Kissed By Accident?

Chapter 36: Finding Hope

Jilian's POV

Its been two weeks since mag-confess sa akin si Jeiko... and until now, I still can't believe na nagconfess siya. But you know what, nothing changed about us. We still remain normal friends!

And its been two weeks, hindi nagpaparamdam sa amin si Hope. I don't know why. Im calling her but she is not answering... and it bothers me so much! Tapos na rin pala ang sem break namin, at wala naman masyadong nangyari.

Andito ako ngayon sa school... at lunes na lunes ngayon pero tinatamad na naman ako. Nakaupo ako ngayon sa isang bench! Nakatulala at iniisip si Hope! Break time namin ngayon at maya-maya na lang ay mag-I-start na ang 3rd period namin.

Ano na bang nangyari sa kanya?

Bakit hindi siya nagpaparamdam?

May nagawa ba akong mali?

Ghad! Yan ang mga tanong na nagpa-popped sa isip ko!

Maya- maya, bigla ko na lang naramdaman si maniac na nasa tabi ko na pala siya. Ghad!

"Anong meron at kung makaisip ka, wagas?" Tanong nito.

"Si Hope kasi..." I said with a sad voice.

"Sus! Bakit naman si Hope? Nagpapalamig lang siguro yun. Wag mo siya masyadong alalahanin!" He said.

"Nagpapalamig? At bakit naman siya magpapalamig? And how can you say that... kaibigan natin si Hope, and I guess you're not worried at all!" Di ko mapigilang ilabas ang galit ko.

"Sorry!" The only word that came out in his mouth.

"Im sorry too!"

I apologized because I am not supposed to get mad at him!

"I just missed her kasi... I am sorry!"

I really missed her na kasi. Her yakap, her voice... everything about that weird bestfriend of mine!

Hapon na ngayon... and Im glad, another day had done! Ghad! I tried again to go to the park, at nagbakasakaling nandoon si Hope... pero lumipas ang dalawang oras, I did not saw her! Ghad... Hope, ano ba talagang ganap sayo? Please naman oh, magpakita ka na! Miss na kita!

Si Jeiko naman, di pa tapos ang tour nila sa Singapore... medyo late kasi silang pumunta kaya naman, medyo late din silang babalik! Sana naman makahanap na siya doon ng babaeng mamahalin niya... kasi hanggang ngayon, hindi pa rin daw siya nawawalan ng pag-asa sa akin na siya namang ikinawo-worry ko! Damn... wala ka na talagang pag-asa sa akin Jeiko! Bakit ba ang kulit mong hinayupak ka?!

Si maniac naman, nauna na sa bahay nila. By the way, inihatid pa pala niya ako kanina dito sa park, with his motor. Kaya naman nayakap ko na naman ang waist niya! Nauna na rin siya kasi may bisita daw sila... and by the way again, ang mga parents ni maniac ay umuwi na galing tour! So ayun.. share ko lang!

Alas sais na ngayon, at wala ng masyadong tao...! I am still waiting at her... hindi muna ako aalis! I am still hoping na makikita ko si Hope, at sabihin niya sa akin kung anong problema niya at kung bakit hindi siya nagpaparamdam?

I tried na iikot ang paningin ko, at nagulat ako kasi may natanaw akong babae sa di kalayuan... it seems like siya si Hope! Nang makita niyang nakita ko siya, tumakbo siya palayo! Kaya naman tumayo agad ako sa kinauupuan ko at hinabol ang babaeng tumakbo na I think, si Hope!

Hindi siya masyadong mabilis tumakbo... kaya naman naabutan ko siya... at habang palapit na palapit ako sa kanya, unti-unti kong nalaman na siya nga si Hope! Likod pa lang niya ay alam kong siya na nga itong hinahabol ko... at saka sa pagkakaalam ko, hindi masyadong mabilis si Hope sa pagtakbo!