalu. Przez trzy godzinny nieustannie robiłem zdjęcia, nie mogąc napatrzeć się na córkę. Chciała, żebym był na przyjęciu, dlatego musiała na nie zaczekać. Miała imprezę tydzień po urodzinach, bo nie mogłem na to nic poradzić. Jednak Doris miała racje, kochałem hokej i adrenalinę z nim związaną, nie chciałem z niego rezygnować, ale tylko pod warunkiem, że im obu to pasuje. Flora powiedziała, że najważniejszy jest dom.

Doris myślała, że ona nie rozumie tych słów, po tym, jak powiedziała jej je podczas lotu tutaj, ale teraz byliśmy zdania, że nasza córka jest bardzo mądra.

Liczył się dom.

A na dom składaliśmy się my i nasze pragnienia, nasze szczęście.

Bardzo często, może nawet codziennie pytam Doris czy jest szczęśliwa. Widzę błysk w jej oczach i uśmiech na ustach i wiem, że jej odpowiedź jest prawdziwa.

Jednak coś nie dawało mi spokoju, a tak naprawdę nie coś, a ktoś. Tym kimś był Aaron, dlatego tego razu, gdy wracałem z zawodów, musiałem zahaczyć o jego hotel i dom, gdzie tak długo mieszkały moje dziewczyny. Aston i reszta drużyny wracała do domu, więc to było oczywiste, że wzbudzę jej niepokój, ale musiała mi to wybaczyć.

Aaron

Cholerny Aaron

To nie tak, że go nienawidzę.

Na każdym kroku powtarzałem mu, że przyjdę po moje dziewczyny, a on myślał, że Doris kocha go bardziej ode mnie. Jak widać Doris nie kochała go bardziej ode mnie, musiałem tylko pokazać, że jestem tym samym facetem, w którym się zakochała, ale na dodatek jestem dojrzalszy i mogę o nie zadbać. Okazało się, że moja dziewczyna potrafi też zadbać o mnie. Jednej nocy rozmawialiśmy o Aaronie i przyznała, że jest jej go trochę żal, że ona po prostu nie wiedziała kim jest i potrzebowała go, żeby czuć się coś wartą. To nie były właściwe powody, żeby z kimś być.

Pojawiam się u drzwi jego gabinetu, a on sam mi je otwiera.

─ Dzień dobry czy cześć?

─ Czego chcesz? ─ nie jest sam, w gabinecie jest jakaś kobieta. Wysoka, całkiem ładna, ale dosyć banalna, nie przykuwa mojej uwagi.

─ Minął niemal rok, a ja dalej mam ten strach, że pojawisz się i nie wiadomo, co zrobisz ─przeczesuję swoje włosy ─ Dlatego tutaj jestem.

─ Kochanie ─, czyli ─ Czy to Beckett Sterling? ─ w tej chwili chce mi się śmiać.

Dziewczyna obraca pierścionek na palcu.

─ Aaron?

─ Nie jestem, kurwa, aż takim desperatem. Byłem dla nich dobry, one tego nie doceniły, a raczej Doris. Nie przybiegnę po nie.

─ Ty zdecydowanie jesteś Beckettem Sterlingem!

─ Chcesz autograf?

─ Pojawisz się na naszym ślubie? ─ nie chciałem stawiać Aarona w niezręcznej sytuacji, myślałem, że to ja będę się tutaj tak czuć.

─ Bierzesz ślub? ─ pytam.

─ Trzeba łapać byka za rogi, Beckett ─ a co, gdyby zrobił to wcześniej? Czy Doris przyjęłaby jego oświadczyny? Ponownie przeczesuję włosy ─ Zraniła mnie, kochałem ją, to wszystko, co mam do powiedzenia. To przeszłość.

W tym momencie do mnie dociera.

On nigdy nie zaznał wielkiej miłości, nie takiej jaką ja mam z Doris. Nie zaznał tego oddania, cierpienia i miłości.

Tym bardziej jestem wdzięczny, że jest mi dane to przeżyć i że potrafię to docenić.

Chcę już wrócić do domu.

─ Mimo wszystko, dzięki, że się nimi zająłeś. Byłeś dla nich dobry.

─ Wystarczy do cholery, byłem dla niej dobry, bo ją kochałem ─ myślę, że dla niego miłość jest czymś prostszym niż dla mnie i Doris ─ Gdyby wiedział, jak mnie zostawi nie zaopiekowałbym się nią.

Wychodzę bez słowa. Słyszę jeszcze pytania jego narzeczonej skąd mnie zna, ale szczerze nic mnie to nie obchodzi.

Gdy tylko wychodzę na świeże powietrze, uśmiecham się i unoszę głowę do nieba.

Dziękuję, mamo.

Dziękuję, że jest mi dane tego zaznać.

Doris

Chciałam to zrobić już od kilku miesięcy i w końcu to zrobiłam.

Znowu powróciłam oficjalnie do imienia Doris.

Jestem Doris.

Byłam Doris.

On sprawia, że kocham być Doris.