Buz Parçaları 2

•BS• 66

Y/N: Herkese merhaba!
Öncelikle kurguda sanırım bir kopukluk yok ama benim aralara yazmak istediğim çok yer var. O bölümleri yazsam ve aralara bölümleri serpiştirsem sizin için sıkıntı olur mu? Lütfen bana yardımcı olun.
Görsel yapımlar: glbayramON ait.

Öyle bir boşluk vardı ki kalbimin tam ortasında. Nefes aldıkça kaburgama batan bir demir parçası sanki. Kendimi her zaman birinin yanında dahi yalnız hissettim. Ömer gözlerimin önünden hiç gitmiyordu. Demek birini bırakmak bu kadar da kolay değilmiş. Acaba tüm gidenler; kadın, erkek, anne, baba fark etmez bu kadar buruk ve kötü hisseder mi bilmiyorum. Zor olduğunu kabullenen var mıdır acaba? Belki ben Ömer'i bırakmadım ama onsuz yaşamaya çalışmak nasılmış onu öğrenmeye çalıştım. Hala da çalışıyorum. Zor olan ne, neden bir insana bu kadar bel bağlıyorum bilmiyorum sanırım birilerinde sevgi arayışı içinde oluyorum. Birileri beni sevsin istiyorum. Birileri beni fark etsin istiyorum. Bir zamanlar, köşede tek başına oyun oynayan ve kimseyle konuşmayan o kızı, sınıfta oturan o yalnız kızı, merak eden olmadı. Kimse yaptığım şeyin özüne inmedi. Kimse benimle konuşmak istemedi.

Yalnız olmak, sadece kenarda köşede tek başına oturmakta değil. Arkadaşlarım oldu, Pınar destek olmaya çalıştı ama o bile benim onun yanında yalnız olduğumu fark edemedi. Bana konuşma fırsatı bile vermeden, benim iyiliğimi kendi kafasında kurduğu ölçüde devam ettirdi. Şu an hayatımda yok ve ne yaptığını bilmiyorum bile. Bu belki de benden kaynaklanan bir sorun, bunu da bilmiyorum.

İnsanlar birinin hayatına girer ve hiç gitmeyecekmiş gibi vaatler verir. Belki girdikleri o insanın hayatını kısa sürede olsa mükemmel yapar ama sonra giderler. Gitmelerine bir şey demiyorum artık ama bir neden sunmalarını istiyorum. Nedensiz hiçbir şey olmaz.

Banyoya ilerledim, sıcak bir duşa ihtiyacım vardı. Kendimi sıcak suyun altına attığımda bir süre suyun üzerimden akıp geçmesini bekledim ve ne bana ne de Ömer'e ait olan şampuanı kullandım. Çilekliydi. Bu koku ilk başta tuhaf hissettirse de hemen alışmıştım. Duştan çıktığımda bana ait olmayan ama bunca zamandır benim paramla alınan havluya sarındım. Bunca zamandır bir insanın hakkına girerek bir şeyler yapmak vicdanının olmadığının bir göstergesidir. Şenay'ın odasına ilerleyerek üzerime düzgün bir şeyler geçirdim. Saçlarımı kendi haline bıraktım.

Aşağıya indiğimde annemden hiçbir izin olmaması buruklandırdı. Koltuğa oturarak bacaklarımı kendime çektim. Şimdi ne yapacaktım, hayatımı bir düzene sokmalıydım. Bunca zamandır geri plana atarak hayatımı görmezden gelmiştim.

Kapı çaldığında bir süre Ömer'in geldiğini düşünerek açmadım. Sonra kapıya anahtar sokuldu ve açılmayınca bunun Ömer olmadığını anladım. Yavaşça yerimden kalktım. Kapıyı açtığımda Şenay'la karşılaşacağımı beklemiyordum. Birbirimize şaşkınlıkla baktık. Gözlerini benden kaçırdığında ona dik dik bakmaya devam ettim.

"Sadece eşyalarımı almaya geldim, kapının anahtarı değişmiş," dedi. Ömer'in tedbir amaçlı yaptığını tahmin etmesi zor olmamalıydı.

"Benim paramla aldığın eşyalar mı?" diye sorduğumda donarak bana baktı. Para önemli değildi, önemli olan benden saklanan, sahte bir belgeyle mirasın üzerine konmasıydı. Yutkundu ve bir süre gidip gitmeme arasında kaldı. Onu izliyordum. Acımasız o kadının suratındaki her ifadeyi ezberlemeye çalıştım. Bu suratı bir daha görmeyecektim. Anılarımla beraber, yukarıdaki odaya gömecektim.

Kenara çekilerek yol verdim, bütün eşyalarını alıp tamamen hayatımdan çıkmasını istedim. Bana daha da şaşırarak baktı. "Eşyalarını al ve hayatımdan tamamen çık," dedim. Kararsız bir şekilde içeriye girdiğinde kapıyı kapattım ve salona dönerek aynı pozisyonumda oturmaya devam ettim. Merdivenlerden çıkmadan önce bana baktı. Göz göze geldiğimiz an, geçmişten bir anı zihnimi kapladı.

..."Seninle uğraşmak zorunda değilim ben! Çık odana ne bok yersen ye. Acıkmış hanımefendi."

Sessizce üvey anneme bakmış aç karna odama çıkmak zorunda kalmıştım. Daha yeni evdeydi ve babam olduğu sürece melek kesilen bu kadın babam yokken tam bir şeytan oluyordu. Hiçbir şeyi kavrayamadığım için dengeyi sağlayamamıştım.
Bazı geceler aç uyumak zorunda kalmıştım...

Ve o zamanlar bu yüz ifadesinin yerine umursamaz bir yüz ifadesi vardı. Başımı çevirerek gözlerimi ondan kaçırdım. Bana acı çektiren insanlara kötülük yapamıyordum, hatta birazdan karşımda gözleri dolu dolu önümde eğilmiş Şenay senden özür dileyecek deseler bir kahkaha atar ve iyi olup olmadıklarını sorardım, şaka falan değildi. Şenay bütün samimiyetiyle önümde ayaklarıma kapanarak benden özür diledi. Bedenime yayılan şok etkisi direk ayağa kalkmama sebep oldu. Gözleri dolu dolu bana bakıyordu. Rol yapıp, vicdanımla oynayabilirdi ama hiç öyle durmuyordu.

"Affet beni İrem," dediğinde sertçe yutkundum. Bir adım daha geriye atarak bana yaklaşmasını engelledim.

"Sadece eşyalarını topla Şenay," dediğimde sesim soğuk ve mesafeliydi.

"Lütfen sadece beni dinle," dediğinde arkamı döndüm. Daha fazla onu o halde izlemek istemiyordum. Vicdanım sızladığında kendime gelmeye çalıştım, zamanında o seni düşünmemişti diye kendime telkinler verdim. Yapılan kötülükleri çok çabuk unutuyordum. Zamanında küçücük bir çocuğun tüm hayallerini ve umutlarını çaldığında o bana yardım etmemiş, beni dinlememişti. Beni düşüren, düşmemde yardımcı olan birçok insan vardı hayatımda ama artık önümde engeller yoktu. Artık hayatıma yeni bir sayfa açacaktım.

"İşin bitince evden çıkarsın," diyerek kendimi arka bahçeye attım. Derin bir nefes aldığımda her şeyin düzenleceğini biliyordum. Bitmişti artık.