"Hyung......
ကျနော် လမ်းမလျှောက်နိုင်တောဘူး......."
ဗိုက်ကိုဖိကာ ထိုင်ချလိုက်သည့် Han......
"လျှောက်နိုင်တော့မလား....
Han ကို ကိုယ်ပြောတယ်....
အများကြီးမစားနဲ့....ဗိုက်လေးမယ်ဆိုတာကို"
သူ့ကို နည်းနည်းဆူတော့လည်း မကြိုက်.....
မျက်စောင်းသာခဲလေတယ်........
"ထ....ကိုယ် ကုန်းပိုးမယ်......"
"ဟင့်.....အင်း....."
ဒါကျတော့လည်း သူလက်မခံ......
ခေါင်းကိုအသားယမ်းရင်း ထိုင်ရာကမထ.......
တစ်လမ်းလုံး ကားစီးလာပြီးမှ.....
လမ်းဝကနေ အိမ်ထိ လမ်းလှျှောက်ရတာကိုပင်
ငြီးနေသည်ဆိုတော့.....
ဘယ်လောက်ထိ ပင်ပန်းနေလဲမှမသိတာ....
Shopping mall ထဲက ပြန်ထွက်လာတည်းက
မျက်နှာမကောင်းတာ.......
"ထပါ....Han...ရယ်....
ကုန်းမပိုးချင်ရင်....
ပေးပေး ......
လက်ထဲက အရုပ်တွေရော...
မုန့်တွေရော....ကိုယ့်ကိုပေး.....
ကိုယ်ကိုင်မယ်......."
နှစ်ဖက် ကိုင်ထားတဲ့
သူ့အဝတ်အစားထုပ်တွေကို....
လက်တစ်ဖက်တည်းစုကိုင်ရင်း
သူ့ဆီလက်လှမ်းမိသည်......
ဝယ်ခိုင်းတာတွေက မနည်းမနောပဲ......
မုန့်ဖိုးတွေလည်းတော်တော်ပြောင်သွားတယ်
ဒိတ်လုပ်တာလား...
သူ့ကို ဈေးလိုက်ဝယ်ပေးရတာလားတောင်
မသဲကွဲတော့ပါ.......
တော်သေးတာပေါ့.....
ဒေါ်လေးက မုန့်ဖိုးကိုလိုသလောက်ပေးနေလို့်
သူက
လက်တစ်ဖက်ထဲကအထုပ်တွေကို
ကျနော့်ဆီပေးပြီးတာနဲ့...ဆတ်ကနဲပြန်ထကာ
ရှေ့ကနေကော့ကော့ကော့နဲ့သွားလေရဲ့.....
"ဟာ.....Han စောင့်ဦးလေ......"
ကျနော်အော်တော့မှ.....
သူက ကျနော့်ဆီပြန်လျှောက်လာပြီး....
နှုတ်ခမ်းကိုစူကာ စူပုတ်နေတယ်.......
"ဘာဖြစ်တာလဲ.....အဲ့ရုပ်က......"
"နောက်ထပ် ၂ နာရီလောက်နေရပါအောင်ဆို
မြန်မြန်ပြန်မယ်ဆိုတာကြီးပဲ.......
သူများစားချင်တာထပ်တွေ့ရင်....
ဝယ်ကျွေးရမှာစိုးလို့မလား......"
YOU ARE READING
လိေမၼာ္သီး 🍊 လိမ္မော်သီး 🍊
Fanfictionက်ေနာ့္ အခ်စ္က လိေမၼာ္သီးေလး Sehun×Luhan ကျနော့်အချစ်က လိမ္မော်သီးလေး Sehun×Luhan
