Bloody Thirst [Completed]

Chapter 23

Inlove

Maybe this life is not really for me. I believe in reincarnation, siguro sa susunod na buhay ko ay hindi na ganito. Hindi na ako malungkot. Hindi na ako mahina. Hindi na ako aapihin. Hindi na ako iiwan ni mama. Maybe in my next life, I have a happy family. Maybe in my next life, I will not struggle so hard.

I hope my next life brings me joy and happiness. Not hardwork and sadness.

Hawak-hawak ko ang matalim na blade habang umiiyak. My small wrist is covered with my tears. Nanginginig ang kamay ko habang hawak-hawak ang maliit na bagay na makapagpapatapos ng aking buhay.

This is it. My mom left me. Wala na rin naman akong kwenta. If I die or live, they doesn't care anyway. Walang mag-aalala sa akin. Kaya ayos lang. Maybe this life isn't really for me.

My dark room, my dark life.

Nakaupo ako sa sahig at pikit mata kong nilaslas ang aking palapulsuhan. I cut my wrist with so much desire to end my life.

Ang aking dugo ay parang gripong dumaloy mula sa aking palapulsuhan. I cried out in pain. The pain that Im feeling. The other pain.

In my next life. I wish I could be happy.

Ang masaganang dugong dumadaloy ay nahuhulog mula sa aking hita patungong sahig. The pain that I am feeling makes me so numb. Nanghihina na rin ang buong katawan ko. Ang aking mga mata ay hinihila na rin ng panghihina. Siguro ay sa dami ng dugong nawawala.

Hanggang sa tuluyan na rin akong bumagsak sa sahig ng aking kwarto, sahig na nabalutan ng sariling dugo.

I will die. But I'll be happy. Ayoko rin naman sa buhay ko eh. Not that someone will care, I just want to end this life, that I think I shouldn't deserve.

'Til we meet again, other Elly.

Putol-putol ang aking memorya. Isang sirena ng ambulansya at mga taong nagkakagulo. Kahit sa maliit na malay ay sinubukan kong buksan ang akin mata. Isang nakaputing babae na may pulang cross sa braso ang gumagamot sa akin palapulsuhan. May oxygen mask sa aking ilong at labi. I heard a beeping sound and the sound of the ambulance's siren. Dahil sa panghihina ay ipinikit ko nanaman ang mga mata at nagpatianod na lang sa kadiliman.

Hindi ko muna iminulat ang aking mata at pinakiramdaman ang paligid. Merong nakatakip sa aking ilong at bibig. I heard the familiar beeping sound. Ngayon ay nakahiga na ako sa malambot at komportableng kama.

"Doc, wala pong nakalagay na numero sa emergency I.D. Wala rin pong relatives. Tinawagan ko na po ang mga pulis para sa sitwasyong ito."

"Walang kamag anak?"

"Yes po Doc, nakita lang siya ng kapitbahay niya sa bahay nila, Mag-isa, sabi po niya namatay daw po ang nanay niya."

Tuluyan ko ng binuksan ang aking mata. Ang puting kisame ay agad na bumungad sa paningin ko. Nanghihina pa rin ang buong katawan. I feel so weak, I can't even lift my arms. My eyes are half close.

Huminga ako ng malalim at sinubukang igalaw ang aking daliri.

"Doc! Gising na po siya!"

Ilang sandali ay dumating ang doctor. Chineck niya ako at may kung ano anong ipinagawa bago ako iniwan.

I sighed. Still alive.

Dahan-dahan kong iminulat ang aking mata. Isang abandonadong silid ang bumungad sa akin. Mga basag na salamin at mga sirang gamit ay nasa sahig. Madilim at ang tanging ilaw lang ay nasa pinakagilid. Patay sindi ito na mas lalong nagpatakot sa akin.

Nanghihina pa rin ang katawan ko dahil sa kemikal na nalanghap. Ipinikit ko ng mariin ang aking mata at pilit na inalala ang mga nangyari.

Hinalikan ni Jacobi ang aking noo.