Adaletin Elçileri

▲

Açelya oturduğu köşede dudakları ısırarak göz yaşı döküyordu.

"Bitti işte, buradan çıkış yok, başından gözüküyordu zaten böyle olacağı."

Deniz ellerini birbirine kenetleyip dizinin üstüne koydu.

"Dur lütfen, bu açıdan bakmamalıyız." Bakışlarını Acar'a çevirdikten sonra;

"Acar, sen de bir şey desene."

"Ne diyebilirim ki, kız haklı." dedi ciddi bir sesle.

"Sen de mi?" diyerek dumur oluşunu gizleyemedi Deniz.

"Buradan hangi koşullarda çıkabileğimiz üzerine tartışabiliriz en azından."

Açelya kaşlarını çatarak kızarmış gözlerle bulunduğu hücrenin yıkık duvarlarını süzdü.

"Bilmem, kapı bir şekilde açılırsa kaçmayı deneyebiliriz; pek işe yarayacağını sanmıyorum ama gardiyanı manüple etmete çalışabiliriz ya da parmaklıkları zorlayabiliriz..." dedikten sonra dudaklarını düzleştirdi.

"Parmaklıkları zorlayamayız." dedi Acar.

"Neden?" diye sordu Deniz.

"Ani bir kuvvet yüklenmesinde demirlerden elektrik veriyorlar." dedi elindeki çatallı yarayı göstererek.

"Oh, üzgünüm." dedi Deniz mağrur bir ifadeyle.

"Bunu neden yaptıklarını da bilmiyoruz ama topladığımız kürelerle bir alakası olmalı." dedi Acar.

Açelya başını iki yana salladı.

" Her kimlerse merhametsizler ve insan hayatına değer vermiyorlar."

Deniz bağdaş kurdu ve kollarını birleştirdi.

"İşte bu yüzden detaylı bir kaçış planına ihtiyacımız var millet." dedi ve avuçlarını ovuşturdu.

"Peki ya Nora'yı ne yapacağız?" diye sordu Açelya.

"Buradan çıkmadan onun hakkında bir şey yapamayız." diye yanıtladı Acar.

  °*° 

Merinda elindeki anahtar ile kürelerin içinde uçuştuğu cam huninin basınç vidasını sıktı. Beş küre, beş farklı renkle rutubetli salonu aydınlatıyordu. Plazma stabil düzeye gelmişti. Portal çalıştırılmaya hazırdı.

Zökar zihninin ufkundan yarattığı esere bakıyordu, her ayrıntısını teker teker kendi çalışmıştı. Artık zamanı gelmişti. Hiçbir zaman bunun ne demek olduğunu bilemeyecek, ölümlü olan Merinda'ya döndü.

"Elçileri buraya getir. Sonunda bin yıllık hayalimi gerçekleştireceğim."