Yaşam uzun peki ya mutluluklar?

PENCERE!

Şimdi o hayallerini kurduğumuz pembe panjurlu evin küçük camından bakıyorum hayallerimize.Bakıyorum,bakıyorumda hiç birşey yok sana dair,bize dair.Sen yoksun,ben yokum,biz yokuz.Yarınlarımız yok.1 erkek 1 kız oğlumuz yok.Bize dair hiçbirşey yok yarınımda.Umudumda kalmadı.Yavaş yavaş tükeniyordu ya hani,o da bitti.Ne umut kaldı ne yarın.Hevesimde yok zaten. Bir pembe panjurlu ev kaldı.Sen yoksan o evin içinde,ayak sesin,hatıralar,yaşanmışlıklar ve yaşanılacaklar.Ne yapayım ben o evde.,?

Şimdi eski zamanlar lazım bana.Bir de şimdiki aklım.Biraz sen,çok az da huzur.Şimdi gelecek vaad eden yarınlar lazım bana.Dünü unutturacak şekilde renkli,bir o kadarda özgür.Beni buralara hapsettin,ne olur al kalbimi kurtar.Ölüyorum umutsuz yarınlara.Ölüyorum o pencereden her baktığımda mutluluk arayan gözlerle.Ölüyorum mutluluğun geçtiği her cümlede biraz daha.Ben ölüyorum galiba yavaş yavaş,yaşadıklarım aklıma geldikçe ölüyorum.Zor benim için hiçbirşeydi hani,imkansız biraz vaktimi alırdı.Sen vaktimi aldın,zoru ise inanılmaz derecede sonsuz kıldın bana.

Şimdi bir sen daha lazım bana.Bu sensizliğimin karşısında dimdik durabilecek.Biraz mavi biraz sarı lazım.Bana aşk lazım.Tıpkı sen gibi.Deniz ve gökyüzü gibi.Baktığında sonunu göremediğin,fakat sonun bildiğin bir olay.Besin zincirindeki insan lazım bana.Huzur ve mutluluk yanında eşantiyon zaten.Bana çok şey lazım anlayacağın.Biraz insan,biraz huzur ve biraz mutluluk.Senle alakası olmadığı kadar,banada sonsuz umutlar vaad ediyorum bu pozisyonlar.Sanki yıllardır inşa ettiğim bina.En küçük deprem ile yıkılmış gibi.Ya da 4 eldir okeye döndüğüm hal de taş gelmemesi gibi.Çok şey istememiştim aslında hayattan.Herkes 10 isterken.Ben bir siyah 3 e taabiydim.Çektim çektim gelmedi işte.Ne ıskartanın tazeliği fayda etti kalbime.Ne de siyahın en güzel sayısı geldi o sen kokan ellerime.Şimdi ise oturuyorum öyle,pembe panjurlu evimde...