Bloody Thirst [Completed]

Chapter 3

Dream

Iminulat ko ang aking mata at sinalubong agad ako ng isang itim na kwarto. Itim ang dingding pero may nakikita akong mga bituin at mga ilaw... wait is that a glass wall? The floor to ceiling curtains were black, furnitures are either marble or hard wood and every corner screams something I am familiar of; musk, heat, strong perfume, king... This place screams for a man.

Dahan dahan kong inalala ang mga pangyayari. Napabalikwas ako ng bangon sa aking hinihigaan ngunit agad-agad din naman akong nahiga dahil sa biglang nahilo. Napahawak ako sa aking ulo. My head is throbbing like hell. I felt so weak like someone drained me... blood.. drained my blood! Oh God!

Ang boss ko. Ang napigtas na bracelet. Ang kulay ng kanyang mata. At last kinagat niya ako sa leeg! Oh My God!

Tao ba yon? Baka panaginip lang iyon? Tinignan ko ang aking damit, gan'on parin naman. O baka parte ng panaginip ko to na panaginip din. It happens. It happened to me to make it so real.

Nagsimula na akong magpanick. Chills swam through my veins. Hanggang sa nakarinig ako ng boses sa labas lamang ng kwartong ito.

"Your highness, kinausap ko na po si Master Arthur sa sitwasyong ito at sinabing mas maganda kung dadalhin niyo ito sa palasyo para sa lubusan niyang maisaliksik."

"Sabihin mong pumunta na lang siya dito at dito nalang niya isasagawa ang kanyang pag aaral." Malalim at baritonong boses ng boss ko ang aking narinig. What? He speaks filipino? Sa pagkaka alam ko ay hindi. And wait your highness? Is he a royalty? Na marunong mag tagalog? What?

Bumangon ako at naupo sa kama. I tried to process everything. Bibili lang dapat ako ng grocery at pumunta sa opisina ng boss ko upang ayusin ang bagay bagay.

A word popped up to my mind. No---impossible, they don't exist.

Vampire.

He is wearing a black dress shirt na para bang kagagaling lang sa trabaho. Ang kanyang kalahating mukha ay natatakpan ng dilim na mas lalong nagpadepina sa istraktura ng kanyang mukha. His silhouette, made him darker, not that he's darker enough, it was like he's a shadow.

"By now may ideya ka na siguro kung ano ako." aniya. Umiling ako. Yumuko ako habang umiiling pa rin.

That what? You're a... the word won't even sink in my tongue.

"Anong nangyari? Bakit niyo ako kinagat?" I asked in a soft weak voice. Nag angat ako ng tingin sa kanya. Lumapit siya sa akin at umupo sa kama, bahagya akong lumayo sa galaw niya.

"Kanina? Ms. Elly you've been here for 30 hours."

Nalaglag ang aking panga sa narinig. 30 hours? Seriously? Sa sinabi niya ay nakaramdam agad ako ng gutom.

Hinawakan ko ang aking tiyan. Tumingin ako sa kanya. He is just there staring at me.

"S-sir I need to go home. I'll forget what happened just... just... " Itinaas niya ang kaniyang kilay. I bite my lip feeling my heart skip.

"And who told you I will let you go?" he asked, dripping with acid.

Lumaki ang mata ko. That makes my blood boil.

"Sir you just can't do that. I need to go home. Not that I needed your permission anyway." I started to get angry, he doesn't own me nor what!

Anger replaced his handsome face. His granite jaw clenched. Agad agad ay parang gusto kong bawiin ang aking sinabi.

Nag iiba ang kulay ng kanyang mata mula sa sobrang itim ay nagiging sobrang pula. But not a simple red. It's a different shade of red I can't point of. It's scary, mesmerizing, creept and so... regal.

Napaatras ako sa takot.

"No one ever talk to me like that can ever survive." And then the acid drips in my skin.

Namuo ang aking luha at agad itong tumulo. I never wanted to be like this. I just wantedd to go home.. please. Let me go home.

"I'm sorry." I said almost a whisper. "I don't mean to get you angry.. gusto ko lang umuwi." Nakayuko kong sabi. Maybe earning his mercy would work. That is if he have that.

Mercy.

Merciless.

Kita ko ang pagkakakuyom niya ng kamao mula sa aking pagkayuko.

"If you really want to go home you will agree on every test I will give you." Tumayo siya at inayos ang kanyang nagusot na damit. He is so sleek... like perfectly polished diamond.

"After that you will go home. Hindi ka makakauwi hangga't hindi nasasagot ang mga tanong ko." and with that I heard the thud of the door.

Sa dilim ng kwartong ito at ang lalaking yun ay sapat na para kilabutan ako. Para siyang hari na dapat sinusunod lagi ang gusto niya. Hari?

Nagugutom na ako. Tumayo ako sa kama at sinubukang buksan ang pinto ganoon na lamang ang pagkagulat ko nang nakalock iyon. I was supposed to eat before I got to the building, yet here I am, 30 hours of unconsciousness waking up starving. I groaned in frustration.

Humiga ako sa kanyang kama. Ang malambot na unan sa aking ulo at ang lambot ng kamang ito ay nakakapagpabigat ng aking talukap sa gitna ng isang magulong bagay. How can I still be sleepy after the 30 hours of rest? Maybe he drugged me? Or maybe it was the blood I lost.

"Wag na 'wag mong aalisin ang porselas mo Elly, naprotektahan ako niyan, maproprotektah ka rin." Hawak hawak ni mama ang aking kamay. Umiiyak na ako dahil hindi ko alam kung bakit siya natataranta at sa kaalamang parang nagpapaalam siya sa akin.

Itinago niya ako sa isang cabinet.

"Nasaan siya! Ibigay mo siya samin!" Isang sigaw ng lalaki ang narinig ko sinilip ko ang maliit na siwang at nakita ko ang aking nanay na nakaluhod at nagmamaka-awa

"Parang awa niyo na... wag siya! A-ako na l-lang." Agad kong tinakpan ang bibig ko nang nakitang sinampal siya nong lalaki. Sa sobrang lakas nito ay napahiga siya sa sahig.

"Hindi ikaw ang kailangan namin. Siya!" The man screamed again kumuha siya ng kutsilyo. At agad na itinarak yun sa aking ina. Paulit-ulit. Paulit-ulit. Walang sawa. Walang bukas.

And I watched it all.

I screamed in the cabinet, running to my mother.

"Ma!!"

Napabalikwas ako ng bangon, sobrang klaro pa ang aking sigaw na halos marinig ko kahit gising. Parang pinapatakbong kabayo ang puso ko.

Niyakap ko ang aking tuhod. At napahagulgol na lamang. That dream is always vivid and felt like real. No. It's real and not a dream.

My mother is lovable. Never in my entire life to picture her getting murder like that. All I want to remember is her voice, touch and advice. I never want to see a scene like that. Ang krimeng iyon ay misteryoso parin sa akin. Wala siyang naging kaaway. Hindi kami mayaman. At mas lalong hindi kami napagnakawan. What I know is that.. they are fighting about blood. And it's is the weirdest.

Kinalma ko ang aking sarili at napatingin sa orasan. It's 4:00  o'clock in the morning. I think it would be okay if I die too. I think life shouldn't matter on me anymore. If my boss will kill me. I won't mind. No one will cry. No one won't even notice.