ARAYIŞ 🌍

-3.2-

32.Bölüm.

"Karman çorman olan hayallerim ayakbağı olurken bana, tökezlememek için sana sığınırım"

🌍

Ve son...

Hızla vurduğum zilden güzel bir ses eşlik ederken kulaklarımdaki yoğunluk fazladan aza doğru yol aldı.

Oturduğum tabüreden kalkıp arkamdaki mini orkestra'ya döndüm.

Bateri çalmak güzeldi. Aslında birşeyler ile meşgul olmak güzeldi. İnsanın kendisini boş hissetmesini önlüyordu.

"Sağolun çocuklar iyi iş çıkardınız" hocanın dediğini umursamayıp Ona aksimi döndüm. Ve Siyah akustik odadan çıktım.

Venüsün bana bıraktığı jeepe atlayıp eve doğru sürdüm.

Üzerimdekilerden kurtulup kendimi duşa attım. Artık bir alman kadar iyi Almanca biliyordum. Ve bir uğraşım vardı. Arada Venüs ile dansa kaldığımız yerden devam ediyorduk.

Son kez kafamdan aşağı su döküp çıktım duştan. Odama ilerleyip üzerimi değiştirdim.

Yorulmuştum.

Hayat şuana kadar fena değildi. Yeni bir kitap bitirmiş, az dinlenmiş müzikler keşfetmiştim. Güzel filmler izlemiş ruhum ile baş başa vakit geçirmiştim. Çizimlerime bir an bile ara vermemiş ne zaman arayışımı özlesem kalemimi silah bellemiştim.

Arayışımın zorraki davetine gitmemiştim. Onunla inatlaşmak güzeldi. Sinirlendiğinde düz çizgi halini alan dudakları öpülesiydi. Yanakları kızarıyor gözleri buğulanıyordu.

Nostajiyi seviyordu. Bunu giydiği elbiseden bile anlamak mümkündü. Ben ise daha neyi sevdiğimi bile bilmiyordum.

Bazen ruhumu derin bir melankoli tesiri altına alıyordu.

Hiçbirzaman gülemeyecek biri gibi geliyordum. Burası bana fazla gibi geliyordu. Evrende sanki bir yerim yoktu. Beynimin ücra köşesi Venüs olmadam bir hiçsin diyordu. Güçlü gibi duran benliğim benim aciz biri olduğumu söylüyordu.

Öyle gariptim ki...

Sonra durdum aynada kendime baktım. Evde tektim kimse yoktu. Bundan güç aldım.

Ben güçsüz değilim...

Benim bir ailem yok ama ben güçsüz değilim...

Dudak kıvrımlarım gülmeyi unutmadı sadece hiç gülmediler ama ben güçsüz değilim...

Kimseye faydam yok ama silik biride değilim...

Boş bir adam olabilirim ama işe yaramaz biride değilim.

Ve evet işte ben Arafım.

Ayna... Yıllarca her anımı acımazlığı ile bana gösteren ayna...

Ben... Bendim işte. Nefes alıp veren öylesine bir insandım işte. Belkide psikolojisi bozuk bir kaçık...

Aklımı yitirmiştim belkide. Birine aşıktım. Bir fotoğrafa aşıktım. Hadi gülün bana.

Evet delirmiştim.

Aynaya bir kez daha çevirdim bakışlarımı. "Bana öyle bakma"

Gözlerimdeki çaresizliğimi bana daha net gösteriyordu. Sen bir hiçsin diyordu.

"Ağır oluyordu artık"