05.10.18
Wattys Ödülleri 2018 Kazananı - Modernistler Kategorisi
***
Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı bu hikâye.
Onlar hep vardılar ve oyuna yeni kurallar koydular.
Tozpembe rüyalar görmediler, kâbuslarında canavarlarla savaştılar.
Çiçekler açma...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bilmiyorum ne vardı saçlarında.. Rüzgar mı delice eserdi, Gözlerim mi öyle görürdü yoksa.. Saçlarının her hali hoşuma giderdi.
/ÖzdemirAsaf
Telefonunun odasından yükselen sesini işittiğinde, dalıp gittiği için yerinde sıçradı Eyşan
"Senin telefonun," dedi Gözde, merakla o yöne bakarken.
Eyşan hayati bir haberin bekçisiymiş gibi süratle yerinden kalkıp önce mutfağı, ardından uzun koridoru arkasında bırakarak odasına girdi. Telefonu en son Mızrap'la konuştuğu yerde, yatağının orta yerinde ve karanlığın içinde yanıp sönüyordu. Eyşan daha uzanamadan telefon suskunluğuna gömüldüğünde, kadının göğsü hüsranla sıkıştı. Kimin aradığını adı gibi bilmenin bilincinde, onu tekrar arayıp aramanın kararsızlığında telefon elinde öylece kalakaldı. Ancak Mızrap vazgeçmeyen bir adam olacak ki, daha saniyeler geçmeden telefon yeniden çalmaya başladı. Eyşan bu sefer vakit kaybetmeden açtı, adımları pencereye doğru meyletti.
"Mızrap..."
"Ah Eyşan!" Mızrap sanki serin bir okyanusun dibinde, saatlerce nefesini tutmuş gibi soluklandı hattın diğer ucunda. Onun dilinden düşen ah, Eyşan'ın yüreğinde yeni bir kıvılcım parlattı. Ona, bu yangının içinden kül olmadan kurtulma şansı bırakmadı. "Açmayınca," diye rahatlamış bir sesle devam etti adam çok geçmeden. "Başına bir şey geldi sandım."
"Telefon odamda kalmış," diye açıklama ihtiyacı hissetti genç kadın. Perdeleri sonuna kadar açılmış pencereden odanın içini aydınlatıyordu, yeryüzünü beyaz bir büyü gibi kaplayan kar. Eyşan başını gökyüzüne kaldırıp bulutlara baktı. Gece uzun zamandır ilk kez karanlık değildi. "Yetişemedim."
"Sorun değil," Gülüyor, Eyşan'ın kalbini tekletiyordu. Gülüşüyle dudaklarının kıvrılışı, tüm erkeksiliğine rağmen yüzündeki o sert çizgilerin çocuksu bir afacanlıkla yumuşayışı, Eyşan'ın gözlerinde capcanlı vuku buluyordu. "İyisin ya, sorun değil."
"Bitti mi toplantıların?"
Sessizlik, dibi kayalık bir uçurum gibi uzadı aralarında. Öyle uzadı ki, arşa değdi sanki. "Bitti," diye mırıldandı bir müddet sonra Mızrap, ifadesiz bir sesle. "Bu kadar uzamasını istemiyordum ama bitti."
Ne söylemesi gerektiğini bilmeden dudağını dişledi genç kadın. Çok geçmeden, "Bu gece gelebileceksin o zaman." diye fısıldadı.
"Eyşan..." Bir dua gibi döküldü ismi, adamın dudaklarının arasından. Bir yakarış, bir yalvarış gibi. Bir ismin harflerine ne kadar duygu sığdırabilirse sığdırmış gibi.
