ARAYIŞ 🌍

-4.7-

Multi:Tulsa

47.Bölüm.

"Dostun olmalı bir tane. Sana yanlışını söyleyen, ve yine dostun olmalı bir tane seni senden çok düşünen. "

🌍

"Yaaa bak gördün mü? Ben ne demiştim sana yazdı kız işte."

Venüsün sırıtarak söylediği sözleri ile kafamı aşağı yukarı salladım. İçimde hâlâ bir sıkıntı vardı. Ve tahtından kalkmaya da niyeti yoktu. "Venüs'ün doğum günü var orada konuşalım dedim. "

"Oha Araf benim neden haberim yok peki doğum günümden?!"

"Mia gelirse Ella da gelir diye öyle dedim."Sözlerim üzerine Venüs sırıtmaya başladı.

"İntikamımı alırım."

"Tulsaya söyle o zaman."

Venüs göz kırptı "O iş bende. Bugün gider ve ona söylerim."

"Eh sen bilirsin. Ben biraz yeni dünayalara açılacağım." diyerek Oturduğum yerden ayaklandım.

"Kitap mı okuyacaksın?"

"Evet"

"İstersen benim kitaplarıma da bakabilirsin ilgini çekebilirler."

"Bak buna çok sevindim işte." diyerek sırıttım. Venüs uzun saçlarını salladı. " Saçlarımı kestirmeliyim sonra eve gelir duş alırım ve Tulsaya giderim. "

" İyi fikir. Kolay gelsin. "

Venüs'ün cevabını beklemeden odama ilerledim. Telefonumdan sevdiğim müziklerden birini açıp komidine bıraktım. Dolabımda giyeceklerimi çıkarırken duş almaya karar verdim. Duş aldıktan sonra da kahvemi içer ve kitap okurdum. Evet bu iyi bir fikirdi.

Duşa girip bir müddet sıcak su ile yıkandım. Daha sonra buz gibi su ile durulandım. Ahh bu iyi gelmişti. Algılarım sanki açılıyordu. Havluya sarılıp duştan çıktığımda eşofman altımı giydim. Üzerimede sporcu aletimi giyip yatağıma uzandım.

Kapının çalması ile bezgince kalktım yerimden. Venüs gelmişti sanırım. Anahtarını alsaydı da yormasaydı beni.

Kapıyı açtığımda kimse yoktu. İçimde ki ses fısıldadı. 'Gölge'

Evet gölge ondan korkmalı mıydım bilmiyordum. Düşünmeli miydim onuda bilmiyordum. Ama kendini unutturmuyordu. Ne zaman unutmak istesem karşıma çıkıyordu.

Kapının tokmağına sıkışmış notu parmaklarımın arasına aldığımda koridorun sonunda bir karaltı gördüm. İşte oradaydı. Hızla ayağıma geçirdiğim ayakkabılarım ile ona doğru koşturmaya başladım.

Beni fark edip koşmaya başladı. Oysa onu görmüştüm neden kaçıyordu ki? Sadece Calvin ile konuşmak istiyordum.

"Hey! Bekle!"

Daha notu bile okumamıştım. Sadece onu kaybetmek istemiyor ve son sürat koşuyordum.

Apartmandan çıkıp köşeyi döndüğünde bende peşinden koşturdum. Bir kaç insana çarpıyordum ama umrumda bile değildi şahsen. Arkamdan küfür edenleri takmayıp ona doğru koşturdum. Biraz yaklaşınca yeniden bağırdım.

"Hey! Sana diyorum."

Siyah kapşonlusu ve pantolonu ile kendini yine kamufle etmişti. Köşeyi döndüğünde ona yetiştim. Nefes nefeseydim.