Promise Me No Promises (cz.3.)

Rozdział 31.

Cześć wszystkim;)
Pewnie nie spodziewaliście się tak szybko nowego rozdziału, ale ja też nie ;D Postaram się częściej wstawiać nowe części i wreszcie przyspieszyć akcje, aby coś się działo. Kto za, kto przeciw? 
Życzę miłego czytania i zachęcam do głosowania oraz komentowania ;)

***********

Elizabeth - 17 lat

Słońce już chyliło się ku zachodowi, a wiatr niósł przyjemne ukojenie po gorącym dniu. Dopiero teraz mogłam opuścić klimatyzowany dom i odetchnąć świeżym powietrzem.

Kołysałam się właśnie w hamaku zawieszonym między dwoma starymi jabłoniami w sadzie za domem, zanużajac się w lekturze długo wyczekiwanej przeze mnie książki.

Nagle błogi spokój zakłóciło mi szczekanie psa. Nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że ów psem okazał się Black, pupil Nasha, a ujadał są tuż przy moim boku. Skąd się tu wziął?

- Co jest malutki? Czemu tak krzyczysz? - zapytałam wyciągając dłoń w stronę zwierzaka, chcąc go pogłaskać, ale najwyraźniej nie był w humorze na pieszczoty, bo nie dał się nawet dotknąć tylko dalej szczekał w niebo głosy.

- Czarnuszku, gdzie twój pan? - zaniepokoiłam się dziwnym zachowaniem czworonoga. Nigdy dotąd nie zdarzało mu się uciekać, zawsze wiernie krążył przy nogach Nasha i nie odstępował go na krok.
Pies sprawiał wrażenie jakby chciał mi coś powiedzieć. Wielkie przerażone oczy błagały o uwagę. Zaczął kręcić się w kółko i chyba chciał bym za nim poszła. Tak też zrobiłam.

Podążyłam śladem czarnego sierściucha, który skierował się w stronę leśnych dróżek kilkaset metrów za zabudowaniami należącymi do rodziny Nolanów. To tam Nash zwykł wybierać się na przejażdżki z Cassem.

Przeszedł mi dreszcz po plecach.
Próbowałam dostrzec coś z oddali, ale nic nadzwyczajnego nie rzuciło mi się w oczy. Natomiast Black nie odpuszczał. Co kilka kroków sprawdzał, czy idę za nim i dopiero ruszał naprzód.

- Piesku, gdzie mnie prowadzisz? - zaczynałam już wątpić, że to cokolwiek znaczy i pewnie nie ma sensu dalej zagłębiać się w las.

Nagle zza drzewa wyłonił się Castiel. Skubał liście z wystającej gałęzi, a na mój widok zarżał nerwowo.

- Chłopaki, gdzie jest wasz Pan? Gdzie Nash? - Black ponownie zaszczekał i pobiegł na prawo. Po kolejnych kilkunastu krokach ujrzałam chłopaka leżącego w nienaturalnej pozycja twarzą do ziemi.

Z duszą na ramieniu doskoczyłam do niego, lecz bałam się go dotykać, by nie wyrządzić mu jeszcze większej krzywdy.

- Nash! Cholera! Nash, odezwij się! - próbowałam dobudzić nieprzytomnego chłopaka. Serce mało nie wyskoczyło mi z piersi. Nie, nie, nie...

- Nash! - wrzasnęłam po raz kolejny i na szczęście tym razem dobiegł mnie cichy jęk.

- Boże, Ty żyjesz! - uradowałam się, lecz nie trwało to długo. - Co Ci się stało? Możesz się ruszyć? Dasz radę się obrócić? - próbowałam ocenić sytuację, a ta nie malowała się w zbyt jasnych kolorach. Jego lewa ręka prawdopodobnie była złamana, nie wiem co z nogą. Na lewym łuku brwiowym widniała czerwona szrama, z której sączyła się krew. Przeszły mi ciarki po plecach.

- Ja... nie wiem... co się stało... - wyjęczał z niemałym trudem Nash.

