"Han ဒီမွာ ကိုယ့္ဆီမွာ ဘာပါလာလဲၾကည့္စမ္း။"
အခန္းတံခါးဖြင့္၀င္လိုက္သံၾကားတည္းက
ေစာင္ပံုထဲ ၀င္ပုန္းသြားတဲ့ ပိကိ်ေလးက
သူ႔ကိုစိတ္ဆိုးေနေသးပံုပါပဲ။
အခုဆိုရင္ သူ႔ကိုစကားမေျပာတာ၂ ရက္ျပည့္လုနီး။
"Han ေရ...ကိုယ္ေခၚေနတယ္ေလကြာ။"
သုထပ္မံအသံျပဳေတာ့မွ
ေမြ႔ယာကိုတစ္ခ်က္ဗုန္းကနဲထုသည္။
"လာမေခၚနဲ႔....ဘာပါလာလာ...လာမေကြၽးနဲ႔၊
တစ္ေန႔ကေျပာေတာ့ စီစဥ္ေပးပါ့မယ္တဲ့
ဘာမွလည္းမဟုတ္ဘူး...
မုန္႔ေတြပဲ၀ယ္၀ယ္လာတယ္။သြားလႊတ္ပစ္လိုက္၊
မုန္႔မစားခ်င္ဘူး၊ကေလးပဲထိန္းခ်င္တာ။"
စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ေျပာသြားတာကို
အသည္းတယားယားႀကိတ္ျပံဳးလိုက္မိၿပီးမွ
"ကိုကိုစိတ္ေကာက္ေနတယ္....သားေလးရဲ႕၊
ကိုကိုက သားကို မေမြးစားခ်င္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္ကြာ။"
ခ်ီပိုးလာရတဲ့ ကေလးကို
တစ္ခ်က္နမ္းရင္းေျပာလိုက္မွ
သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းထားတဲ့ေကာင္ေလးက
ေစာင္ပံုကိုဖြင့္ၿပီး အသာလွည့္ၾကည့္လာတယ္။
"ဟာ....Hun...."
ကုတင္ေပၚက ခုန္ပ်ံေျပးဆင္းကာ
သူ႔နားလွစ္ကနဲေရာက္လာသည့္ ပိကိ်ေလး၊
"ဒါ...ဒါ...ကြၽန္ေတာ့္ဖို့လားဟင္...ဟုတ္လား။"
သူခ်ီထားသည့္ကေလးေလးရဲ့လက္ကို
အသာလာဆြဲကာျဖင့္ ခုန္ေပါက္ျမဴးထူးေနခဲ့သည္။
"ဟုတ္တာေပါ့....Han ပဲ လိုခ်င္တာဆို၊"
"အီးဟီး....ေပ်ာ္လိုက္တာ....
Hun ကို ခ်စ္တယ္...ေပးေပး...ကြၽန္ေတာ္ခ်ီမယ္။"
ကေလးကို ခ်ိဳင္းကေပြ႔ေခၚယူသည့္အခါ
သူ႔မွာရင္တမမနဲ႔၊
"ျဖည္းျဖည္း....နာသြားဦးမယ္။"
အေနေအးလွသည့္ ကေလးက
ဘယ္သူေခၚေခၚလိုက္လို႔သာေတာ္ေသးရဲ႕။
ВЫ ЧИТАЕТЕ
လိေမၼာ္သီး 🍊 လိမ္မော်သီး 🍊
Фанфикшнက်ေနာ့္ အခ်စ္က လိေမၼာ္သီးေလး Sehun×Luhan ကျနော့်အချစ်က လိမ္မော်သီးလေး Sehun×Luhan
