"Hyung......ေနပါဦး......"
အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ေအာ္ေခၚလာတဲ့
ပိကိ်ေလးရဲ႕ ေျခသံတဘုန္းဘုန္းကို
ၾကားေသာ္လည္း လွည့္မၾကည့္မိ........
"အာ့........"
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ လူကိုမျမင္ေအာင္...
ေျပးလႊားေနတာလဲ.....ေတာက္"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္......"
ေျပးလာရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို
၀င္တိုက္မိလိုက္တာ ျဖစ္မည္........
"ဟင္း......"
မေနႏိုင္တဲ့အဆံုး လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့....
ဒူးေလးကိုကိုင္ကာ....
႐ွံဳ ့မဲ့မဲ့ ထိုင္ေနတဲ့သူ..........
"လမ္းကို လူလိုမေလွ်ာက္ဘူး.....
အိေျႏၵမွမရတာ ျဖစ္ၿပီေပါ့.....
အျမဲတမ္း ဒုကၡပဲေပးတယ္......"
ခပ္မာမာေဟာက္လိုက္ကာ.....
သြားဆြဲထူဖို႔ ျပင္ေတာ့မွ......
သူ႔ဒူးေတြက ေသြးသံရဲရဲ.......
"ဟင့္......hyung က မွ မေစာင့္ပဲ......"
သူ႔ကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ.....
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲ ပါလာတဲ့...
လက္ကိုင္ပု၀ါကိုထုတ္ကာ....
သူ႔ဒူးက ဒဏ္ရာကို...ေသြးတိတ္ေအာင္
သုတ္ေပးလိုက္သည္.....
"အာ့.....Hyung.....စပ္.....တယ္....မလုပ္...."
နာလို႔ တားေနတဲ့ အသံေလးနဲ႔.....
ကြၽန္ေတာ့္လက္ကို တြန္းဖယ္ခ်င္ေနတဲ့ သူ႔လက္ေလးက....ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕
ေမာ့အၾကည့္မွာ ရပ္တန္႔သြားတယ္.......
"ထ.....ျပန္မယ္......"
သူ႔ကိုလက္ေမာင္းကဆြဲထူလိုက္ေတာ့..
ကတိုက္က႐ိုက္ ထလိုက္တဲ့သူ႔ရင္ခြင္ထဲက......
တစ္စံုတစ္ခုက်လာသည္........
ထိုင္လိုက္တည္းက......
၀မ္းဗိုက္နဲ႔ ညႇပ္ထည့္ထားပံုပဲ.....
"Hyung.....ေန.....ေနဦး......."
"ဟာကြာ......."
က်သြားတဲ့ ေခ်ာကလက္ေတာင့္ေလးကို.....
ျပန္ေကာက္ေနတာမို႔.....
စိတ္တိုတိုနဲ႔.....ဆြဲလု လႊင့္ပစ္လိုက္သည္.......
YOU ARE READING
လိေမၼာ္သီး 🍊 လိမ္မော်သီး 🍊
Fanfictionက်ေနာ့္ အခ်စ္က လိေမၼာ္သီးေလး Sehun×Luhan ကျနော့်အချစ်က လိမ္မော်သီးလေး Sehun×Luhan
