ARAYIŞ 🌍

-3.1-

31.Bölüm.

"Düşüncelerim içinden çıkamadığım bir labirentken, sadece tek bir  yolu deneyip çıkışa ulaşmam istendi benden. Kenar yollara saparsam daha çok acı çekerdim lakin sonuca ulaşmak için acı çekmeyi yeğledim"

🌏

Elimde tuttuğum dumanı tüten kahvemi bir sağa bir sola çevirmekten bıkacak gibi değildim. Zira Venüs durdurmasa daha da çevirirdim.

"Yine dalmışsın"

Kendini karşımdaki koltuğa bıraktı. Rahat bir pozisyon aldı. Kahvesini dudaklarına götürüp bir yudum içti ve koltuğun kenarına koydu.

"Orda efsaneydin"

Aramızdan geçen sessiz saniyelere Venüs daha fazla dayanamamış ve bezgince bir nefes vermişti.

"Araf işlerinin çıkması senin suçun değildi. "

"Ben suçluyum demedim zaten."

"O zaman neden böylesin?"

"Araftayım" Venüs gözlerini devirdi. "Ne düşünüyorsun?"

"Aslında pek düşünmek sayılmaz sanki ruhum, sanki o Araf olarak kalmak istiyor" geldiğinden beridir gözlerimi ilk defa Venüse çevirdim.

"Sadece alışkın değilsin Araf"

"Uzun zamandır böyle olmaya alışık olmamdandır belkide" diyerek omuz silktim. Venüs ayağa kalktı ve dostane bir tavırla elini omzuma koydu. "Bir yıldır aşık olduğun, didinip durduğun kız ile yan yanasın ve işleri hızlandırmak yerine planda aksama olmasın diye ağırdan alıyoruz. Sencede normal değilmi?"

Söylediği sözler beni rahatlattı evet ama rahatlamam için değil gerçeklik ile söylenmişlerdi.

" Canım acıyor. Bu süre zarfında acı dolu çocukluğum ile yaşadığımı düşünürdüm hep. Sonra birden bire değişti herşey. Ben bir fotoğrafa aşık oldum ve aynı gün bir kız bana aşık olduğunu söyledi. Ben yanımda olanı değilde beni delicesine seveni değilde. Gerçekliği bile belli olmayan sevgisini bana adayacağını bile bilmediğim bir fotoğrafa aşık oldum Venüs " gözlerim Venüsün gözleri ile karıştı. Olayları değerlendiripte söylediğim sözler sesimdeki şaşkınlık ve kendime olan hayretimdi. Lakin pişman değildim. Hemde hiç.

"Hey adamım! Kaç kişi bir fotoğrafa aşık olup onu bulacak kapasiteye sahip?"

"Sen güçlü bir adamsın aradığını buldun ve şimdi olma ihtimaliniz ile uğraşıyorsun"

"Peki ya olduktan sonra ne olacak?  İhanete uğramış kalbime yapılan bu kötülüğü yeniden hatırlamayacakmıyım? Benim dış dünyayı düşünmemi engelleyen bu 'aşk' tamamlanınca ben gerçekler ile yüzleşmeyecekmiyim?"

Venüs Arafın söylediklerinde haklı olduğunu biliyordu neden Araftayım dediğini şuan çok daha iyi anlamıştı. Gözlerini genç adama dikti. Karmaşıklığı gözlerinden okunuyordu.

Ona geçecek diyemezdi. Neyin ne olduğunu bilemezdi. Hayattı bu belkide son kozunu güldürür gibi yapacak sonrada ağlayacaktı.

Araf bu acıya aşinaydı. Lakin artık mutlu olmak istiyordu. Kafasındaki düşünceler onu boğuyordu.

Venüs Arafın gözlerinde son kez baktı. Amacı onu güldürmekti. Kendini bildi bileli ciddi ve duygulu ortamları sevmezdi.

"Kalkta makarna yapalım"

Arafın dudaklarına ufacık bir gülümseme peydah olurken yerinden kalktı ve odasına ilerledi.

"Ben dışardan söyleyeceğim"

Edit:393kelime