OPAL MÜHRÜ

18. Bölüm

●●●●●●●●●●●●●●

Aaron McBrown

Kendi ismim kendi sesimle zihnimde yankılanıyordu. Az önceki bebek bendim, o, sadece çocuğu için endişelenen kadın benim annemdi. Benim aptallık edip yüzüne bir dakika daha bakmadığım annemdi.

Geceleri hayalini kurup sarıldığım yastığı o farz ettiğim annemdi.

Gözlerimden yaşlar firar ederken sanki etrafımdaki herşey dönüyordu. Az önceki görüntülerin sesleri ise beynimde yankılanıyordu.

O öldürüp bir kenera attıkları adam benim babamdı. Hatıramda dahi olsa göremediğim babam. Yüzünü en çok merak ettiğim adam. Benimle alay eden çocuklara ben babama benziyorum diye övündüğüm adam.

Gözlerimden akan yaşlar dahada hızlanırken yine bir hava akımı oluştu. Bir yerlere doğru sürüklenirken tek düşündüğüm içten içe sevip ama bu sevgimi sonralardan nefrete dönüştürdüğüm aileme yaptığım haksızlıktı.

Onlar benim için çabalarken ben bir aptal gibi beni istemeyip bıraktıklarını düşünmüştüm.

Hava akımı yavaşlayıp sonunda yok olduğunda etrafıma baktım.

-Hadii amaaa yine mii bu aptal salon? Ben bu lanet olası yerden ne zaman çıkacağım?

Cevap olarak bana geri dönen tek şey sessizlikti. Geçmişim canımı yakıyordu. Bütün vücudum sinirle titriyordu. Gözüme kestirdiğim sandalyeyi alıp kapılara doğru fırlattım.

Az da olsa bir rahatlama olmuştu ama bana daha fazlası gerekiyordu.

Salonun içindeki her şeyi bir kenara fırlatıyordum tekmeliyordum ve bir yandanda avazım çıktığınca bağırıyordum.

-NEDEEEEEEN BEN NEDEN DÜNYADA KOCA DÜNYADA 7 MİLYAR İNSAN VARKEN NEDEN BEN!!!!!!!  YETER ARTIK BURDAN ÇIKMAK İSTİYORUM ŞU SİKTİĞİMİN ODASINDAN ÇIKMAK VE BURDAN DAHA AZ BERBAT OLAN HAYATIMA GERİ DÖNMEK İSTİYORUM. NE GÜÇLERİMİ GERİ İSTİYORUM NE DE O APTAL AKADEMİYE GERİ DÖNMEYİ İSTİYORUM, TEK İSTEDİĞİM NORMAL BİR YAŞAM!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Bütün gücüm tükenmişti. Olduğum yere çöküp sessizce ağlamaya başladım. Ben acizdim ne yapabilmiştim. Sadece etrafı biraz dağıtıp bağırmıştım. Şimdi ise oturmuş bir aptal gibi ağlıyordum. Geçmişime bu günüme ve geleceğime. Asla normal olmayan hayatıma ve lanet olasıca diğer her şeye.

Oturup ağladım, belki saatlerce değil ama zaten kim saatlerce ağlaya bilir ki. Kapıları inceledim, kendi zihnimi. Daha sonra ise güldüm belki de kesintisiz 20 dakika boyunca kahkaha attım.

Belime ağrı girip karnımın ağrısı son raddeye ulaşıncaya kadar.

Kapıları tekrar inceledim fakat kapıları incelerken dikkatimi bir şey çekti. Renkli kapılar ve beyaz kapılar bir şekil oluşturuyordu.

Kaşlarımı çatıp ayağa kalkarken arkamdan bir kapının açılma sesi geldi.

●●●●●●●●●●●●●●●●●

Etrafımı saran öğrencilere dikkatle bakarken onlarda beni süzüyorlardı.

-Kimsin sen?

-Sadece bir öğrenciyim.

-O kadarını biz de biliyoruz fakat burada kalıcı mısın yoksa yoksa gidici mi?

-Bir aylık eğitimden sonra geri döneceğim.

-Yılın bu zamanı buraya hiç öğrenci gelmezdi.

-Ben hafızamı kaybettim.

-Tamam gel seni müdürün odasına götürelim.