BEDEL《LANETLİ PAPATYA》

BÖLÜM 2

Uçaktan indiğimizde neredeyse akşam olmak üzereydi. Ilk defa geliyordum Mardin'e. Bütün ailem burdaymış. Bunca yıl yaşadığım yalnızlık koca bir yalandan ibaretmiş.

Konağın önünde durup koca kapıya baktım.  Bu kapıdan geçtikten sonra ben de Mardin'in bir parçası olacaktım sonsuza dek. 

Icimde tarif edemediğim duygular vardı.  Bu konak annemin doğup büyüdüğü yermis. Çocukluğunu,  genç kızlığını bu Konakta yaşamış. Bu Konakta yaşamış burda aşık olmuş.  Burukca gülümsedim... Ne çok görmek isterdim annemle babamın büyük aşkını. 

Aşkları uğruna ölümü göze almalarını...  Hasretle iç çektim.

Mirza amcamın sesiyle daldığım düşüncelerden ayrıldım.

"Bahar!"

Gülümseyip hızlı adımlarla yanına gittim tam sarılacağım sırada engel oldu.  Ne yapıyor diye baktığımda elini öpmem için uzattı.

"Ahh! Unutmuşum! " diyip elini öptüm.

"Gel buraya deli kız! "

Beni kolları arasına alıp sardı. Kolunun altında içeri geçtik.

Sanırım bu bahçede ki kalabalığın hepsi yakınımiz.

🌼

Uzun bir el öpme ve tokalaşmadan sonra Bahar'ı kaybettik 😅

Sonunda şu el öpme Merasimi bitmişti. Bir kişi kalmıştı büyük annem! Dedemin annesi! Avlunun ortasına konmuş koltukta oturuyordu. Önünde durup tepki vermesini bekledim.  Sert yüz hatlarına sahip bir kadındı mavi gözleri derin bir deniz gibi bakıyordu etrafındakilere. İlk evrede biraz çekindim.  Yüzündeki çizgiler ise ben cok sey yaşadım gördüm der gibi. Elini uzatmasini beklerken o kollarını açtı bana. Kocaman sarıldı.  Anne gibi kokuyordu. Derin derin içimize çektik kokularimizi.

" Kecikamin delalamin. Hosgelmissin evine yurduna. Torunumdan kalan tek emanetsin. Bundan sonra bu konağın gözüsün. Sana kimse bir zarar veremeyecek . Benim himayemde olacaksın, kanatlarım altında korunacaksin.  Nefes aldığım sürece kimsenin seni üzmesine müsade etmeyeceğim. " dedi gözündeki yaşları bir bir akıtıp

"Sağol hate hanim.  Ben annemi görmedim bu yaşıma kadar anne sevgisi nedir bilemedim bunun yokluguyla büyüdüm.  3 sene öncesine kadar bir ben vardı bir dedem sizi bile bilmiyordum.  Ama artık kocaman büyük ailem var!  Ben daha ne isterim ki Yaradandan.. hepiniz iyi ki varsınız" dedim gözyaşları arasında. 
🌼

Uzun bir akşamdan sonra akrabalar gitti bir ev ahalisi kalmıştı avluda. 

Ah ev ahalisi dedim hepsini tanıtayim.  Amcam Bedirhan (45), büyük kuzenim mirza(28), ortanca kuzenim mesut(23), onun küçükleri ikizler Ufuk ve Emir(20) , en küçük kardes Zeliha (18), Mirza amcamın eşi Meryem yengem, bedirhan'nin esi emine, hate hanim , dedem ve ben .

Misafirler gittikten bir süre sonra herkes odalarına çekildi.

Ben ve hate hanım hariç.

"Hate hanim izninizle ben odama gideceğim.  Malum yerleştirmem gereken baya eşyam var." Dedim o da sahte bir kızgınlıkla

"Hanim ne keckamıni delali, hate daye.  Hem yardimcilar var onlar düzeltir sen yorma kendini yoldan geldim  "

"Tamam daye.  Yok daye sağolsunlar ama ben kendi işimi kendim yaparım" dedim içten gülümseyip

"Peki güzel kızım.  Ama madem bundan sonra benim lafimdan çıkmayacaksın yarın seninle sötyle bir çarşı-pazar yapalım. Yeni kıyafetler alalım" dediğine kıkırdayıp

"Yok daye Sağol ama benim zaten çokça elbisem var" dedim üzerimdeki birazcık azıcık mini elbisemi gösterip.

"Hadi ordan ben bilirim o elbiseleri.  Kıçına kadar açık orası burasi dışarda!"

"Yaa dayee" diye sitem ettim.

"Tamam tamam kızım ama bura istanbul değildir.  Burda böyle elbiseler ayıptır hele ki sen aga torunusun elalem bin bir laf eder.  Mardin'de herkes birbirini tanır güzel kızım.  Konuşan da var konuşulan da.  Bizde kimsenin ekmeğine yağ sürmeyelim tamam mı? "

"Sen nasıl istersen hanım ağam.  Iyi geceler sana "
Yanağından kocaman öptüm ve odama çekildim.  Kapıyı açar açmaz karşımda duran kişiyle  çığlığı bastım. Elim kalbime gittiğinde öfkeyle soludum!

Ne yaptığı zannediyordu bu!