Melez Şifacı

♠️28♠️ (Baş Melek Mikail)

Ölüm hep vardı, ama böyle bir köpekçik tarafından öldürülmeyi istemiyordum. Son ana kadar da pes etmeye niyetim yoktu, ama daha fazla dayanamayacaktım. Köpekçik tüm ağırlığını şimdi daha da üzerime vermişti ve sivri dişleri yüzüme daha yakındı.

Ucube yanımıza gelirken "Son kez söylüyorum." dedi.

Bir dizini kırdı ve bana doğru eğildi. "Bize katıl!"

Köpekçikle mücadele etmeyi bıraktım ve hızlıca başımı ucubeye doğru çevirdim. Ne olursa olacaktı. Artık bu dünya ki görevlerim tamamlanmıştı. Tüm gücümle bağırdım.

"Asla!"

Keyifli Okumalar 🖤

Köpekçiğin dişlerinin meydana getireceği acıyı ve ölümü beklerken ucubenin korku dolu bakışlarıyla karşılaştım. Bir şeyler olmuştu, ama ne?

Hala bir acı ve hareketlilik hissetmediğim için başımı aniden önüme çevirme gafletinde bulundum. Boynumda hissettiğim acı ve sıcaklık istemsizce gözlerimi yummama sebep oldu.

Gözlerimi tekrar açtığımda ise; köpekçiğin hiç kımıldamadan beklediğini gördüm. Gördüğüme şaşırma fırsatı bile bulamadan, "Biz seni o dişlerden kurtarmaya gelelim, ama sen ısrarla o dişlerin kanını akıtmasını sağla. I ıh, Uriel bu kıza ne olmuş böyle?" Özlem ve alayla karışık duyguların yer aldığı bu sesi duymamla, donup kalma sırası şimdi bendeydi.

"Uriel, ben şu cehennemden kaçan iblis bozuntusuyla ilgilenirken sen de uyuyan güzele özenip donup kalan Eylül ile ilgilen."

"Mikail, bakıyorum da Eylül'ün yanına geldiğin gibi espiri yeteneğini geri kazanmışsın."

Ama bu ses! Bu ses...gerçekten de Uriel'in sesi!

Rüya görüyorum, evet evet kesinlikle rüya görüyorum, ya da öldüm. Çünkü Uriel'in burada olması imkansız!

Gözlerimi kapattım ve uyanmaya çalıştım.

Aradan geçen bir dakikalık zaman diliminde üzerimde ki ağırlığın kalkmasını hissetmemle, gördüklerim ve duyduklarımın rüya olduğuna emin olmuş oldum. Çünkü boynumda ki acı hissi de kaybolmuştu. Rüya bile olsa Uriel'in sesini duymuştum ya, bütün acılara bedeldi benim için.

Ama saçlarımda gezinen el ve şakağıma kondurulan buse rüya olamayacak kadar gerçekti. Aniden gözlerimi açtım ve onun huzur veren hareleri ile karşılaştım.

Yaydığı enerji ve verdiği huzurla bütün yaşadığım kötü anlar aklımdan bir bir silinmişti. Çünkü, buradaydı, gelmişti. Yine ve yineden benim için gelmişti!

"U-Uriel!" anın şaşkınlığından kekelemiştim, ama bu bile umurumda değildi şu an!

"Melezim!" deyip içimi ısıtan gülümsemesiyle beraber elini yanağına koydu. Mutlu bir şekilde gözlerimi kapattım ve tekrar açtım.

Uriel kendimi toparladığımı kanaat getirince ayağa kalktı ve bana elini uzatıp, "Kalkabilecek misin?" diye sordu.

Onaylarcasına başımı salladım ve bana uzattığı eli tutarak destek alıp ayağa kalktım. Vücudumdaki adrenalinin geri çekilmiş olmasından anlık dengemi sağlayamadım, ama düşeceğim korkusu yaşamamıştım. Yanımdaydı ve hemen kolunu belime sarıp bana destek oldu. Gülümseyerek yüzüne baktım, fakat Uriel'in endişeli bakışlarını görünce, "İyiyim, merak etme. Köpekçik biraz zorladı." derken arkama dönüp baktım, "Sanırım daha kötülerini de atlattım, ha ne dersin?" deyip gülmeye başladım.