cuHd | Jungkook

Önsöz&Prolog&Trailer

(trailer ig hesabımda mevcut, @/skygger)

Merhaba;

Olay ve kurguların aynı kalıp sadece karakterlerin değiştiği Wattpad platformunda, özellikle hayran kurgu kategorisine baktığımızda durum içler acısı diyebiliriz...

Merak etmeyin, bu konu hakkında fazla bir şey söylemeyeceğim. Haddime değil. Sadece yakınmak istediğim konu; hayran kurgunun basitleştirilmesi, insanlar tarafından basit görülmesi...

Etraf o kadar kalabalıklaştı ki; kurgusunu ince ince işleyen, yazım kurallarına dikkat eden ve hatta kibirliliği bir kenara bırakıp takıldıkları yerde zorlama bir şeyler çıkarmayıp yardım isteyen, okuyucu yorum yazdığında, hikayesine değer verdiğinde deyim yerindeyse gönüllerini hoşlayan geleceğin yazarlarını bulmak zorlaştı...

Bunu söylemeden geçemeyecektim sanırım...

Hikayeyi kurgularken, ilham aldığım başlıca şey müzikti. Bilirsiniz, duyduğunuz anda gözünüzün önünde ufak bir drama ya da klip canlanmaya başlar. Bende de öyle oldu. Ama bu kurgunun aslı, seneler öncesine dayanıyor. 2015 yılına diyebiliriz. Genç kurgu kategorisinde yazmaya başladıktan sonra yarım bıraktım ve yaklaşık üç yıldır da klavyeye dokunmuyordum. Sonra hayran kurguya uyarladığımda daha rahat ve belirgin yazabileceğimi fark ettim. Neden illa bu kurgu derseniz... mutant diye cevap verebilirim.

Çeşitli müziklerden, fanartlardan ve fan mv'lerinden yola çıkarak tekrar yazmaya karar verdim ve; buradayım :)

promise_minie Geri dönme konusunda inkar edilemeyecek yardımların var, bunu biliyorsun. Takıldığım yerlerde, yaptığım hatalarda hiç usanmadan bana cevap verdiğin için, 2018 yılının bana kattığı en güzel dost olduğun için teşekkür ederim. Seni seviyorum...

lelyian Hmm, kaç yıl olacak ya? Üç mü? :D Bu kurguyu ilk haliyle -ki o zamanki durumunu biliyorsunjsdsj- okuduğun, defalarca bırakma fikrime karşı bana yardımcı olduğun, zamansız ve ani gelen üzüntü nöbetlerinde yanındayım dediğin için teşekkür ederim. Bendeki yerini asla tarif edemem.

BTS, müziğiniz için teşekkür ederim.

O zaman, başlayalım mı?

***

Gökyüzünden inen damlalar, gözlerini hırsın bürüdüğü, kontrolü robottan farksız olan ve hayatlarını yaşamak için yükseklerden gelen emre mahkum bırakılan insanların kadehlerine düşmek yerine, toprağa değip huzur bulmak için çırpınıyordu. Kadehe toplanan her bir damla, alabilecekleri nefese işaretti. İnsanlar, bütün bir ömrünü fanusun içinde yaşadığından habersiz aynı yöne, aynı anda adımlar atıyordu. Maalesef ölümleri camın arkasında duranlarının parmaklarının ucundaydı. Ama onların bildiğine göre kadeh kırılırsa kişinin kıyameti kopar ve oyun biterdi.

Yolun bir sonu var mıydı yoksa yağmur yağmaya devam eder miydi... bilinmiyordu. Her an tedirginlik ve Azrail'in nefesi enselerindeydi. Kimse durmayı ya da vazgeçmeyi düşünmüyordu. Ders alacakları herhangi bir sorun da yaşanmamıştı. Bilinmezliklere kapalılardı ve yeni gelenlerin kokusu alışıncaya kadar eskileri rahatsız ederdi.

İşte bu yüzden genç kız kadehe göre küçük kalan ellerini etrafına daha sıkı sarıp kalabalığın arasında yürümeye devam etti. Gözlerini önünden ayırmıyor, kadehte oluşan küçük göletten yalnız kaküllerinin arasına gizlenen gözlerinin yansımasını görebiliyordu.