Cliche (Candy Stories #5)

Chapter 03: In my eyes, there's always you

***

Naiwan sa office ang lahat ng sensibilities ko at hindi nakatulong na nakadikit ako kay Maxwell sa buong biyahe. Masyadong malapad ang likod niya na hinihiligan ko. Masyadong papansin ang pabango niya na hindi ko dapat naaamoy habang nasa kalye kami at sinasagasa ang hangin, pero naaamoy ko pa rin. Masyadong nakapanghihina ang init ng katawan niya. Dahil bakit nakakamiseta lang siya mag-motor? 'Yong iba, nagja-jacket, ah! The fabric on him felt too thin, his heat got through my brain.

When we arrived at the restaurant, I was out of whack. My mind couldn't make up whether to worry about my face first, or my hair, or my arms around his waist, or my breathing, or my speech, or my traitor heart. Ilang sandaling nakahinto ang motor na nakakapit pa rin ako kay Maxwell.

"Aurora?" tawag niya sa'kin. He gently tapped my hands around him. "Nandito na tayo."

Alam ko naman. Ang laki ng sign ng restaurant nila: Le Bon Apetit! Ang problema, kahit alam ko naman, hindi talaga 'ko makagalaw agad. Hu-hu.

"Ano... sa-sandali lang."

"Take your time."

Take my time? Na nakayakap ako sa kanya? Lalo lang magpi-freeze ang utak ko!

Hindi siya gumalaw sa motor. Nang lumuwag ang paghinga ko, nagawa kong bumaba sa pagkakaangkas. Ipinarke niya ang motorsiklo sa tagiliran ng restaurant bago tuluyang bumaba. I was fidgeting while watching him. Kaswal niyang tinanggal ang helmet niya at sinuklay ng daliri niya ang buhok niya. Namumula ang tainga niya. Napahawak siya ro'n.

"Uh... 'yong bag ko," sabi ko.

Kinuha niya sa compartment ang bag bago lumapit sa'kin. I took my bag. He reached out for my helmet. Napaatras ako.

Hindi puwedeng siya ang magtatanggal ng helmet ko. Baka nakasabog ang buhok ko. O nalusaw ang foundation ko. O mukha akong bruha.

Makikita na naman niya ako na pangit.

"Uh... ako na'ng magtatanggal," una ko.

"Ah, sige." Namulsa siya.

"Uhm... bukas na ba 'yong restaurant?"

"Hindi pa. Nasa 'kin ang susi at—"

"Pabukas na no'ng resto, please," putol ko sa kanya.

He must be finding it weird that I couldn't—wouldn't—take the helmet off. Sana, 'wag na siyang magtanong. Hindi ako katulad niya na kahit suklayin lang ng sarili niyang daliri ang buhok, puwede nang mag-shoot ng commercial.

Nakahinga ako nang maluwag nang tumalima siya at buksan niya ang pinto ng resto para sa'kin.

"Nasa dulo sa kaliwa ng counter 'yong ladies' room," sabi niya at ngumiti. Parang alam niyang do'n talaga ko pupunta.

"Thank you..."

Mabilis akong lumampas sa kanya at nagtuloy sa counter. Nakailang double-check ako kung totoong nasa kaliwa ako. Baka kasi magbago ang kaliwa at kanan sa utak ko. Maxwell has this effect on me that everything in my brain gets mixed up.

When I reached the ladies' room, do'n ko pa lang tinanggal ang helmet. The horror I imagined disappeared when I checked my face. Hindi nahulas ang make-up ko. Wala ring tumubo o mukhang tutubo na taghiyawat. At 'yong buhok ko, kaya namang ayusin ng brush.

Nagtagal ako ro'n kahit na nag-retouch lang naman ako ng make-up at nagsuklay. Bago ako tuluyang lumabas, sinubukan ko pa munang marinig kung ano ang posibleng ginagawa ni Maxwell. Nang wala akong mapala, hinanap ko siya.

He was at the counter.

"Ito 'yong helmet," sabi ko at iniabot sa kanya ang hawak ko. "Thank you."