Aşk duygusunun benim gibi bir kadın için yeri yoktu. Eğer hayatta zamanı kısıtlı bir kadınsanız her şeyden uzak durmalıydınız. Ama sanırım ben bu kuralı çiğnemiştim. Yaralı ruhum yeterince can çekişmiyormuş gibi ona yeni yaralar armağan etmiştim. Kı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍒
"Bunu duyduğuma inanamıyorum!" Kulakları sağır edecek bağırışıyla konuşan Mira'ya gülen gözlerle bakan Nefes ne kadar dudaklarını dişlemiş olsa da gülüşünü saklayamıyordu.
"Biraz sessiz ol."
Karşı taraftan gözlerini kıstı Mira. "Sessiz olursam ne olacak sanki? Bu resmen ona aşık olduğunun ispatı!"
"Saçmalama!" deyip gözlerini devirdi genç kadın.
"Bana kalbinde bazı değişik kıpırtılar olduğunu söyleyen sendin Nefes?"
"Ya ama ben o anlama geldiğini bilmiyordum ki! Belki de sağlıkla ilgilidir?"
"Külahıma anlatmak ister misin? Kargolayıp yollarım." diyen Mira'ya dik dik bakan Nefes'in gözleri dijital saate kaydı. Randevusuna son bir saati vardı. Kulaklığının tekini çıkardı.
"Benim birkaç işim var. Sonra yine konuşuruz."
"O adamın teklifini kabul et," dedi Mira ikna edici ses tonuyla. Birazda şefkatle yaklaşmıştı. "Herkes bir şansı hak eder Nefes. Ani düşüncelerle karar verme."
"Peki." Görüntülü aramayı sonlandırdıktan sonra kurulduğu minderden kalkıp çatı katından aşağıya indi. Rüzgar'ın da söylediği gibi burası onun ikinci odası gibi olmuştu. Ruhunu ve düşüncelerini çatı katında buluyordu. Yağan yağmura karşı şemsiyesini ve kabanını aldıktan sonra evden çıktı. Hastaneye gidecekti ve...Sonuçlarını tahmin ettiği gerçekler kalbinin sıkışmasına neden oluyordu. Umutsuz bir korkuya kapılmış sürekleniyordu.
Korumanın bulunduğu arabaya binerken Rüzgar'ın geçen seferki gibi oyun yapmamasını umuyordu. Ona bir dostunu ziyaret edeceğini söylemişti ancak ne kadar inanıp inanmadığı hakkında hiçbir fikri yoktu. Cama çarpan yağmur damlalarının sesi hariç sessizlik içinde hastaneye geldiğinde inip inmemek arasında karasızlık yaşadı. Hazır mıydı? Bir kutuya kapatıp köşeye sakladığı gerçekleri duymak için hazır mıydı?
"Nefes Hanım?" diyen korumayla dikiz aynasından bakışları kesişti. Derin bir nefes alıp toparlanmaya çalıştı. Arabadan indikten sonra hastaneyle arasındaki kısa mesafeyi kapatıp içeriye girdi.
Doktorunun bulunduğu kata asansörle çıkarken titreyen ellerini nafile bir çabayla durdurmaya çalışıyordu. Atan kalbinin sesi kulaklarında uğulduyor,ciğerlerine giden oksijen ona yetmiyordu. Asansörün durduğunu belli eden sesle birlikte iki yana doğru açılan kapıdan geçti. Uzun olan beyaz koridorda yürürken topuklu ayakkabısının çıkardığı ses gerginliğini daha çok arttırıyordu. Önünde durduğu beyaz renkli kapıyı tıklattıktan sonra araladı. Sandalyesinde oturmuş olan genç doktorun bakışları ona çevrilmişti.
