MİSK-İ AMBER

1. Bölüm: Çırpınışlar

Bu kitap herhangi bir hastalığı olan herkese ithaf edilmiştir. Kısa sürede iyileşmeleri dileğiyle...

(Kendini kitaba bırak, amacım kitabın nasıl bittiğini bile anlamaman ;) )

Oy falan umrumda değil, satır aralarında yorumunu göreyim yeter❤️ Kitabın 90 bölüm olduğundan dolayı uzun olduğuna aldanma, bölümler kısa.

Bölüm 1: Çırpınışlar
"Ölmek istiyorum*"

"Hastayı kaybediyoruz!"

Hemşirenin bağırışı üzerine uyarılara rağmen yerimden fırlayıp eldivenlerimi taktım.

Bu tarz vakalarda basit muayeneler yapılıp doktor beklenmeliydi. En azından biz stajyerler için öyle öğretilmişti.

Ama madem ben bir doktor adayıyım, o halde yapmam gerekeni şimdi yapmalıydım. Hayat kurtarmalıydım.

"Ama Zerrin hoca duyarsa..." Dedi hemşirelerden biri. Umursamadan kalp masajına başladım. Onlar da şu koskoca hastaneye yeterli sayıda doktor alsalardı.

Olmuyordu, yapmam gereken daha güçlü bir şey lazımdı "Şok!" Diye bağırdım. Tek kurtuluş şu anlık elektroşok gibi gözüküyordu.

Hemen yerimi alıp hazırlandım

Hemşireler lafımı ikiletmeden hazırladılar. "200 gönder"

"1,2,3 . Çekilin!" kalbi harekete geçirmek zorundaydık.

Hemen hastayı kontrol ettim. Hayır, olmamıştı.

"Tekrar! " Dedim yüksek sesle.

"Lütfen abimi kurtarın" diye ağladı hasta yakını genç kız. "N'olursunuz, kurtarın onu."

Hastayı sırf hocaları bekleyeceğim diye ölüme terk edemezdim. Her türlü lafı yiyebilirdim umrumda değildi. Ne Zerrin hoca ne başkası.

"Tamam, 1,2,3 çekilin" dedim. Hasta da tekrar bir değişiklik yoktu. Biz her denememizde joule arttırıyorduk ama bir yere kadardı. 300 joulenun üstüne çıkamazdık. Bu tehlikeli olurdu.

"Son kez! 290!" Tekrar hazırlandık. Elektik hastanın vücuduna aktarılmıştı ama yine hastada bir değişiklik yoktu.

Pes etmiştim.

Almındaki teri cebimdeki peçete ile silip köşeye çekildim.

Başaramadın! Beceriksiz, işe yaramaz. Böyle mi doktor olacaksın?

Hasta yakını yere düşmüş ağlarken hemşire hastanın yanına gitti üstünü örtmek için.

Sandalyeye geçip kafamı ellerimin arasına alıp gözlerimi yere diktim.

Üzüntümün sebebi Zerrin'den laf yiyecek belkide stajımın sonlanacak olması değildi. Ben bu mesleği hayat kurtarmak için seçtim ama şu an bunu beceremiyormuşum gibi hissediyordum.

Derin bir iç çektim ve hasta yakınına baktım. Yüksek sesle ağlıyordu. Buydu beni paramparça eden.

"Nabız alıyorum!" Diye hemşire müjdeyi verdiğinde sevinçten ne yapacağımı bilemez oldum.

Yerimden fırlayıp hastanın yanına geçtim. Boynumdaki steteskobu kulaklarıma geçirip hastanın kalbini dinledim.

Başarmıştım?

Ne yapacağımı bilemez halde gülmeye başladım bir anda. Evet, kurtarmıştım hastayı!

Genç kız sevinç çığlıkları ve yaşlı gözleri ile hastanın yanına koştu. "Abi!" Kafasını göğsüne yaslayıp tekrar ağladı. Tek fark bu sefer sevinçten ağlıyordu.