MAVİ : Prensesin Sırrı (Tamamlandı)

16. KÂHİN

Şarkı; Christina Perri, Human

-DARCY-

Geniş odada gergin bir şekilde volta atarken bir yandan koyu renk tutamı parmaklarımı arasında döndürdüm.

"Darcy, iş artık iyice ciddiye biniyor," dedi Ashley elini omzuma yerleştirip beni durdururken. "Gerek sağlık durumun, gerekse güçlerin..." Sözünü bitirmesine fırsat vermeden elimi durmasını istercesine kaldırdım. Mavi gözler şaşkınlıkla bana bakıyordu.

"Güçlerim mi? Düşünce okumak gibi mi? Veya suyu kullanmak... İyi de benim böyle bir güçlerim yok ki." Son cümlem üzerine bej rengindeki tekli koltuğa oturan Daniel güldü. Bir yandan kahvesini yudumlarken dudaklarının gerilmiş olduğunu görebiliyordum. Mavi gözleri üzerimdeyken adapte olamadığımdan tekrardan bana bakmakta olan Ashley'e döndüm. Artık en yakın arkadaşım sayılırdı ve şu an en yakın arkadaşım gergin görünüyordu. Hatta her zaman enerjik olan Karan bile. Pencerenin kenarına yaslanmış, bana bakıyordu. Bu sefer siyahlar içindeydi ve bu ona çok asil bir görüntü katmıştı.

Saçlarını karıştırdı ve yüz ifadesi değişti. Tekrardan tanıdığım, sempatik Karan'a dönüşmüştü. O da benim neşe kaynağımdı, Daniel'sa...

"Çok safsın," diye kestirip attı Karan. O an sesi birazcık yüksek çıktığından az önce yatmış olduğum hasta yatağında hiç çekinmeden uyuyakalmış Chris'e baktık. Sesleri duyduğunu biliyordum ama hiçte etkilenmemiş gibi duruyordu, tıpkı heykel gibiydi.

Ashley balıksırtı ördürdüğü kumral saçını arkaya attı ve bana ciddi bir ifadeyle baktı.

"Evet, güçlerin. Sana emin olmadan söylemek istemedik ama artık emin olduğumuza göre söylememizin bir sakıncası olmadığını düşündük. Senin oldukça büyük sayılacak bir gücün var Darcy. Biraz hatırlarsan bunu sende bilirsin."

Söylediği üzerine zihnimdeki bazı düşünceleri harekete geçirmeye çalıştım. Özellikle onlarla tanıştığım andan itibaren olan anılara göz attım. Fakat hiçbir ipucu bulamıyordum. Ben hiçbir şekilde güç kullandığımı hatırlamıyordum ki. Öyle olsaydı bunu kesinlikle bilirdim.

"Biraz daha yoğunlaş Darcy. Hatırla."

Gözlerimi sımsıkı yumdum ve zihnimi olabildiğince zorlamaya çalıştım. İşte o sırada, uçurumdaki olay zihnime parlak bir ışık gibi sızmıştı.

Daniel benim öfkem karşısında kendini yere atmış, cenin pozisyonu alarak inlemeye başlamıştı.

Panikle ellerimle yüzümü tutarken bir sonraki anı, Daniel'ın suyu kullanarak Anya'ya saldırmaya çalıştığı an zihnime sızdı. Anya, Daniel'ın üstüne kaplan gibi atlayacağı sırada o da hızlı bir şekilde yere çakılmış ve inlemeye başlamıştı. Anya'nın kulağıma dolan çığlıkları sanki tekrar o ana dönmüşüm gibi kulaklarımda çınlarken elimi kulaklarıma bastırdım. Daniel'ın hemen oradan kurtulup bana sakin olmamı söylediğini hatırlıyordum. Bense dediklerinden hiçbir şey anlamamıştım.

Gerçekler yüzüme tokat gibi indiğinde külçe gibi yatağın ucuna, boşta kalan yere yığıldım. Ellerim hala kulaklarımdaydı. Ayaklarımı karnıma çekip yüzümü gömerken iyice küçüldüğümü hissettim. Chris yanına oturmama rağmen hiç etkilenmemiş gibiydi. Ama ben onu düşünecek halde değildim.

Onları acı çekmesine neden olan şey benim güçlerim miydi?

Karan yanıma çökerken Ashley'in de yanıma geldiğini hissetmiştim.

Ben onların canını yakmıştım... Ve belki de farkında olmadan daha birkaç kişini canını daha yakmıştım. Ben canavar değilim diye kendimi kandırırken gerçekler bana alaycı bir kahkaha atmıştı.