Mystic Mind/Steve Rogers ♡☆

🌃36🌆

''O hala bizimle Rogers." Tony yorulmuş yüz ifadesiyle konuştuğunda Steve içine yayılan o rahatlamayı hissetti ve Tony'i çekip sarıldı.

"Teşekkür Ederim, çok teşekkür ederim." Tony şaşkınlık içinde de olsa koca adamın sırtını sıvazladı.

"Onu kurtardığın için teşekkür ederim." Steve son kez teşekkür ettiğinde Tony kendini daha da kötü hissetti.

"Onun bu halde olmasının suçlusu benim. Teşekkür etme." Steve kafasını iki yana salladı.

"Hayır sen değilsin. Bunu o istedi. O bizim gibi değil Tony, o kurtulabilir. O benim güçlü kızım, buna dayanabilir hatta dayanacak." deyip güldüğünde Tony kendini hem daha iyi hissediyordu hem de Steve Rogers tarafından teselli edildiğine inanamıyordu.
______________

"O yaşıyor, Fanty o yaşıyor." Lady Fanty Kraliçenin ona sarılmasına mı şaşırsın yoksa göz yaşı döktüğüne mi şaşırsın yoksa bu göz yaşlarını Lexia için döktüğüne mi şaşırsın bilememişti açıkçası.

Lexia'nın ışığının sönmemiş, resminin duvardan silinmemiş olduğunu görmesiyle anlamıştı geri geldiğini. Fanty'nin göz yaşları hala dökülürken Kraliçe kendini toparlamıştı bile.

"Tamam buradan çıkabiliriz. İyi olduğunu biliyoruz." Kraliçenin otoriter sesini duymasıyla konuşmaya az da olsa çekindi Fanty

"Emrys'e haber verebilir miyim Kraliçem?" Barbara ona ne kadar kızgın olsa da bunu bilmeyi hak ettiğini düşündü ve usulca kafasını salladı.

Kraliçe odadan çıktıktan sonra Fanty son bir kez daha parıldayan ışığa baktı ve gülümseyerek odadan çıkıp mahzene gitti. Parmaklıklar ardında gördüğü Emrys'in gözlerininin artık öfke dolu değil de üzüntü dolu olduğunu gördüğünde hafifçe gülümsedi.

"Emrys?"

"Leydim?"

"O yaşıyor Emrys. Ölmemiş, ışığı parlıyor. Bize geri döndü." Emrys duyduğu cümleyle dizlerinin üstüne çöktüğünde akmayı bekleyen göz yaşlarını da saldı. Hiç bu kadar rahatladığını hatırlamıyordu bile.

________ 30.GÜN __________

''Buradan gitmek istemiyorum. Lütfen beni gönderme." Gözlerime bayıkça baktı.

"Gitmen gerekiyor. Ayrıca sen ölmedin yaşıyorsun. Uyanınca çok büyük bir acıyla da karşılaşmayacaksın büyük ihtimalle. Son olarak da, eğer sen buradan ayrılmazsan yani hayatına geri dönmezsen Steve ne olacak? Zaten sevdiği ilk kızı kaybetti, ya seni de kaybederse? Ya da Tony ne olacak bu suçluluk duygusuyla ne kadar dayanabilir?" Ah o konu doğru ya sevgilim ve arkadaşlarım ne olacak? Kendim için geri dönmeyeceğimi daha doğrusu burada sonsuza kadar oturup onunla sohbet etmeyi tercih edeceğimi bildiğinden onları öne sürüyor, Zekice.

Kaç gündür ya da saattir buradayım bilmiyorum ama Steven belli aralıklarla gelip benimle konuşuyor ve ben cevap veremiyorum tabi, ki her gün artık geri gelmem gerektiğini, beni ne kadar sevdiğini ve özlediğini anlatıyordu. Heh! Bir de dünyada neler olduğunu, neler yaşandığını falan. Ama neden olduğunu anlamadığım bir şekilde başka hiçbir şeyin sesini duymuyorum.

Dünyada Steven dışında hiçkimse yokmuş gibi aynı

Bu arada sırayla kaybettiğim insanlar gelmişti gözlerimin önüne ki babam bile. Onunla konuşmadım, belki de son şansımdı ama hayır yapmadım bunu, daha doğrusu yapamadım. Şimdi ise Natasha, aslında haklıydı da ama burada onu görmek varken, ah Tanrım!

"Nasıl geri döneceğimi bile bilmiyorum, ayrıca kaç gündür buradayım ya da saattir onu da bilmiyorum ne alaka onu da bilmiyorum ama belki sen biliyorsundur?" Umutla ona baktığımda bu sefer hüzünlenen oydu.