The Love Is Between Us

33. Bölüm | ''Skateboard Teacher''

Paul'un kulağımın içine tok sesiyle bağırması üzerimdeki uyku sersemliğini alıp birkaç kilometre öteye fırlatmıştı. İnsanların ne yapıp ne yapmayacağımıza karar vermeleri bazen beni usandırıyordu. Bu yüzden, tek bir kelime etmeden aramayı sonlandırıp telefonu baş ucuna geri bıraktım.

Yerimden doğrulduğumda, başıma giren ağrı kendini tekrar belli etti. Kaşlarımı çatarak gözlerimi kıstığımda, dün gece yaşadığım her şey dilimin üstündeki likör tadıyla birlikte aklıma dolmaya başlamıştı.

Zayn'e bana güzel bir gece verdiği için gidip kızmayacaktım. Her şey kontrolümüzün dışındaydı ve.. klişelerde olduğu gibi gidip ona bağırarak neden bunu yaptığını söylemek sadece zaman kaybı olacaktı. İkinci klişe seçeneği kullanarak, baş ucundaki defterden boş bir kağıt kopardım ve ona bir not bırakmaya karar verdim. Her ne kadar sorumluluk sahibi olamayan, arsız bir rock yıldızının umursamazlığını takınarak Paul'a burada bir gün daha kalacağımızı söylemek istesemde, söylediklerini gerçekleştirmekten başka seçeneğim yoktu.

Paul aradı ve iki saat sonra bir uçuşumuz olduğunu söyledi. Burayı iki saat içinde terk etmezsek, film iptal olacakmış ve sen de turnede yer alamayacakmışsın diye aynen aktardım söylediklerini, bir yandan göz devirirken. Hızlı ol, ben bir şeyler atıştırmaya gidiyorum. -Dakota

Yine de ona pollyanna gibi davranamazdım. Bana Paul'un onu arayıp bunları söylediğinden söz etmesi gerekirdi. Bu filmin içinde ben de vardım ve kararları kendisi alamazdı.

Kendi odama gidip üstümü beyaz puantiyeli, bebek mavisi, diz üstü bir elbiseyle değiştirdim ve öğle yemeği için asansörle aşağı indim. Açık büfeden kendime bir tabak noodle alıp cam kenarındaki masaya oturdum. Bir tabak dolusu karbonhidratı mideme doldurmaya devam ederken, olması gerekenden fazla net olan geceyi düşünüyordum. Belki de sahiden iyi bir sarhoştum. Çünkü lütfen, kimse neredeyse her sarhoş olduğunda yaşadığı şeyleri hatırlayamazdı. Kafamı bu kadar yoran asıl şey bunlar değildi. Telefonuma son iki gündür neredeyse hiç bakmamıştım ve dolayısıyla, bana gelen aramalardan da bihaberdim. Öyle olmak istiyordum zaten. Joanne'in Paul'un Zayn'e yaptığı gibi olmasa da başımın etini yiyeceğini elbette biliyordum. Bana kızabilirdi, azarlayadabilirdi ama kimse bana içinde rol aldığım filmin iptal olabileceğini söyleyemezdi. Bir proje başladıysa, iptal olamazdı. Ne hakla bunu yok edebileceklerini söylüyorlardı? Evet, kimseden habersiz tam altı saat farkı olan başka bir ülkedeydik ama bu, o filmi iptal edebilecekleri anlamına gelmezdi. Zaten film, başında da biraz aksamıştı. Filmi medyaya söylendiği gibi kasım ayına kadar yetiştiremeyeceklerinden mi korkuyorlardı? Bunu yapacaktık elbette. Neredeyse bitmişti ve bu kadar gergin davranmalarına gerek yoktu. Ben bile değildim!

Düşüncelerimi bölen şey, masanın karşısındaki sandalyenin hızla geriye çekilmesiydi. Karşıma bırakılan ise bir tabak dolusu tavuk butuydu. ''Bana bunu söylemeliydin,'' diye söylendim bir yandan çatalımla oyalanırken.

''Biliyorum,'' diyerek sandalyeye yerleşti. Tanıdık tarçın kokusu bir süre sonra burnuma ulaşarak tüylerimin havalanmasına neden olmuştu. ''Kafana takma,'' diye devam etti umursamaz bir tavırla. ''Uçusu akşama ertelettim.'' Sesindeki umursamazlığın, muhtemelen birkaç dakika önce Paul ile öfke dolu bir konuşma içerisinde olduğundan dolayı olabileceğini düşündüm. Ona belli belirsiz başımı salladığımda, tabağımın yanına bir defter kağıdı parçası bıraktı. ''Bunu unutmuşsun.'' Kağıda göz kaydırdığımda, bunun dün gece çizdiği karakalem çalışmam olduğunu fark ettim. Dediğim gibi, her şeyi tuhaf bir şekilde fazla iyi hatırlıyordum.

''Ah.. teşekkür ederim,'' diye mırıldandım başımı kaldırmadan. İlk defa göz atmak için telefonumu yanıma aldığım çantadan çıkardım. Telefonuma bakmadığım için son iki gündür çocuklarla da konuşmuyordum ve onları özlediğimi fark etmiştim. Sersem Harry'nin kendini beğenmiş gülücüklerini ve hatta Niall ve Louis'nin futbol hakkındaki tuhaf sohbetlerini bile.