BOZUK PARA (final oldu)

14. Bölüm: Arap saçı

Sabahın erken saatlerinde oğlunu aramaya çıkan Güler soluğu eltisi Fatma'nın yanında almıştı. Murat çocukken de amcasının evinde kalırdı babasıyla kavga edince.
"Fatma, Murat burada mı?" diye sordu kapıyı aralayan eltisine.

"Yok abla burada değil." dedi Fatma şaşkınlığını sesine yansıtarak. "N'oldu, hayırdır sabah sabah."

"Sorma bacım. Dün kavga ettiler babasıyla, Murat da çekip gitti, daha dönmedi eve. Sizin tandırlığa bir bahsan. Bilirsin çocukluğundan beri oraya saklanır."

"İçin rahat edecekse bakıyım ablam ama orada olduğunu sanmıyom. Ben dün fırtına gopacak diye kapıyı kilitlediydim."

"Olsun sen yine de bak," dedi Güler endişeli bir şekilde. Oğlunun orada olmadığından emin olmak istiyordu.

Fatma geceliğinin üzerine bir hırka geçirip dışarı çıktı. İki kadın konuşarak bahçeye girdiklerinde tandırlığın önünde sırılsıklam bir şekilde yatan Murat'ı görünce donup kaldılar. Üzerindeki kıyafetler baştan aşağı ıslanmıştı ve  bedeni ayazda kalmış bir serçe gibi titriyordu. Elleri ise yara bere içindeydi Murat'ın.

Güler panikleyerek hemen oğlunun yanına koştu. Üzerindeki hırkayı çıkarıp oğlunun üzerine örterken eşine içinden sitemler etti. Ellerini Murat'ın dağılan saçlarına daldırıp okşadı onu şefkatle.

"Murat'ım, oğlum, hadi kalk anan geldi."

Onu bu şekilde görmeye dayanamıyordu. Bir anne evladının enkazını görmeye nasıl dayansın? Ne zorluklarla büyütmüştü o çocuğunu. Sesinin titremesine engel olamayarak tekrar seslendi oğluna. Uyanması için yalvarırken omuzundan tutup silkelemeye başladı.

Murat yarı uykulu yarı uyanık bir halde sürekli sevdiği kızın ismini sayıklıyordu. Artık dönsün istiyordu gönül yarası. Sol yanındaki sızının sahibi gelip de şifa olsun istiyordu yarasına. Güler Murat'ın asıl derdini anlamıştı şimdi. Meryem'di onun derdi. Onu bu hale sokan Garip Osman'ın attığı tokat değil, o Alamancının kızıydı.

"Fatma!" diye seslendi Güler eltisine titrek bir sesle. "Onu kaldıramıyom Fatma. Yardım et de sizin eve taşıyalım."

Fatma bunu duyar duymaz onun yardıma koştu. Çok istemişti Aysel'den sonra bir erkek evladı olsun ama Allah nasip etmemişti. Öz evladı gibi severdi bu yüzden Murat'ı.

İki kadın bir olup Murat'ı bir şekilde ayağa kaldırdılar. Sabaha kadar soğuktan her yeri tutulmuş, hareket etmekte zorlanıyordu. Her biri bir kolunun altına girerek onun eve kadar yürümesine yardımcı oldular. Murat eve girer girmez hemen girişteki kanepenin üzerine bıraktı kendini. Her yeri ağrıyordu. Üşüyordu. Gözünü açık tutacak hali yoktu. Fatma yengesi ısınması için üzerine bir battaniye örtüp ocakta banyo için su ısıtmaya gittiğinde annesi de Murat'a temiz üst baş getirmek için eve kadar gidip geldi. Murat ise yorgunluktan düşen göz kapaklarının tamamen kapanmasına izin verdi.

Murat'ın gözleri kapanırken ondan kilometrelerce uzakta, Güzel Atlar Ülkesi Kapadokya'da gözlerini uykusuz bir sabaha açan biri daha vardı. Annesinin sözleri sabaha kadar beyninde yankılanmıştı Meryem'in. Serkan'ı kabul etse Murat'ı kaybedecek, kabul etmese yine kaybedecekti. Biri ihanetti, biri ayrılık. Ne yapmalıydı bilmiyordu. Bildiği tek şey babasının sözünden asla dönmeyeceğiydi. Almanya'ya dönecek dediyse, bunu yapardı mutlaka. Sabit fikirli bir adamdı Mesut.

Enes'in kapısını tıklatıp kahvaltıya çağırmasıyla kalkıp ağır hareketlerle üzerini giyindi. Kahvaltıya indiğinde yine en son kişiydi, herkes oturmuş kahvaltı yapıyordu. Ona çevrilen bakışlarla göz teması kurmadan "Günaydın." dedi ve Enes'in yanındaki boş olan sandalyeyi çekip otururdu usulca. Makbule Hanım "Günaydın kızım, yumurta bitmiş. Sana yeniden pişireyim ister misin?" diye sorunca Meryem utanarak başını olumsuzca salladı. "Gerek yok Makbule yenge. Gerçekten. Masadakilerden yerim." diye cevap verdi. Yine bütün bakışları üzerinde hissettiği için hemen bakışlarını tabağına indirdi. Herkes bir beklenti içindeydi. Farkındaydı. Ama Serkan'la konuşmalıydı. Ona Murat'ı anlatmalıydı. Eğer kendisi değil de Serkan olumsuz bir cevap verirse annesinin dünkü tehditini boşa çıkarmış olacaktı.