- Nie ruszaj się, zaraz wezwę pomoc.

********

Nash został zabrany karetką do szpitala. Jego stan był już stabilny, ale zaraz po przywiezieniu i szybkiej diagnozie trafił na salę operacyjną, gdyż ręka faktycznie była złamana i kość uciskała na jakieś tam naczynia tworząc zagrożenie. Nie chciałam znać szczegółów, na sam widok krwi o mało nie zwymiotowałam. Dla mnie liczyło się tylko to, by wyszedł z tego.

- Co Ty tu robisz? Jesteś kimś z rodziny? Siostrą? Nie możesz tu teraz przebywać. Czas odwiedzin już się skończył, a on musi dużo odpoczywać.  - zainteresowała się moją osobą pielęgniarka w różowym fartuszku.

Nie miałam nawet okazji odpowiedzieć, bo dobiegł mnie głos Olivii.

- Spokojnie, to dziewczyna naszego syna. To ona uratowała Nasha. - stanęła w mojej obronie sąsiadka, za co byłam jej niezmiernie wdzięczna, choć widząc minę pielegniarki, taką zatroskaną i współczującą, śmiem twierdzić, że opacznie zrozumiała słowa Olivii. Co prawda jestem dziewczyną jej syna, ale nie tego, który jest pacjentem po wypadku. Chociaż w tym momencie zrobiłabym i powiedziałabym prawie wszystko, byle tylko móc go zobaczyć.

- Mogę do niego zajrzeć choć na chwilę? Proszę. - wyszeptałam błagalnie, a kobieta z miłym uśmiechem, którego jeszcze przed momentem w ogóle nie było, przytaknęła posyłając mi konspiracyjne spojrzenie i puściła do mnie oczko. Oczko? Kto tak jeszcze robi?

- Dziękuję - odrzekłam grzecznie i od razu czmychnęłam do sali, w której leżał Nash.

Na jego widok zaparło mi dech w piersiach. Wyglądał tak... jak nie on. Zwykle był energiczny, pełen werwy i chęci do życia. A teraz jego ciało spoczywało na tej blado niebieskiej pościeli, licznie pokryte bandażami i wystającymi rurkami. Jakiś monitor pokazywał parametry, na których się kompletnie nie znałam. Na szczęście nie był to chyba respirator, bo klatka piersiowa chłopaka unosiła się i opadała naturalnie. Tak przynajmniej mi się wydawało. Wyglądał jakby spał, tak po prostu. Choć nigdy nie miałam okazji tego widzieć na własne oczy to wielokrotnie sobie to wyobrażałam. Ale w moich fantazjach nie było szpitala, a on nie był w śpiączce.

- Cześć Connard. - zaśmiałam się nieśmiało ze starego żartu. - Ale mnie przestraszyłeś, nie rób tak więcej. Gdyby coś Ci się stało... - westchnęłam żałośnie i nawet nie skończyłam myśli, bałam się tego. Bałam się własnych uczuć i pragnień. - A swoją drogą masz bardzo mądre zwierzęta, gdy już wyjdziesz ze szpitala to musisz ich jakoś porządnie wynagrodzić. Ocaliły Ci życie. Jesteś szczęściarzem. - ponownie zamilkłam nie wiedząc co powiedzieć. Zamiast tego chwyciłam Go za dłoń. Nawet teraz, pomimo tych niesprzyjających okoliczności poczułam przebiegający między naszymi ciałami prąd. Jego powieki zamrugały niczym skrzydła u spłoszonego kolibra, aż opadły. Nie obudził się. Pewnie to za szybko, musi więcej odpoczywać.

- Dbaj o siebie, Nash. - zanim jednak wyszłam pochyliłam się nad nieprzytomnych chłopakiem i korzystając z okazji złożyłam na jego wargach szybki pocałunek.

Nie było w tym nic romantycznego ani seksownego, nie miało takie być. Aczkolwiek nie było też bez znaczenia. Wszystko od samego początku naszej znajomości miało znaczenie.
Dla mnie na pewno.