Aşk duygusunun benim gibi bir kadın için yeri yoktu. Eğer hayatta zamanı kısıtlı bir kadınsanız her şeyden uzak durmalıydınız. Ama sanırım ben bu kuralı çiğnemiştim. Yaralı ruhum yeterince can çekişmiyormuş gibi ona yeni yaralar armağan etmiştim. Kı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍒
"Ne söylüyorsun sen dedektif? O kadar parayı boşuna sana vermiyorum! Bir yıldır sürekli aynı bahanelerle karşıma çıkıyorsun." Öfkeden kuduran adamın gözleri çakmak çakmaktı. Ufak bir dokunuş patlamasına yeterdi. Karşısında oturmuş olan adama ihtiyacı olmasa çoktan kovmuştu.
"Nefes Hanım sandığımızdan daha iyi kendini gizliyor. Bir ipucu bulmamla kaybetmem bir oluyor. Ya kendisi yapıyor ya da başka birisi onu koruyor?" diyen dedektifle sandalyesinde dikleşen Hakan'ın kaşları düşünceleriyle çatılmıştı.
"Ailesinden kimse kalmadı. Başka birisinin onu koruması imkansız," dedikten sonra tekrardan dedektife döndü. "Bir daha ki gelişinde elinde bir şey olmazsa defolup git. Başka birisiyle yoluma devam edeceğim."
İşittikleri karşısında yutkunan genç adam kafasını sallayıp ayaklandı. Çantasına gereken tüm her şeyi koyduktan sonra odadan çıkmış Hakan'ı kendisiyle başbaşa bırakmıştı. Masasının kenarına iliştirdiği çerçeveli fotoğrafa bakışları kayan Hakan içinin bu sefer sevgi yerine kin ve nefretle dolduğunu hissetti. Nefes'i elbet bir gün bulacaktı ve o zaman geldiğinde tüm hırsıyla aklındaki her şeyi gerçekleştirecekti. Kaçmanın bedelini ağır ödetecekti.
🍒
Müzik kutusundan kulağına ilişen sesle derin düşüncelerinin arasından kaybolan Nefes maviliklerini diktiği yerden çekemiyordu. Rüzgar'ın hazırladığı çatı katında mindere oturmuş bacaklarını karnına doğru çekmiş ve kollarını etrafına dolamıştı. Kafasını yan yatırdığı için güzel saçları sağ tarafına dökülmüştü. Beyaz bedeni camın vurduğu ay ışığında parıldıyordu. Aldığı derin nefesle göğüs kafesi şişmiş müziği çalmayı bırakan müzik kutusunu yeniden başlatmıştı. Böylelikle geçmişini düşünmek daha kolaydı. Bu şekilde doğru bir karar verebileceğine inanıyordu.
İnşaatta ki yakınlaşmadan sonra yanlarına doğru yaklaşan çalışanın adım sesleriyle kendilerine gelerek ayrılmışlardı. Rüzgar'ın söyledikleri hâlâ aklında yankılanıyordu. Belki de söylenebilecek en güzel sözü söyleyip Nefes'in kalbini heyecanla tekletmişti ancak şimdi sevinemiyordu. Aksine acı içinde kıvranıyordu. Anlatmak isteyipte anlatamadıkları bir ip olup,her gün boynunu sıkıp nefes almasını engelliyordu.
Bir insan bana aitsin demeden önce seninim diyebilmeli,demiş ve Nefes sonrasında gelen cümleyle kalp krizi geçirecek raddeye gelmişti. Seninim Nefes Kara. Tüm benliğimi sana veriyorum.
