".....Hun ျပန္လာၿပီ......"
ေလွကားထိပ္ကေန ေျပးဆင္းလာတဲ့ ပိကိ်ေလး....
Hyung လို႔မေခၚေတာ့ပဲ Hun လို႔သာ
ေျပာင္းေခၚတတ္သည့္......ျဖဴျဖဴ ဥဥေလးကို.....
ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းထားလိုက္မိသည္.........
ခရီးထြက္ေနရတာမို႔....
မေတြ႔ရတာ ၃ ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္.....႐ွိၿပီ......
"အရမ္း လြမ္းေနတာ......."
မ်က္ႏွာထက္ဆီ အနမ္းတဖြဖြ က်ေရာက္ေစသည္..
ဒါေတာင္ ညတိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး...
အလြမ္းသယ္ထားတာမို႔....ေျဖသာေနျခင္း.......
"ဟြန္႔.....ဖယ္ဦး.........."
႐ုန္းကန္ကာ......ရင္ခြင္ထဲက ထြက္သည္......
"ပင္ပန္းေနလား.....ဟင္......"
ခါးကိုျပန္ဖက္ရင္း....ရင္ဘတ္ေပၚ
ေမးတင္ကာ ေမာ့ၾကည့္လာသည့္ သူ........
"Han ကို ေတြ႔ေတာ့ ပင္ပန္းသမွ် ေပ်ာက္....."
ႏႈတ္ခမ္းေလးဆီ အၾကင္နာေႁခြမိသည္.........
"အရမ္း ပင္ပန္းေနရင္ ေဒၚေလးကို..
Han ေျပာေပးရမလား.......
အလုပ္အမ်ားႀကီးမခိုင္းဖို႔......."
"မေျပာနဲ႔ Han.....
ကိုယ္ ေအာက္ေျခကပဲစခ်င္တယ္....
ဆက္ခံသူမို႔လို႔ ဆိုၿပီး အခြင့္အေရးမလိုခ်င္ဘူး...."
ပခံုးေလးကို ဖက္ရင္း...အိမ္အေပၚထပ္ဆီ....
ေလွ်ာက္လွမ္းမိသည္.........
"Han ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္လဲ....."
"အင္.......တစ္နာရီေလာက္႐ွိၿပီ......
Hun ျပန္လာၿပီဆိုတာသိတာနဲ႔ ျပန္လာတာ...
ဘာျဖစ္လို႔လဲ...ဟင္........."
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး.....
ေဒၚေလးဆီမွာ ေနရတာ
အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား....."
"ဒါေပါ့.....ခုေတာင္ မနည္းေျပာၿပီးျပန္လာရတာ.."
ဒီလို ကေလးငယ္ကို ေဒၚေလးမခ်စ္ပဲ..
ဘယ္ေနႏိုင္ပါ့မလဲ.....
တစ္ခါခါမ်ား....ကိုယ့္ဆီေတာင္ မထည့္ခ်င္.....
ငါ့ကေလး ငါ့အိမ္မွာ ေခၚထားမယ္ခ်ည္းပဲ
လုပ္ေနတတ္တာ.......
YOU ARE READING
လိေမၼာ္သီး 🍊 လိမ္မော်သီး 🍊
Fanfictionက်ေနာ့္ အခ်စ္က လိေမၼာ္သီးေလး Sehun×Luhan ကျနော့်အချစ်က လိမ္မော်သီးလေး Sehun×Luhan
