OPAL MÜHRÜ

LYRA

Bir oyun oynadığınızı düşünün. Başlangıcı güzel ama devamı berbat. O oyundan sıkıldığınızı hayal edin. Ölesiye nefret ettiğinizi. Ne yapardınız?

Oynamayı mı bırakırdınız? Ya da fırlatıp atar mıydınız? Bunaldığınızda yeter deyip başından kalkardınız belki de.

Peki ya hayatınız? Hiç sıkıldınız mı hayattan? Ya da yeter diye bağırıp bırakmak istediniz mi? Ara vermek nasıl olurdu mesela? Böyle düşündünüz mü hiç. Yaşamaktan yoruldunuz mu? Omuzlarınızdaki o yükü hissettiniz mi?

Ama yine de yaşama sıkı sıkı tutundunuz değil mi? Hayır mı? Sadece yaşamak zorunda hissettiğiniz için mi yaşıyorsunuz? Korktuğunuz için belki de?

İşte benim hikâyem tam olarak bu. Ne eksik ne de fazla tam olarak bu. Hayat omuzlarımdaki baskısını her hissettirdiğinde ağlayarak kaçmak uzaklaşmak istiyorum.

Tam o anda sarılacak bir bedene başımı yaslayacak bir omuza ihtiyaç duyuyorum. Ama asla bulamıyorum. Ne bir beden ne bir omuz. Benim yaşama tutunmamı sağlayacak bir tek kelime dahi bulamıyorum.

Bu benim mücadelemin hikâyesi. Benim dünyayla olan savaşımın hikâyesi. Sonunda yenileceğimi biliyorum. Ama yaşadığım her gün benim hem cezam hem de mükâfatım.

××××××××××

Yeni bir kitap ile karşınızdayım. OPAL MÜHRÜ final yaptıktan sonra bu kitabı yazmaya başlayacağım. Hazırda bölümler var zaten.

Farklı bir tarz denemek istedim. Ama tür olarak bir karar vermedim henüz.

Kitabın ilk bölümünden ufak bir kesitde veriyim. :)
■□■□■□■□■□■

Yerimden doğrulup lavaboya yöneldim. Lavaboya girdiğimde kapıyı kapatıp arkasına çöktüm. Yaşadığım hayat çok ağır geliyordu.

Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladığında sesim çıkmasın diye kendimi sıkmaya başladım.

Biraz rahatladığımda kollarımdaki morlukları görmemle yaşlar yine akmaya başlamıştı. Küçüklüğümden beri o kadar çok dayak yemiştim ki canımı acıtan dayak değil geride bıraktığı izlerdi. Annemin bana yaptığı şeylerin somut kanıtları.

Başka bir yerime bakmama gerek yoktu. Bacaklarım ve sırtım da aynı durumdaydı biliyordum.
########

Şimdilik bu kadar bu kitapta da buluşmak dileğiyle.