Kissed By Accident?

Chapter 40: Stupid

Jilian's Point of View

Hinihintay ko ngayon si Brent dito sa park. Naghihintay habang lumuluha.

Habang hinihintay ko siya, naalala ko ang unang araw na nagkita kami dito. Yung araw na bigla ka na lang hinalikan ng isang stranger man... and damn, I hated him that much, na kulang na lang ay ipa-trace ko kung nasaan siya at maghire ng isang assassin para ipapatay siya!

Halos maisumpa ko na siya noon. Ilang sampal at hampas ang natamo niya sa akin dahil sa pesteng halik na yun, na siyang naging bangungot sa akin. At halos na lang ang galit at gulat ko noon dahil nagtransfer siya sa school namin... at inintroduce pa ako huh, na girlfriend niya! Kaya yun... mas rumami pa ang mga bashers ko!

Naalala ko rin noon dito nang sabihin niya ang mga three wishes niya sa akin... na siyang nagpahirap sa akin ay ang magpanggap bilang girlfriend niya! Damn... halos isumpa ko na ang buong mundo noon dahil doon!

At heto ako ngayon... umiiyak na dahil sa kanya! I'd never thought that I would be like this just because of maniac like him! Maniac na siyang mahal ko na ngayon! Maniac na siyang nagbibigay ng sakit sa akin... dahil sa inakala kong mahal niya ako, pero isa lang pala iyong maling akala!

Natanaw ko siya sa di kalayuan. Dahil sa pagkamiss ko sa kanya, agad akong tumakbo palapit sa kanya, at sinalubong siya! Ghad... I missed him so much! And I badly want to hug him and own his lips.

Agad ko siyang niyakap nang nakalapit na ako sa kanya! I hugged him tightly! I really missed him!

Hindi ko alam pero kahit na ultimo hawakan niya lang ang buhok ko at haplosin eh wala! He didn't hug me back... na siyang nagpasakit sa nararamdaman ko!

Pero ang ipinagtataka ko lang ay kung wala lang sa kanya ang yakap ko, bakit hanggang ngayon, hindi niya pa rin tinatanggal ang mga braso kong nakapulupot sa katawan niya? Bakit parang gustung gusto niya na yinayakap ko siya?

Tinignan ko siya sa mukha... nakatingin siya sa malayo!

"Brent! Mahal kita! Sobra!" Naiiyak na sabi ko.

Agad niyang tinanggal ang mga braso kong nakayakap sa kanya! Damn! Bakit pa kasi ako nagsalita?! Kung hindi sana ako nagsalita, hanggang ngayon, yakap yakap ko pa sana siya! Ang tanga mo Jil, kahit kailan!

"Im sorry... but I don't love you!" Matigas niyang sabi.

Mas lalong tumulo ang mga luha ko dahil sa sinabi niya!

"I know that you are lying! You love me!" Sabi ko, at aakmang yayakapin pa sana siya kaso, itinulak niya lang ako na parang wala lang!

"I am telling you the truth! Hindi kita mahal!" He said. Habang binibitawan niya ang mga salita niya ay mas lalo akong nanghihina dahil sa mga salitang lumalabas sa bibig niya!

"I know... you don't love me! But you did love me, right?" Tanong ko!

"No. I didn't love you! I don't love you! And I will never love you!" He said.

Ang sakit! Sobrang sakit huh!

"Pero sinabi mo sa akin noon na mahal mo ako!" I said.

Yeah! Sinabi niya sa akin yun, at yun na lang ang tanging pinanghahawakan ko sa ngayon! Ang sinabi niya sa akin na mahal niya ako on that night, at yung paghalik niya sa akin!

"Hindi ko sinabi yun!" Matigas niyang sabi, habang nakatingin sa akin!

"You told me that you love me... and you even kissed me!" I said, which is true naman talaga!