| MELİH |
"Uzay ya ben bir şey söyleyeceğim."
Kafasını bana çevirmişti. "Söyle."
"Şimdi biz böyle..." bir süre durdum. Ne diyeceğim şimdi amk?
"Yağmur mu yağıyor?"
Dışarıya bakıp gülmüştü. "Hayır, hava güneşli."
"Böyle güzel havalar mahvetti beni."
"Efendim?"
"Yok bir şey." deyip gülümsedim.
Neyse illa bir adı olmasına gerek yok sonuçta, değil mi?
"Uzay ya..."
"Efendim?"
"Okulda bensiz sıkılmıyor musun?"
"Nerden çıktı şimdi bu?" deyip tekrar gülmüştü.
"Ne bileyim, arkadaşın var mı orada?"
"Evet." Kahkaha atıp garip bakışlar attıktan sonra telefonuna geri dönmüştü. Bir iki dakika kendimi tutup bir şey dememiştim. İçimde kaldı içimde.
"Uzay ya..."
"Efendim Melih?"
"Adın ne kadar güzel."
"Teşekkür ederimhsjddjjdhsh."
"Ihıaısıushhaua"
Acaba salak olduğumu mu düşünüyor?
Ne salak çocuk amk diyordur içinden.
"Uzay."
"Efendim?"
"Sevgili olalım mı?"
Telefonun ekranına birkaç saniye bakıp ekranı kapatmıştı. Tutamadım işte amk ama ne demişler: içinde sancı olacağına dışında bayram olsun. İnş böyle demişlerdir.
"Melihciğim."
Hassiktir ya, yine reddedilmek istemiyorum hayır hayır. Halbuki seninle öpüşmüştük.
"İlla sevgili olmak zorunda mıyız?"
"Nasıl yani?"
"Şimdi şöyle, ben genelde yazın sevgili yaparım kışın ayrılırım, yıllık rutinim bu benim ama senden ayrılmak istemem."
"Kışın ayılar kış uykusuna yatar biliyor musun?"
"Biliyorum da ne alakası var?"
"Mantık arama."
"Mantık arayacak insan mıyım ben?" dedi gülerek, ben de güldüm.
"Yani sevgili değiliz."
"Değiliz ama arkadaş da değiliz."
