Bloody Thirst [Completed]

Chapter 34

Deity

In his dark shadow hovering his dark face sitting calmy while looking at me. Every feature of his hard face sharpened. He look so angry yet calm!

Umawang ang aking labi sa gulat. Lumundag ang puso ko sa sobrang kaba. Bakit mas gugustuhin kong sila Master Ronald ang nandito at hindi siya. Why is he here? Hindi ko alam kung makakampante ba ako o ano. Shock were all over my face.

Ang bawat sistema sa aking utak ay nagkakabuhol-buhol. Guilt crept me. I lied to him.

Kalmanteng nakaupo siya at tinitignan ako, like he is already expecting me. Samantalang ako'y gulat, kaba, takot at pagkabahala ang nararamdaman. I made him mad. He will get angry, I'm sure of that. His conspicuos aura is hard to ignore.

Napako ako sa kinatatayuan ko, nagwawala na ang aking puso. Everything on me just won't cooperate, my tounge, my muscle, while my brain is trying to process all these things. Alam ba niya?

Dahan-dahan siyang tumayo. Ang dilim sa lugar ay hindi nakakatulong, mas lalo siyang naging nakakatakot!

I brace myself to whatever will come. I swallowed the lump in my throat.

His dangerous frame filled with dark shadows made him a devil. Ang kanyang mata ay diretsong nakatingin sa akin. His jaw were clenched tightly. His eyes were not red yet stormy, that eases me a bit. When a vampire's eyes turned in that color, there is an intense emotion they are feeling. Ngunit kahit hindi ata ganon ang kulay ng mata niya ay nakakatakot pa rin siya.

His every movement sent shivers.

Halos mapaatras ako sa kinatatayuan ko nang humakbang siya ng isang beses papalapit sa akin. Kinuyom ko ang kamao ko nang maramdamang nanginginig ito.

"Elly.." I can feel the restraint in his voice.

Nakapamulsa na siya ngayon. I can't say anything, afraid that I'll get him more angry.

"Let's go." bawat kataga niya ay may galit.

Nilampasan niya ako at naglakad na siya palabas. I'm left alone. Sinusubukan kong iproseso ang lahat.

Alam ba niya? O baka hindi. Baka sinundan niya lang ako? O pwede ding alam niya. Guilt crept me. I lied to him. Tinanong niya kung pinagkakatiwalaan ko ba siya. Ang sagot ko ay oo. Paano siya ngayon magtitiwala sa akin kung nagsinungaling ako. I decided alone, hindi ko sinabi sa kanya kasi sa tingin ko dapat ako lang ang makakaalam dahil maayos rin lang ito.

I reminded myself that even Master Ronald will bite me today, my decision will be alright. Kung hindi ako ang mapapahamak ay siya. He protected me, saved me. And I think that's just right. But what I did is still life risking.

Paano kung pagkatapos nito ay hindi na niya ako pagkatiwalaan? He's mad. You don't need to be smart to know that.

"Elly," his dark voice boomed.

Sa gulat ay napalingon ako sa kanya. He is glaring at me. Ang kanyang malalaking hakbang ay kinain ang distansiya namin. Hinawakan niya ang aking palapulsuhan at hinila palabas.

"Jacobi.." mahina kong bulong  at alam kong hindi niya maririnig.

Tuloy parin siya sa paglalakad. Binawi ko ang kamay ko dahilan ng pagkatigil naming dalawa. Naiiritang tumingin siya sa akin.

Yumuko ako at nangilid ang luha.

"I'm sorry..." I whispered.

Pagkasabi ko no'n ay katahimikan ang naghari sa amin. Nanatili akong nakayuko. Me being louche to him, could he still trust me?