-4.1-

199 67 169
                                    

41.Bölüm

"Bazı anlar vardır. Zamana çivi çaktırır."

🌍

Düşüncelerim içinde bulunduğum çıkmazın mumlarını, cevabını bulamadığım her saniye de birer birer söndürürken ani ruh değişimlerimden birkez daha nefret ettim.

Bazen, 'neden varım? Neden buradayım? Neden bunları yaptım?' Diye kendimi sorgulamaktan alamıyordum.

Bazense Asele yaptığım şeyler içimi acıtırken aklıma beni öptüğü geliyor ve ne kadar şuursuzca davrandığına daha çok sinirlenip, öfkelenmeme sebep oluyordu. Bir insanın hayallerini ortadan kaldırmak bu Kadar basit olmamalıydı.

Kendin için iyi bir şey yaptığını düşündüğün şey başkasına zarar verecekse yapmamalıydın.

Ama o yapmıştı.

Beynim ona ördüğüm duvarların arasından bana ulaşmaya çalıştı.

'Geçti'

Geçmişmiydi gerçekten? Biri sizde bir iz bıraktığında geçermiydi? Yerini ne alırdı da geçerdi ki bu?

Durup durup eskiyi hatırlamak beni istediğim ben yapmamıştı hiçbir zaman. Ama sorun şuydu ki, olduğum bende bu değildi.

İnsanları kendimi bildim bileli sevmezdim. Onlarla konuşmak dahi bana iyi gelmezdi. Bunun sebebi Belki bu zamana kadar beni hep zor duruma düşürdükleri içindi belkide hiç iyi yanlarını görmeyişimdendi.

Sabahtan beri düşündüğüm tek şeydi bunlar. Sonra yavaşça gözlerimi kırpıştırdım. Elimdeki telefonum şifre girilmesini bekliyordu.

Lakin açmıyor kararımın değişmesinden korkuyordum. Yaptığım ve yapmayı planladığım şeyleri düşünüyor kendimce yorumluyordum olanları.

Mesala arayışımı bulma yolum kusursuzdu gözümde. Belli bir planla yönetmiştim herşeyi. Bu zamana kadar hiç bir fotoğrafımı hesaplarda görmemişti. Ayrıca onu takiptende çıkarmış ve çıkmıştım. Kullanıcı adımı değiştirmiş kendi resimlerimi koymuştum. Ve beni takip etmesini sağlamak yerine hesabımı herkese açık yapmıştım. Bunu yapalı yaklaşık iki ay oluyordu evet buraya kadar herşey sorunsuzdu.

Onunla konuşmayışım hakkımda birşeyler öğrenme dürtüsünü geliştirmişti ve buda sıradaki planlarıma kucak açmıştı.

Sonra yavaştan onunla sohbete girmiştim onun hakkında birşeyler öğrenmiştim. Bu süre zarfında kendimi de geliştirmiştim.

Ama şuan bir sorunum vardı.

Kendime hakim oluşlarım artık çok daha zor oluyordu.

Sevdiğin biri ile konuşmak insanı nefes kesici bir ana oturup sakinleşip sana bir bardak su uzatacak hallere yöneltirdi.

Karşılıklı ilişkilerde de böylemidir bilmem ama platonik olduğunuzu düşünsenize benim gibi. Hayalini kurduğunuz insan tam karşınızda ve konu sizsiniz.

Ağzımdan yanlış bir kelime çıkmasın, ama duruşumda sarsılmasın.

Kalbim bıraksam ona koşacak kadar uçta dururken tuttuğum ipleri bırakmak istemeyişim artık parmaklarımı acıtmaya başlamıştı.

Bir insanın kendine hakim olması aç kalmak gibiydi. Kesinlikle yemek yemen yasaktı fakat açtın ve o sana karşında davetkarca bakıyordu. Evet belki buna engel olurdunuz biraz ama peki ya su? Suya karşı koyarmıydınız? Koyabilirmiydiniz?

ARAYIŞ 🌍Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin