ARAYIŞ 🌍

-2.6-

26.Bölüm.

"Ne kadar sürer bu arayış? Ne zaman biter bu hasret? "

🌍

Ben Araf, bugün 19 yaşıma tam tamına girdim. Hava tıpkı ismim gibi. Yaklaşık bir saat önce güneş her tarafı yakıp kavururken asılı duran gri bulutlar ruhumun gülen tarafını -güneşi- yağmuru ile yok ettiler. İşte benim hayatımda böyleydi. Güleceğim günler olurdu elbet fakat sonunda ruhum alabora olurdu. Bir rüzgar eserdi bir yağmur yağardı, güneşim söner umutlarım, hayallerim ayaklar altında ezilirdi.

İşe ismimden nefret ederek başladım ben hayatıma, 'Araf' demiş babam bana, neden bu ismi koyduğunu hiç öğrenemedim. Ona 'neden bana bu ismi koydun?' diyemedim.

Ben babamı hiç görmedim.

Benim ruhum ne siyahın nede beyazın altında ezildi. Sadece gri evet sadece griydi.

Ben gri olarak doğdum ve gri, ruhumu hapis etti.

İsmimi değiştiremedim. Çünkü tek hazinemdi. Bana babamdan kalan tek miras. Kıyamadım bana hükemden griye. Asla net olamayan ismime. Ben hep belirsizdim zaten sonra bu belirsizlik ile yaşamayı öğrendim.

Umursamaz oldum. Kırılgan değil dediler. Gülmekten korar oldum. güçlü dediler oysa ben güldüğüm zaman alabora olmaktan korktum. Kendime sur çektim,insanları kendimden korumak için. Ulaşılmaz dediler,kimseyi umursamam sandılar, havalı, züppe dediler. Oysa ben...ben daha çocuktum.

Ve ben şimdi aşık oldum.

Müziğin ruhumu beslemediğini hissettiğim o anda kalbimin atışını hissetmek istedim ben.

İlk defa güneşim eksilmesin istedim. Grilerimden kurtulmak istedim. Ben ilk defa Araf olmak istemedim!

Boynumdaki zincirleri kırmak babasının bile terk ettiği ama hala bir umut döner diye bekleyen çaresiz çocuğu oynamak istemedim!

Kırdılar beni hemde defalarca kırdılar. Ezdiler, aşağıladılar.

Ağlamadım.

İntikam almadım.

Sustum. En güzel cevaptı susmak benim için bende öyle yaptım.

Babam mı yokmuş annem hastanede tedavi mi görüyormuş? Beni sevmiyormuymuş? Onun bunun çocuğumuymuşum?!

Sizene! diye haykırmak istedim yüzlerine. Ben sustum ama onlar...

Onlar! Susmadılar.

Devam ettiler konuşmaya, devam ettiler yılmadılar yılmadan konuştular.

Seneler geçti ama onlar yinede susmadı. Ben sustum. Onların yüzünden çocuk olamadım, çocukluğumu yaşayamadım hiç tükenmeyen merakları elimi tuttu benim onlara inat göz yaşlarımı silmemi ağlamamam gerektiğini güçlü olmam gerektiğini nasihat etti küçük kalbimde yeşeren sevgi filizinin üzerine ağır metaller attı canım acıdı ama ses etmedim. Sustum.

Zaman geçti ufacık bedenim biraz daha büyüdü. Bu süreçte bana Babamın eksikliğini aratmayan, Bir kez olsun elimi tutup parka götüren,Ödevlerime yardım eden, bana oyuncak alan bir annem olmadı. Beraber top oynayalım diyen  veya bana harçlığın varmı? diye soran bir babam olmadı.

Ama bir arkadaşım oldu.

Adı yalnızlık. Tanıdınız mı? Herkesin içinde vardır. Evde ışığı yanmayan odada vardır. Hiç ayak basmadığınız çimlerde yanlızdır ulaşılmaz sandığınız herkes yalnızdır zirvede olan herkes yanlızdır.