ARAYIŞ 🌍

-4.2-

Fazla sövmezsiniz inşallah. Hani bana bişey olursa yeni bölüm gelemez ya unutmayın yani. Ve birde böyle olmak zorundaydı üzgün değilem.

Birde bölümü atmayacaktım ama süpriz olsun istedim =D

42.Bölüm

"Hiç beklemediğin kişiden gelir en sert darbeler."

🌍

Kapıyı açan kişi arayışımdı. Onu gördüğümde aklımda olan düşünceleri teker teker yuttum. Şuan aklımdan geçen tek şey onu öpmekti çünkü.

"Selam" sinir kırıntıları hala dolaşım sistemimdeyken tekrar o eteği görüşüm sinirlerimi tetiklemişti.

"Selam"

"Şey, Venüs ve Ella dışarı çıktılar. Canım sıkıldı benimde eve gideceğim buralarda bir taksi durağı varmı?

Demek gidecekti. Oturduğum yerden ayağa kalktım ve karşısına geçtim. Kafasını yukarı kaldırdı ve gözlerime baktı. " Gidecek misin? " yutkundu sonrada gözlerimin içine bakmayı sürdürdü. "E-evet"

"Gitme" kelimeler ağzımdan döküldü Arayışım gözlerini gözlerime dikti. Ben konuşmaya devam ettim yeniden.

"Film izleyelim."

Arayışım belli belirsiz kafasını olumlu anlamda salladı. Bunları benden beklemediği çok açıktı. Sonra ise bakışları duvarda donuklaştı.

Has...

Arayışım şaşkınlıkla fotoğraflarına bakarken yavaşça onlara doğru ilerledi.

"Bunlar benim fotoğraflarım"
İçimdeki küçük şeytan sinsi sinsi güldü. 'Evet Araf şimdi ne yapacaksın?'

Fotoğrafları uzun süre inceleyip yüzüme çevirdi bakışlarını.

"Bunların, odanda ne işi var? "

Beynim ikiye bölünmüş bir tarafı herşeyi kabullenmişti çoktan. Söyle diyordu. Söyle bitsin bu arayış.

Sustum...

"Araf sana bir soru sordum!"bu sefer sesi daha sabırsızdı.

Ya herşeyi söylediğimde bütün büyü biterse?

Beynimin diğer yanı devreye girdi bu sefer. Başka birşey bul! Düşün!

Kendime bir küfür savurdum. Çok müsaitti ya birşey uydurmak!

Tam karşımda durdu. Gözlerinin içine baktım. Oysaki odama girdiğinde aklımdan geçen tek şey onu öpmekti.

Ona yalan söyleyeceğimi hiç düşünmemiştim. Ama sonra içimdeki çocuk beyaz bayrağını kaldırdı.

Söyle Araf. Zamanında yalan söyleyen büyükler değilmiydi? Canını yakmadılarmı? Sonu ne olursa  olsun. Söyle Araf.

İçimdeki küçük her zaman haklıydı. Bende ona hak vererek gözlerimi diktim yeşil-mavi görünen gözlerine.

"Onlar sensin evet."

"Bunu görüyorum zaten orada ne işleri var?"

"Ben çizdim." sustu gözlerimin içine baktı sanki, sanki anlamaya çalışırmış gibi.

"Neden"

"Çünkü ben"

İçerden duyulan cam kırılma sesi ile irkilirken arayışım gidecekken elimi koluna koydum. Gözlerim burada dur dedi. Korkusu kendini gösterdi.

"Arkamda kal" diyerek odamdan çıktım.

Venüsü kanlar içersinde salonda otururken gördüm. Sesim telaşlı bir hal aldı.

"Venüs!!"

Gözlerinden yaşlar akıyordu. Elinden ise kanlar...

Yanına koşturup dizimin üzerine çöktüm. Yerdeki cam kırıklarını umursamadan elini ellerimin arasına aldım. Arayışımı kolumla geriye doğru ittirdim.

"Basma cam kırıkları var"Arayışım geriledi. Şok olmuş gibiydi bir anlam veremiyordu, veremiyorduk.

"Venüs noldu?" Venüs'ün elinden akan kanlar yüzünden gözlerinden yaşlar süzülmüyordu. Bu acıyı biliyordum ben bu acı netti. Bu acı en kötüsüydü.

"Araf" dedi gözlerimin içine bakarak. Ve ben ilk defa renkli kişiliğinin altında gözlerinin harelerinde gördüm yıkılmışlığı.

Kendinden geçecek gibiydi. Buraya kadar nasıl gelmişti? Nasıl bu haldeydi?

Sesim normal tonuna geri döndü. Ve ben o an anladım ki. İnsan sevdiği birinin canı acıyınca kendininki daha kötü oluyordu. Sanırım değer vermek buydu.

Arayışım şoktan çıkmış, telaşlı gözlerini gözlerime dikti. "Eli çok kötü hastaneye gidelim." evet eli gerçekten çok kötüydü.

Ve sadece ağlıyordu. Tek yaptığı buydu. Ağlamak...

"Venüüs! Kardeşim yüzüme bak bi"

Arayışım konuştu bu sefer. "Venüs Ella nerede?"

Venüs kızarık gözlerini gözlerime kenetledi.

"Artık yok, o gitti."

Edit:516kelime

30 beğeni 125 yorum. (Gören kişileri bağlı olarak yb gelecek)

-Sizce Venüse ne oldu?