05.10.18
Wattys Ödülleri 2018 Kazananı - Modernistler Kategorisi
***
Bir varmış bir yokmuş diye başlamadı bu hikâye.
Onlar hep vardılar ve oyuna yeni kurallar koydular.
Tozpembe rüyalar görmediler, kâbuslarında canavarlarla savaştılar.
Çiçekler açma...
Karakterlere sorularınız varsa buraya alabiliriz, kendileri yorumlarda sizlere cevap verecekler.
İthafları yorumlardan seçiyorum!
Bu bölüm oy sınırı yok.
Keyifli Okumalar!
🍃
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
yarım kalmış masallara benzerler
çocukluğu sakat bırakılmış ruhlar
İnsanlar hayatları boyunca en çok üç kişiyi unutamazlar. En zor anlarında ellerini tutanları, en zor anlarında yıkılmalarına göz yumanları ve zor durumda kalmalarına sebep olanları.
Oysa sadece tek bir kişiyi hatırlamak kâfidir; en zor anımızda elimizi tutanları. Çünkü onları düşünmek insanın kalbinde sevgi ve merhamet filizlendirir. Fakat elimizi tutmayanları ve zor duruma düşmemize sebep olanları da anımsamak sevgi ve merhameti, nefret ve kinle infaz etmektir.
Çünkü insanlar kalplerine sevgi ekip mutlu ve huzurlu yaşamaktansa, kalplerinde nefret tohumlarıyla yaralı ve acı içince yaşamayı tercih ederler. Çünkü insanların yaradılışlarında yanlışa, günaha, yasaklanmış olana meyil vardır. Ve bir kez nefretle zehirlenmiş toprakta sevginin mutlak kaderi çürümektir. Bir kez nefretle sulanmış toprakta tüm karanlığa inat açan sevgi bile zehirlidir.
Bu hikâyede, Mızrap Kızıltan kalbini zehirlemeyi tercih edenlerden yalnızca biriydi. Sadece zor anında elinden tutanları hatırlama şansı varken bile bunu elinin tersiyle iterek kalbinin bereketsiz topraklarını daha derinden, daha geri dönüşü olmaksızın zehirlemeyi seçmişti. Bu yüzden kalbi nefretle katran bağlamış bir kas parçasından ibaretti. Ve belki de en çok bu yüzden Eyşan'a duru bir aşkla değil, kapkaranlık bir sevdayla kelepçeliydi. Bu yüzden Eyşan'ı düşündükçe kalbinde bir çiçek açmıyor, paslı bir kurşunun açtığı yara sızlıyordu.
Ve şimdi bir arabanın içinde, uzansa ellerini gırtlağına dolayabileceği kadar yakınında, kalbine nefret tohumları serpiştirenlerden birisi vardı. Asla unutamadığı üç kişiden biri; en zor anında yıkılmasına göz yuman bir adam.
Mızrap Kızıltan'ın hâkimiyetindeki hâki rengi büyük araç sert bir manevrayla Rumeli Feneri'ndeki harap kalenin kalıntıları önünde durdu. Araç durur durmaz tek kelime etmeden kemerini çözüp dışarı çıkan ilk kişi Mızrap'tı. Genç adam kendinden emin adımlarla arabanın önünden dolaşıp kaleye doğru ilerlerken Aziz Dündar durup önce onun arkasından baktı. Açıkçası hakkında hiç de hoş olmayan detaylar bildiği bir adamla böyle ıssız bir yerde buluşmak rahatsız ediciydi fakat Aziz Dündar korkunun kıyısında bile değildi.
